ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္

က်လိက်လိ အသည္းယားတယ္...
မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္တယ္...
တႏုံ႕ႏုံ႕ျဖစ္တယ္...

ေျပာျပမယ္ အျဖစ္ကဒီလို...

ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္နီးကပ္လာၿပီ။
အိုးးးးးးးးး သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့။
မျပန္ခင္ ၂လေလာက္တည္းက ျပင္ဆင္ေနခဲ့တာ။

အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြဝယ္၊ ခင္ရာမင္ရာေတြ ေပးဖို႔လဲဝယ္။
မခင္ရာမမင္ရာေတြကိုလဲ ေပးကိုေပးရမွာမို႔...
(ဝယ္)၃ အကုန္ အကုန္ တကယ္ကုိ ကုန္တာပဲ၊ မယုံရင္ A/C Summary ျပမယ္။

မလုပ္ခ်င္ဆုံး အလုပ္၁ခုကိုလဲ မလုပ္မေနရမို႔ လုပ္ရပါမယ္။
အားလုံးသိၿပီးသားပဲ...ဟုတ္!
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ပဲဟာ လုပ္လုပ္...

မနက္ေစာေစာ ေဝလီေဝလင္းကတည္းက အိပ္ရာကထ။
ကဲ... ေရာက္ၿပီဗ်ာ... (အဲဒိကဝန္ထမ္းေတြကို ေျပာတာမဟုတ္)
အၾကမ္းစာရြက္၁ရြက္ေပၚမွာ နာမည္ေရး၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္၁ဆိုင္မွာ ဗုိက္သြားျဖည့္။

အခ်ိန္ၾကည့္တယ္......
အင္း 1hourplus! ဒီအခ်ိန္ကို “ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလား? သုံးရင္ေကာင္းမလား?”
ငါ့မလဲ... သိၿပီးသား ကိစၥကိုမ်ား။
တကယ္ဆို ၁ခုခုလုပ္ဖို႔ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားခဲ့သင့္တာ။
အခုေတာ့ လတ္ယားလတ္ယားနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ...

အင္း... ဘာလုပ္ရမလဲ???
စင္ကာပူမွာ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ရွားတယ္ဆို။
အဲလို ေျပာၾကတာ ဘယ္သူေတြတုန္းးးးးးး
အခု ဒီမွာ အခ်ိန္ေတြပိုေနတယ္ဗ်ိဳ႕႕႕႕႕႕

မုန္းလို္က္တာ...
မနက္ေစာေစာစီးစီး...လမ္းေပၚမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။
“က်က္သေရရွိေအာင္ေနပါကြာ... ဘာမွ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြးမေနနဲ႔၊
စိတ္ကို အတတ္ႏို္င္ဆုံး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးထား”
ဒီလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆုံးမလိုက္မိေသးတယ္။

စင္ကာပူ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကေန နာမည္ႀကီး orchardလမ္းေပၚမွာ မနက္ေဝလီေဝလင္းကေလး လမ္းလာေလွ်ာက္ႏိုင္တာ ေတာ္ရုံ ဝီရိယနဲ႔ ဘယ္ရလိမ့္မတုန္း...

အခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လူေကာစိတ္ေကာ၊ က်န္းမာေအာင္လုပ္ထား။
ေပါက္တတ္ကရ ရယ္စရာေတြေတြး၊ ဓာတ္ပုံေတြေလွ်ာက္ရိုက္။
မနက္ခင္းေလးကလွတယ္...
စိတ္ေပ်ာ္ေစမယ့္၊ စိတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းေလးေတြ ေတြးေန၊ လုပ္ေန...
ျဖစ္ႏို္င္ရင္ တရားႏွလုံးသြင္းထားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ။
သိတယ္ဟုတ္!!! မင္း စိတ္ညစ္ရေတာ့မွာ...

ၿပီးရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
စိတ္တုိ၊ စိတ္ရႈပ္၊ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္နာစရာေတြ။
ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္မ်ိဳခ်ရအုံးမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ရယ္၊ ဟိုေရာက္ရင္ ဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘာေတြစားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားလိုက္ပါ။
ၿပံဳး ၿပဳံး.. ၿပံဳးထား... ထပ္ၿပံဳး....အဲ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ.. ဟုတ္ၿပီ... မရပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္...

ေရာက္လာၾကပါၿပီ။
အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ေတြေလ။
ထီမထင္မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔။

အၾကာႀကီးေစာင့္ခဲ့ရလို႔လား?
အိပ္ေရးမဝလို႔လား?
အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းေနလို႔လား?...လား?...
သူတို႔ေတြကေတာ့ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေတြနဲ႔...

လာၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ပုံစံေတြကေတာ့ အစုံပါပဲ။
ညတည္းက လာေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြ...
မနက္အေစာႀကီးထလာရတဲ့သူေတြ...
မထူးပါဘူးကြာ တေနကုန္လဲ ကုန္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီး အိပ္ေရးဝဝအိပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ...

ထူးဆန္းတာက သူတို႔အားလုံး ပုံစံ၁ခုတည္းျဖစ္ေနၾကတာ။
အားလုံးမႈန္ေတေတျဖစ္ေနသလားလို႔...

ဟင္ ဒါဆို ငါကေရာ???
စိတ္မွန္ထဲ ၁ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္.. ေအာ.. ငါေရာပဲကိုးးးးးး

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လူေတြလူေတြ ျပည့္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနလိုက္သမွ...
ျမန္မာျပည္ကရုံးေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဒါေတြက အလြမ္းေျပလား၊ အလြမ္းမေျပလား...

ေဘးနားက အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို
“အစ္ကို အခု ဟိုလူေတြ ျဖည့္ေနၾကတာ က်ေနာ္တို႔ျဖည့္ခဲ့တဲ့ အၾကမ္းစာရြက္လဲ မဟုတ္ဘူး”
“သူတို႔ေရာက္လာၾကေတာ့ ေနာက္ထပ္စာရြက္အသစ္၁ရြက္ ထပ္ခ်ေပးတယ္၊ ေျပာတာကေတာ့ စာရြက္၂ရြက္ ၿပိဳင္တူေခၚမယ္တဲ့”
“ဟင္ ဂလိုလား? ဘယ္လိုႀကီးတုန္း!!!”
“ဒါဆို က်ေနာ့္အလွည့္က တကယ္ၾကာသင့္တာထက္ ၂ဆပိုၾကာေတာ့မွာေပါ့..”
“ဟင္းးးးး ေတာ္ေတာ့္ကို စည္းမရွိကမ္းမရွိ”
“ဘယ္လိုဟာေတြနဲ႔ ဒီဘဝမွာ လာႀကံဳေတြ႔ေနရတာပါလိမ့္...”
“ေအာင္မေလးဟဲ့ ဆိုးလိုက္တဲ့ကံ”
အဲ့လို ခံစားေနရတာေတြကို စိတ္ထဲမွာ အားပါးတရ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီးေတာ့...

ျခံထဲမွာေစာင့္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းထင္ပါရဲ့။
သရက္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ ထုိင္ ထုိင္
ဒုကၡေတြ အဲဒိဒုကၡေတြေပါ့
အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ လာတယ္ဆိုတာ အခုလက္ေတြ႔ပဲ...
ၾကည့္ေလ မိုးရြာၿပီ!!!
ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး... ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့တာ...
တကယ္စိတ္ပ်က္တယ္...
ကဲ “ဘယ္မွာ နားခိုမလဲ?”

အခန္းထဲပဲ ျပန္ဝင္ရေတာ့တာေပါ့။
မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ သူတို႔ေတြ နည္းနည္းေပ်ာ္သြားပုံပဲ။
“အထဲမွာ အိုက္စပ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေသးတယ္ မိုးရြာလို႔...”
“နင္ကလဲ အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ သနားပါတယ္”
“ေဆာရီးပါ... ငါလဲ အိုက္လြန္းလို႔ ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာ...”

ကဲ နာမည္ေခၚမယ္...
ကိုxxx မxxx ဦးxxx ေဒၚxxx...xxxx....
စိတ္ေတြေလးၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ပုံေပၚတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ့ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

“ဟုတ္ အဲဒါက်ေနာ့္ဟာပါ”

“မင္းက သက္တမ္းတိုးနဲ႔ အခြန္၅ႏွစ္စာ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ၂ႏွစ္စာေပးဖို႔ေလာက္ပဲ ေငြက်န္ေတာ့လို႔ပါ”

“မရဘူး၊ သက္တမ္းတိုးမယ္ဆို အနည္းဆုံး အခြန္က၃ႏွစ္ခြဲစာေဆာင္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းက အခြန္ကိုလည္း နည္းၿပီးေဆာင္ခ်င္ေသးတယ္”

“အေမေနမေကာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ မျပန္မွ ပိုက္ဆံပိုစုမိမွာမို႔ မျပန္တာနဲ႔ ၅ႏွစ္ေတာင္ျဖစ္သြားရတာ... အခု မျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ”

“ဒါဆိုရင္ ၁ႏွစ္စာ ထပ္ေပး၊ ၃ႏွစ္စာေတာ့ ေဆာင္သြား”

“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ... က်ေနာ့္မွာ ရွိတာ အဲဒါအကုန္ပဲ မို႔ပါ၊ အေမမေသခင္ေလး ေတြ႔သြားခ်င္ေသးလို႔ ကူညီပါ”

“ခက္တယ္ကြာ... ငါတို႔က ဘယ္လိုယုံရမွာလဲ တစ္ေယာက္ကိုလုပ္ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္လာအုံးမယ္”

“က်ေနာ့္မိန္းမ ေရးေပးလို္က္တဲ့ စာယူလာပါတယ္”

“ဒီစာကိုေရာ ဘယ္လိုယုံရမွာလဲ?”

“က်ေနာ့္ပုံစံသာၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ...”

“မယုံဘူး”

“ကူညီပါဗ်ာ”

...#..@#@.^#/..\*/...

စိတ္ေတြ ညစ္တယ္ဗ်ိဳးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းကြာာာာာာာ...
ဒါမ်ိဳးေတြ ျမင္ေနၾကားေနရတဲ့ အရပ္က အျမန္ဆုံးထြက္ေျပးပါရေစ။
ငါ့နာမည္ ျမန္ျမန္ေခၚပါေတာ့... ပိုက္ပို္က္ေပးခ်င္လွၿပီ။

♫♫..ဒီကေစာင့္ေနသူ အိုးအို ဒီကေစာင့္ေနသူ..♫♫
♫♫..ၾကာတယ္၊ ၾကာတယ္၊ ျမန္ျမန္ေခၚကြာ (ေခၚၿပီ ေခၚၿပီ)၂..♫♫
♫♫..မဟုတ္ေသးဘူး၊ မင္းမဟုတ္ဘူး..♫♫

ဒီေကာင္ကြာ... သီခ်င္းေတာင္ဆိုေနႏိုင္ေသးတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။
စိတ္ေတြညစ္၊ စိတ္ေတြရႈပ္လာရင္ လက္တေလာျဖစ္ေနတာေတြကို ေပါ့ေစလိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုတတ္ၾကသလိုမ်ိုုဳးပါ။

ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း မတရားလုပ္ေနၾကတဲ့ ခုနက ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေၾကာင့္ အလိပ္လိုက္တက္လာတဲ့ ေဒါသေတြကို မ်ိဳသိပ္ထားရတာ ခါးသီးလိုက္တာ။
လက္သီးကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္၊ အံကိုႀကိတ္ထားရင္းကေန ေလပူေတြ ခဏခဏမႈတ္ထုတ္ေနရတယ္။

ငါဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မေက်နပ္သလိုႀကီး ျဖစ္မိေသးတယ္။
အဲဒိေန႔က စိတ္ေတြ ပင္ပန္းလိုက္တာ...

က်ေနာ္ အဲ့အစ္ကိုကို ယုံတယ္...သူ႔ပုံစံက ေတာ္ေတာ္ရိုးရိုးေအးေအးႀကီးပါ။
အခုကိစၥအဆင္မေျပခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သူ႔မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနတာ။
တကယ္ကို ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတာ အရမ္းသိသာတယ္။
ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကတာ၊
ဒီဟာေတြ လူေတြမွ ဟုတ္ပါေလစ...

ကိုယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေရာက္သြားေတာ့လဲ...
“အင္း ကုန္ေတာ့မယ္၊ ကုန္ေတာ့မယ္”ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္
“ဒီပိုက္ဆံေလးသာ အေမ့အတြက္ဆိုရင္၊ အေမေတာ္ေတာ္ သုံးရမွာ”ဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္လိုက္
ခံစားခ်က္ကို စုံလို႔ပဲ။

ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြးရင္း စိတ္ဆင္းရဲေနရမယ့္အစား...
“မင္းတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး” သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ညည္းေနလိုက္တယ္။
သူမ်ားေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လိုပါပဲေလ...လို႔ စိတ္ေျဖရျပန္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ညည္းေနမိတာပါ။

တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကေၾကကြဲကြဲေလး ျဖစ္ေနရွာတဲ့ပုံ။
ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ... ရြာသားေတြက ဓားျပေတြကို ဆပ္ေၾကးေပးရေတာ့မယ့္အခါ... ရြံရြာစက္ဆုပ္ေနၾကသလို၊ ႏွေျမာတသလဲ ျဖစ္ေနၾကတာမ်ိဳးေလ...
သိတယ္ဟုတ္။
အင္း အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ...

ကဲ... ေရာက္ပါၿပီ။
က်ေနာ္ ဆပ္ေၾကးေပး အဲဟုတ္ပါဘူး... အခြန္ေဆာင္ရေတာ့မယ္အလွည့္။

“ဘာလုပ္မွာလဲ”

“(ဟင္ ေလသံကလဲမာပ... ငါပဲ သူ႔သမီးကို ငန္းေနသလို၊ သူ႔ဆီမွာ အေၾကြးယူထားသလိုလို၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြးယူမလို႔ လာသလိုလို...)
(ေအာ္ ငါတို႔က အျပစ္ကို သိတဲ့ သူေတြပဲ၊ သိရင္ သိတဲ့ သူေတြက ေရွာင္ရမယ္ေလ)”

“ဟဲ့ ေမးေနတာ ေျဖအုံးေလ”

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္က ၁ႏွစ္စာ အခြန္ေဆာင္မယ္၊ သက္တမ္းတိုးမယ္”

“၁ႏွစ္စာ အခြန္က xxx၊ သက္တမ္းတိုးတာက ၃၀၀”

ေငြေပးၿပီးသကာလ...
♫♫..ဒီကေစာင့္ေနသူ၊ အိုးအို ဒီကေစာင့္ေနသူ..♫♫
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆိုျဖစ္ပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို စင္ကာပူက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ သိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။
ဒီပို႔စ္ရဲ့ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက...
အခုမွ လာမွာ...

အဲဒိေန႔က က်ေနာ္အေတြးျဖစ္ဆုံးကေတာ့...
“ငါအခု အခြန္ေဆာင္လိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြသာ ငါ့အေမရရင္”ဆိုတာပါပဲ။
ကံတရားက က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာသာေပးပါတယ္။
က်ေနာ္ေပးလို္က္တဲ့ ပိုက္ပိုက္ထဲက တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ျပန္ရဖို႔ အေၾကာင္းရယ္ဖန္လာတယ္။

က်ေနာ့္ကို collectionအတြက္ ျပန္ေခၚၿပီ။
“ဒီမွာ receipt၊ passportနဲ႔ SGD300”

အဲ ဒါ ပဲ!!!

တကယ္က က်ေနာ္ေပးလိုက္တာ အတိအက်ပဲ။
ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူး။
သူတို႔ျပန္အမ္းတဲ့ ေဒၚလာ၃၀၀က သက္တမ္းတိုးဖို႔ေပးခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံ။

က်ေနာ္ ခဏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပုံစံေလး ျဖစ္သြားတယ္။
ငါ့passport သက္တမ္းမတိုးေပးလိုက္တာလားလို႔ ရိုးရိုးေလးပဲ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ passportစာအုပ္ကို ေနရာမွာတင္ပဲ စစ္ဖို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဟင္... သက္တမ္းလည္း တိုးေပးထားပါလား... ဒါဆိုရင္..........................

ဒါေပမယ့္လည္းေလ.....
ခဏေလးမွ တကယ့္ကို ခဏေလးပါ။
က်ေနာ္ အဲဒိေနရာမွာ ဆက္ၿပီး ရပ္ေနမိတာက က်ေနာ့္အမွား။
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာခ်င္လို႔ သက္တမ္းတိုးထားလား စစ္တာပါ။

က်ေနာ္ အဲဒိလို အူတိအူေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ခဏကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ right actionကို အဲဒိမိန္းမႀကီး လုပ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
တကယ့္ကို ဝန္ထမ္းေကာင္းပါပဲဗ်ာ...

“မင္းက စာအုပ္သက္တမ္းတိုးလဲ လုပ္တာလား”

က်ေနာ္ကလဲ “ဟုတ္ကဲ့”လို႔ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္မိတယ္...

“ဒါဆိုရင္ ဒီေငြ၃၀၀က ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူးေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူး”လို႔ “ျပန္ေျဖလိုက္မိျပန္တယ္”

ဒါနဲ႔ပဲ ခုနက က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ ေငြ၃၀၀ သူတို႔ျပန္ယူသြားၾကတယ္ဗ်ာ...

ေဘးနားက လူေတြဆိုတာ... က်ေနာ့္ကို သနားသလိုလို အဲ မဟုတ္ေသးဘူး...
တကယ္က သူတို႔လဲ တစ္ခုခုကို လက္လႊတ္လိုက္ရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္လိုမွ ရင္ထဲမွာ သိမ္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။
“မင္းကြာ၊ အခန္းထဲက အျမန္ျပန္ထြက္ သြားပါေတာ့လား”တဲ့။

က်ေနာ္သာ အခန္းထဲက အျမန္ျပန္ထြက္သြားႏိုင္ခဲ့ရင္....
..............................
..............................

အဲဒိေန႔က ငရဲျပည္ကအျပန္ တလမ္းလုံး...က်ေနာ့္မွာ...
ရင္ထဲ ဟာေနလို္က္တာမ်ား... ႏွေျမာတသျဖစ္ေနတာမ်ား... မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနတာေတြမ်ား...

ကဲ...ဆိုမိျပန္ၿပီေပါ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္...
ဒီတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္ သီခ်င္းေပါ့ဗ်ာ...
အလြမ္းဇာတ္သိမ္းလို႔ ေျပာရမလား... ဇာတ္နာတယ္ဗ်ာ...

♫♫..♫♫..ငါ့စိတ္ေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
ငါ့အေတြးေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
အခုေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္
ဒီအေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္..♫♫..♫♫

(လြန္ခဲ့ေသာ၂ႏွစ္က ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ပါ။)