Update News of Saya Puzaw Pwe - RIT/YIT/YTU EE (Singapore)

Following info was copied from this facebook link: SPZP-2010

We are pleased to forward you the confirmed EE Saya List for SPZP 2010.
SN Saya Name
1 Dr. U Ba Lwin
2 U Ba Myint

3 U Tin Shwe (Lay)
4 Daw Mya Mya Than
5 U Than Lwin
6 U Tin Win
7 U Khin Soe
8 Daw Khin Aye Win
9 Daw Than Than Win
10 Daw Khin Tint
11 U Myo Kyi
12 U Sein Maung
13 U Khaing Oo
14 Dr U Win Tin
15 U Thein Dan
16 U Clement Saldhana
17 U Tin Maung Thein
18 U Kyaw Lwin
19 Daw Khin Ma Ma Soe
20 U Win Khaing Moe
21 Daw Zin Mar Oo
22 Daw Thida Than
23 Daw Myint Myint Than
24 U Thet Lwin
25 ** TENTATIVE (TBC) **

We will have 24 confirmed Sayas, and 1 more Saya will be confirmed very soon.

Details of Sayas (service status, Passport status, sponsorship details, etc.) can be found in the following Google sheet.
https://spreadsheets.google.com/ccc?key=0Au0vGzRsJxSadHFtWnhOV0NJaE9xZl9rZHVwdEdwc1E&hl=en&authkey=CJi768gE

SPZP-2010

Shwe Pyi Hein Sayadaw, Shin Khaymar Thiri 's Dhamma Talk

Dear All,

 

We would like to inform you that Shwe Pyi Hein Sayadaw, Shin Khaymar Thiri 's  Dhamma Talk will be held in Singapore as per following programme.

All of you are warmly invited.

 

1^st Tayar Pwe

Location: Topayoh Burmese Buddhist Temple                   

Date & Time: 9^th October, 2010 Saturday- 7:00 to 8.00pm

 

2^nd  Tayar Pwe

Location: Informatic Campus (near Jurong East MRT Station)
Date & Time: 10^th October, 2010 Sunday- 7:30 to 8.30pm

                      
Kindly forward this message.

With Metta,

Sitagu Dhamma Service Group

"ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ ႏွင့္ ပညာ"

၂၀၁၀ ေအာက္တိုဘာလ ၃ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ဓမၼသဘင္

မဂၤလာ႐ွိေသာေန႔ပါ...
စင္ကာပူႏိုင္ငံ႐ွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြရဲ့ ေက်ာင္းေပါင္းစုံတရားပြဲေတြ က်င္းပေနတဲ့ ဆဠမေျမာက္ေန႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အလုံးေရ တစ္ေထာင့္တစ္ရာေက်ာ္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား ေဝမေလာက္ေအာင္ကိုပဲ တရားနာပရိသတ္ေတြ မ်ားျပားခဲ့ပါတယ္။
တရားနာပရိသတ္ေတြဟာ ခန္းမထဲမွာ မဆန္႔တဲ့အတြက္ ခန္းမအျပင္မွာ ထိုင္ခုံေတြခ်ၿပီး projectorနဲ႔ နာယူရတဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕က ေဝဖို႔ဝယ္ထားတဲ့ ေရသန္႔ဗူးေတြရဲ့ ပုံးကတ္ထူျပားေတြခင္းၿပီး နာၾကားၾကရပါတယ္။
မ်ားျပားလွတဲ့ လူဦးေရေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာင္ဒီလို တရားပြဲေတြ စီစဥ္ေပးဖို႔ မလြယ္ကူႏိုင္တာေၾကာင့္ စီစဥ္သူေတြမွာလည္း စိုးတထင့္ထင့္နဲ႔ပါပဲ။

တရားပြဲမစတင္မီ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းခ်ဳပ္နဲ႔ သီတဂူလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ၾကားတင္ျပၿပီးတဲ့ေနာက္ အစီအစဥ္အတိုင္း ည၇နာရီခြဲတိတိမွာ တရားပြဲစတင္ပါတယ္။
နေမာတႆ သုံးႀကိမ္႐ြတ္ဆို ဘုရားကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။
ဒီတရားပြဲမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ခႏၶာဥာဏ္ေရာက္ တရားမေဟာပဲ၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးစီးပြားအလို႔ငွာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ ကိုအေျခခံၿပီး ပညာရဲ့အေရးပါပုံကို ေဟာၾကားပါတယ္။

တရားအစမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ လူ႔ေလာကကို တေန႔၆ၾကိမ္ ၾကည့္႐ႈေတာ္မူတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒိလို ၾကည့္႐ႈတဲ့အခါ...
World is unstable...
Internally burning...
Externally burning...
The whole world is needy...
လို႔ ေတြ႕ျမင္ေၾကာင္းနဲ႔ အစခ်ီတဲ့ တရားကိုေဟာၾကားပါတယ္။

မိမိတို႔ကလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာေတြကို သိေနဖို႔ တေန႔ကို အနည္းဆုံး၂ၾကိမ္ေလာက္ ၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းေျပာၾကားပါတယ္။

ေလာကီလူသားေတြ ပူပင္ေသာကေရာက္ရျခင္းရဲ့ အရင္းအျမစ္ ေဒါသျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္  ဝိဟႎသ(ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္တတ္ျခင္း)တရား လႊမ္းမိုးတတ္ေၾကာင္း၊
အဝိဟႎသ(မညွင္းပန္းမႏွိပ္စက္ျခင္း)တရားထြန္းကားဖို႔ရာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားထားၿပီး ေဒါသကို ပယ္သတ္ဖို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံ တရားပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ရဲ႕ ေတာင္းပန္ေလ်ာက္ထားခ်က္အရ ဆရာေတာ္က သီတဂူprojectsမ်ားအေၾကာင္း ေခတ္ကိုယွဥ္ၿပီး ရွင္းလင္းေျပာၾကားပါတယ္။

အၾကမ္းဖ်ဥ္းသိသေလာက္ ဆရာေတာ္ဘုရားဦးစီးတဲ့ သီတဂူလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကေတာ့
(၁) စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ေရအလွဴေတာ္
ယေန႔ ဘုန္းႀကီး၊ရဟန္း၊ သီလ႐ွင္၊ ေယာဂီ ၁ေသာင္း၃ေထာင္ေက်ာ္တို႔အတြက္ ေရအလွဴေတာ္
(၂) တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီးေသာ၊ တည္ေဆာက္ေနဆဲ၊ တည္ေဆာက္လတၱံ႕ေသာ အေထြေထြေရာဂါကုေဆး႐ုံ၊ မ်က္စိေဆး႐ုံမ်ား
(စစ္ကိုင္း၊ သီေပါ၊ ေညာင္ေ႐ႊ၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ ...)
(၃) စာသင္ေက်ာင္းမ်ားနဲ႔၊ ထူးခြ်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ျခင္းစတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ားအျပင္
ယခုကဲ့သို႔ေသာ လူမႈဝန္ထမ္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ေနာင္တြင္ လက္ဆင့္ကမ္းထမ္းေဆာင္ၾကမယ့္ အထူးကို အေရးအႀကီးဆုံး သာသနာ့အာဇာနည္ ႐ွင္ရဟန္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္
(၄) သာသနာ့တကၠသိုလ္မ်ား
(ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း)
(၅) မၾကာေသးမီက အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ေသာ ဧရာဝတီအထူးစီမံကိန္း
စတဲ့စတဲ့လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔ အက်ိဳးအလို႔ငွာ
ေမတၱာ၊ က႐ုဏာထား၍ လစဥ္သိန္းရာနဲ႔ခ်ီ အကုန္အက်ခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ေတာ္မူေနပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း၊ အဲဒိလို ေဆာင္ရြက္ရင္း တျခားဘာသာမ်ားနဲ႔လည္း confict and fighting မျဖစ္ေအာင္ compete မလုပ္ၾကပဲ collaborate and cooperate လုပ္ျခင္းျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ပိုမိုသိေစႏိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကိုပါ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

သီတဂူလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားရဲ့ သေဘာသဘာဝနဲ႔ ပတ္သတ္တာေတြကို နားလည္ေစဖို႔ အက်ဥ္းခ်ဳံးရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

၂ရက္မွ ၄နာရီခန္႔သာရေသာ လွ်ပ္စစ္မလုံေလာက္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္generatorsေတြ သုံးၿပီး ေရတင္တဲ့အခါ တေန႔ပ်မ္းမွ် ျမန္မာေငြ၁သိန္းခန္႔ကို ဒီဇယ္ဝယ္ဖို႔ရာ သုံးစြဲရေၾကာင္း၊

ယခုစင္ကာပူကို ေဆးရုံအတြက္လိုအပ္တဲ့ေဆးဝါးနဲ႔ ေဆးရုံသုံးပစၥည္းဝယ္ရန္ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊

မတတ္ႏိုင္တဲ့ ပညာခၽြန္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ပညာသင္ေထာက္ပ့ံေၾကး တစ္လ ၁၅သိန္းခန္႔ ကုန္က်ေၾကာင္း၊

ဧရာဝတီစီမံကိန္းအေနနဲ႔ ဧရာဝတီေဒသတေလ်ာက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားအပါအဝင္ နာဂစ္ေဘးဒဏ္သင့္ေဒသမ်ား ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးမ်ား လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း၊

ထူးခၽြန္တဲ့ သာသနာ့အာဇာနည္ ရွင္ရဟန္မ်ားကိုလည္း အေမရိကန္၊ အဂၤလန္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ Ph.Dဘြဲ႕အတြက္ ပညာေတာ္သင္လႊတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ သီတဂူလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ႏွင့္ ပညာရွိ သာသနာ့အာဇာနည္ရွင္ရဟန္းမ်ားေပၚထြက္ေရးကို အဓိကထားလုပ္ေဆာင္ေနေၾကာင္း၊

ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနဖို႔နဲ႔ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာဖို႔  ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနမႈမ်ား၊ ဝန္ထမ္းလစာေပးေရး၊ ဝန္ထမ္းမိသားစု က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြနဲ႔အတူ လူမႈလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္တို႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ့ မ်ားစြာေသာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈေတြကို ၾကားသိရတဲ့အခါ ၾကက္သီးမ်ားပင္ထကာ ေလးစားၾကည္ညိွမဆုံး ျဖစ္မိပါတယ္။

ေဆးရုံေတြေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းဖို႔ ရေစခဲ့တဲ့ တြန္းအားေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဗဟုသုတျဖစ္ေစဖို႔ရာ...

ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ရဟန္းငယ္ဘဝမွာ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ လွည့္လည္သြားလာစဥ္ ျမန္မာတ႐ုတ္နယ္စပ္နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕အေရာက္ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေဆး႐ုံမွာ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီး၊ သီလ႐ွင္ေတြ တက္ေရာက္ကုသေနတာကို သိခဲ့ရၿပီးေနာက္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအေနနဲ႔ ေဆး႐ုံေတြေဆာက္လုပ္လွဴဖို႔ သံဒိၶဌာန္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း၊

ျမန္မာျပည္ရဲ့ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ သီေပါဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားတို႔အုတ္ဂူမ်ားကို အိႏိၵယႏိုင္ငံ ရတနာဂီရိရွိ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားအေရာက္ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခဲ့တဲ့ အမွတ္တရစိတ္ေၾကာင့္ သီေပါမွာ ေဆး႐ုံတည္ေဆာက္၍ အမွ်အတန္းေပးေဝခဲ့ေၾကာင္း၊

လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့ရာ နတ္ေမာက္ေဒသ႐ွိ ဒီပကၤရာ(အလင္းေဆာင္ျခင္း)ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ မ်က္စိ၂ကြင္း အလင္းကြယ္သြားတဲ့အျဖစ္ကို ေတြ႔ျမင္ရၿပီး မ်က္စိေဆး႐ုံေဆာက္ဖို႔ သံဒိၶဌာန္ခ်ခဲ့ေၾကာင္း ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

လက္တေလာ အေရးေပၚအေနနဲ႔ သီရိလကၤာႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ (ၿပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္) အေၾကာင္းကိုလည္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။

သီတဂူလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ဖို႔၊ ေရရွည္တည္ျမဲဖို႔နဲ႔ အျမဲတိုးတက္ေနဖို႔ရာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘဲ ပညာရွိဖို႔လဲ လိုအပ္ေၾကာင္း ရယ္စရာဥပမာေတြေပးၿပီး ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ေမတၱာ = သူတပါးအား သနားၾကင္နာညွာတာျခင္း။
က႐ုဏာ = ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနသူတို႔အား ကယ္တင္ျခင္း။
ပညာ = ကိစၥတို႔ကို မွန္ကန္စြာ ထိုးထြင္းသိျမင္၍ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္ျခင္း။

ေမတၱာ၊ က႐ုဏာရွိေသာ္လည္း ပညာမဲ့လွ်င္ အလုပ္ေတြကို စနစ္တက် မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္း။
ေမတၱာမဲ့၊ က႐ုဏာမဲ့တဲ့ ပညာရွိဆိုပါကလည္း ပညာတတ္ လူၾကမ္းႀကီးေတြသာ ျဖစ္မယ့္အေၾကာင္း ဆုံးမပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ပညာမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ာေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ စနစ္တက်အလုပ္ မလုပ္တတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ဥပမာေတြနဲ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ေျပာျပတဲ့ ဥပမာပုံျပင္ေတြထဲက ပုံျပင္၁ခုအေၾကာင္း ေျပာျပပါမယ္...

တစ္ခါက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိသားစုမွာ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
မိဘေတြဟာ သူတို႔သားေလးကို သိပ္ကိုခ်စ္ၾကတယ္။
တေန႔ေတာ့ အေမအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ သားေလးက မုန္႔ေတာင္းပါေရာ။
အဲဒိအခါ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးရဲ့ အိမ္တိုင္ကိုဖက္ထားရက္က ျဖန္႔ေပးထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ထဲ ပဲေလွာ္ေတြထည့္ေပးတယ္။

ကေလးက ပဲေလွာ္ေတြစားမယ္လုပ္တဲ့အခါ လက္ဖဝါးနဲ႔ပါးစပ္ၾကား တိုင္ခံေနေတာ့ စားမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
တိုင္ဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဖယ္လိုက္ျပန္ရင္လည္း ပဲေလွာ္ေတြျပဳတ္က်ကုန္မွာလဲ စိုးတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ “အေမ...သားဗိုက္ထဲ တိုင္(အိမ္တိုင္)ႀကီးဝင္ေနတယ္”ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုပါေလေရာ။

သားေလးကို သိပ္ကို ခ်စ္ရွာတဲ့ ပညာမဲ့မိခင္ဟာ ပူပင္ေသာကေၾကာင့္ အရပ္ထဲ လွည့္ၿပီး “သားေလးဗိုက္ထဲ တိုင္ဝင္ေနလို႔ လုပ္ၾကပါအုံး”လို႔ ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေလတယ္။
အဲဒိမွာ ရပ္ကြက္က ေကာ္မတီတစ္ခုဖြဲ႕ၿပီး(ေကာ္မတီဆိုတာကလဲ အခုဖြဲ႔အခုျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ကာ...) ကေလးနဲ႔မိခင္ရဲ႕ဒုကၡကို ေျဖရွင္းဖို႔ အႀကံဥာဏ္ထုတ္ၾကတယ္။

ကေလးလည္း အငိုတိတ္ေအာင္၊
ပဲေလွာ္ေတြလည္း မဆုံးရႈံးရေလေအာင္၊
မိခင္လည္း ကေလးအတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္၊
အိမ္လည္း ႀကီးႀကီးမားမား မပ်က္စီးရေအာင္ ဆိုၿပီး အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကို စဥ္းစားၾကတဲ့အခါ...

တစ္ေယာက္က ကေလးကို ၾကမ္းခင္းေဖာက္၊ ေျမႀကီးကိုတူးၿပီး ထုတ္ၾကဖို႔ အႀကံျပဳတယ္။
ဒါေပမယ့္ ၾကမ္းေဖာက္ဖို႔ ေျမႀကီးတူးဖို႔ရာ မလြယ္ေလေတာ့...
ေနာက္ဆုံးမွာ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက ထုတ္ယူရင္ လြယ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေလွကားေထာင္ၿပီး အမိုးေဖာက္ထုတ္တာဟာ အလြယ္ကူဆုံးနည္းလမ္းျဖစ္ေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္က အႀကံျပဳတဲ့အခါ...
အားလုံးကလည္း သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ အႀကံရယ္လို႔ သေဘာတူၾကၿပီးတဲ့ေနာက္...
ကေလးကို လူႀကီးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ဆင့္ တြန္းတင္ၾက၊ အမိုးေဖာက္တဲ့သူကေဖာက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ပဲေလွာ္ေတြကို ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကေလးပုံမပ်က္နဲ႔ ကေလးကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့လို႔...
မိခင္ချမာ ဝမ္းသာအားရလြန္းတာေၾကာင့္ ေက်းဇူးႀကီးမား ပညာရွိေကာ္မတီပါပဲရယ္လို႔ ေက်းဇူးတင္မဆုံးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

ဒီပုံျပင္ကေန ဆရာေတာ္က ပညာရဲ႕အေရးပါပုံကို ေထာက္ျပၿပီး လုပ္ငန္းေတြကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေစဖို႔ရာ ပဲေလွာ္ေကာ္မတီလိုမ်ိဳး မလုပ္ၾကဖို႔လိုေၾကာင္း သတိေပးေျပာၾကားပါတယ္။

တရားပြဲမွာ ဆရာေတာ္အဓိကထားေျပာခဲ့တာကေတာ့...“ဘာေတြ ယူသြားၿပီး၊ ဘာေတြထားခဲ့မွာလဲ”

ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေလာကအတြက္ တရားဓမၼေတြကို သုံးမကုန္ေအာင္ ထားေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ေဒဝဒတ္ကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ ဘဝနိဂုံးအဆုံးသတ္ မေကာင္းပုံတို႔ကို ယွဥ္ျပၿပီး
“ဘာေတြ ယူသြားၿပီး၊ ဘာေတြထားခဲ့မွာလဲ”လို႔ သတိေပး ဆုံးမပါတယ္။
VALUE OF LIFE ဆိုတာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာစိတ္ေတြထားၿပီး  ဝိဟႎသတရားေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းပေပ်ာက္ေစဖို႔ လုပ္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒိအခါ ပညာဆိုတာ မရွိမျဖစ္အေရးပါေၾကာင္း ေျပာရင္း တရားကို အဆုံးသတ္ပါတယ္။

အျပန္မွာ မ်ားလွတဲ့ လူေတြကို တသုတ္ၿပီးမွတသုတ္ ေပးထြက္ဖို႔ ဝင္းတံခါးကို လူ၃ေယာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အဖြင့္အပိတ္လုပ္ေစခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ...

အေရးေပၚ

( ဒီဘေလာ့ဂ္မွ ယူပါသည္)
ေရးသားသူ - သီတဂူစတား
Monday, September 27, 2010

လ်ပ္တပ်က္
၂၇-၉-၂၀၁၀ ညေနပုိင္း သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး အမွဴးရွိေသာ သီတဂူကပၸိယ (ေအာက္ျမန္မာျပည္) အဖြဲ႕တုိ႔ လ်ပ္တပ်က္ အစည္းေ၀းတစ္ရပ္ က်င္းပသည္။ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးသည္ အင္ဒုိနီးရွား ဘုရားထီးတင္ပြဲႏွင့္ သံဃာတစ္ေထာင္ေက်ာ္ သံဃာ့အစည္းအရုံးၾကီးအတြက္ ထုိင္း လာအုိ ကေမၺာဒီယားႏွင့္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံစေသာ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံမ်ားမွ အထင္ကရဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားအား ပင့္ဖိတ္ရန္ ၾကြေရာက္ခဲ့စဥ္ အေရးေပၚအေၾကာင္းတစ္ရပ္ ေပၚလာပါသည္၊ ထုိအေရးေပၚႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေအာက္ျမန္မာရွိ ကပၸိယအဖြဲ႕မ်ားအား ဆင့္ေခၚကာ ေနာက္လ ၁၆ ရက္ေန႔ မႏၱေလးျမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္ရွိ လူေပါင္း ၆၀၀၀ (ေျခာင္ေထာင္)ေက်ာ္အား အင္းစိန္ေထာင္မွာ အလွဴအတန္းျပဳသလုိ ေမတၱာကရုဏာေတာ္အလွဴ လုပ္မည့္အေၾကာင္း၊ သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔ၾကီး သာသနာေတာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရာ အႏွစ္ ၃၀ ခရီးပင္ေရာက္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ယခုဆက္လက္ျပီး တုိးခ်ဲ႕မည့္ လုပ္စဥ္မ်ားႏွင့္ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အစည္းေ၀းတစ္ရပ္ က်င္းပသည္။

အေရးေပၚ
ယခု ေလာေလာဆယ္ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးဟူသည္မွာ သီရိလကၤာတြင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာ သာမေဏမ်ား၊ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္လည္ျပီး မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ေလယာဥ္စရိတ္ႏွင့္စားစရိတ္ လမ္းခရီး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ႏွင့္ အမိေျမသုိ႔ ျပန္လာႏုိင္ေအာင္ ကယ္ဆယ္ဘို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိျမန္မာကေလးမ်ားကို သီဟုိဠ္ႏိုင္ငံသား ေဒါက္တာ စႏၵိမာက ျမန္မာျပည္မွ ဧရာ၀တီ နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ မိဘမဲ့မ်ားဟု အမည္တပ္ကာ ေခၚေဆာင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိကေလးမ်ားသည္ ဧရာ၀တီက နာဂစ္ေဒသက မဟုတ္သည့္အျပင္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားလည္းမဟုတ္ၾကပါ။ ထုိ သီဟုိဠ္သား ေဒါက္တာ စႏၵိမာသည္ ထုိင္၀မ္းႏုိင္ငံတြင္ေနထိုင္ကာ ျမန္မာႏုိင္ငံ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားအား ကယ္ဆယ္မည္ဟု ထုိင္၀မ္ႏုိင္ငံရွိ တရုပ္ေတြအား စည္းရုံးကာ အလွဴခံသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္စာအတြက္ တစ္လ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၃၅ ႏႈံးျဖင့္ အလွဴခံသည္ဟု သိရသည္။

ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း
ထုိေဒါက္တာၾကီးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ကိုရင္ သီလရွင္ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္တုိ႔အား ကြန္ျပဴတာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ေက်ာင္းပညာေရးမ်ား သင္ၾကားမႈ၌ ကူညီမည္ဆုိကာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ထုိကေလးမ်ားအတြက္လည္း ထုိင္၀မ္ရွိ တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ားအား အလွဴခံသည္။ ထုိကေလးမ်ားသည္ သီရိလကၤာသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ သူတုိ႔ထင္ထားသလုိ မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ကို စာသင္မေပး အ၀တ္အစားမေပး ျမိဳ႕နဲ႕ ေ၀းရာ ေတာရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ ခဲြထားကာ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ ျမန္မာပညာသင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ပုိ႔ထားသည္ဟုိ သိရသည္။ ထုိအထဲအတြင္ အရြယ္ေရာက္ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားလဲ ပါေနသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ သီဟုိဠ္ရွိ ျမန္မာသံအမတ္ထံ ေပးစာႏွင့္ သူတုိ႔မိဘမ်ားထံ ေပးစာမ်ားကို ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ က်မိပါသည္။ သူတို႔သည္ ဘာကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ ပညာေရးတစ္ခုကိုသာ အေလးထားျပီး လုိက္သြားေၾကာင္း၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ စာလည္း သင္မေပး၊ ၀တ္စရာ၊ ဆပ္ျပာ စေသာ အသုံးအေဆာင္က အစ ကုိယ့္ဘာသာ ၀ယ္ယူရေၾကာင္း၊ အလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ရေၾကာင္းႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ လုံျခံဳမႈမရွိေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေရးထားသည္၊ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔ကို အျမန္ဆုံး ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးရန္ အသနားခံထားသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တြင္ ထုိင္ေစကာ ဓာတ္ပုံမ်ားရုိက္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာမ်ား သင္ေပးေနသည္ဟု ဟန္ျပကာ ၀က္ဘ္ဆုိက္မ်ားေပၚတြင္ တင္ကာ အလွဴခံသည္။ သူတုိ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို အင္တာနတ္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ လမ်ားစြာကထဲက ေတြ႕ဖူးျပီးသားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။

၀ုိင္း၀န္းကူညီ
ထုိကဲသုိ႔ေသာ အခက္အခဲ ၾကံဳေနရေသာ ျမန္မာကေလးမ်ားကို သီရိလကၤာတြင္ ပညာသင္ၾကားေနၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔ႏွင့္ ျမန္မာသံအမတ္ၾကီးတုိ႔ ပူးေပါင္းကာ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ စာရင္းမ်ားရယူကာ သူတုိ႔၏ အခက္အခဲမ်ားကို စုံစမ္းျပီး ကယ္ဆယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနၾကသည္မွာ လပင္ အေတာ္ၾကာျပီ။ ေနာက္လ ၁၀ လပုိင္းဆုိရင္ ကေလးေတြရဲ့ သီဟုိဠ္ဘ၀သည္ ၁ ႏွစ္ျပည့္ျပီျဖစ္ပါသည္။ သီဟုိဠ္ရွိ ျမန္မာစာသင္သားမ်ားႏွင့္ သံအမတ္ၾကီးတုိ႔ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန၊ လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးဌာနႏွင့္ ျပည္ထဲေရးဌာနတုိ႔သို႔ အေၾကာင္းၾကားထားပါေသာ္လည္း တုန္႔ျပန္မႈကား ေရာက္မလာေသးဟု သိရပါသည္။ ထိုအခက္အခဲမ်ားကို သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးအား ေလွ်ာက္ထားရာ၀ယ္ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သံအမတ္ၾကီးႏွင့္ သီဟုိဠ္သံဃာ့ရာဇာတုိ႔ တုိင္ပင္ကာ ကေလးေတြရဲ့ ပတ္စပုိ႔မ်ားကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ဘယ္ဌာနကမွ မကယ္ႏုိင္လွ်င္ သူကယ္မယ္ဟု သံအမတ္ၾကီးအား အားမခံခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သီတဂူ ကပၸိယမ်ားအား ဆင့္ေခၚကာ သူတုိ႔ေလးေတြကို ကယ္ဖုိ႔ရန္ ၂၇-၉-၂၀၁၀ ေန႔က တုိင္ပင္ေဆြးေနသည္။ သီတဂူသာသျပဳအဖြဲ႔၏ ကရုဏာအလွဴတစ္ခုဟု သက္မွတ္ကာ သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔မွ ထုိကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ရန္ အလွဴေငြမ်ား စုစည္းရသည္။ ေလာေလာဆယ္ ကိုရင္ ၁၂ပါးႏွင့္ သီလရွင္ဆရာေလး ၂၄ ပါး စုစုေပါင္း ၃၆ပါးတုိ႔ကို ဦးစြာကယ္တင္မည္။ ထုိကေလးမ်ားကို သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔က လမ္းစရိတ္ႏွင့္ ျပန္ႏုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္၊ ေခၚထုတ္သြားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ အသနားခံစာမ်ားေၾကာင့္သာ ကယ္တင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ သံအမတ္ထံႏွင့္ မိဘမ်ားထံေရးေသာ စာမ်ားႏွင့္ သူတုိ႔ေလးေျပာျပေသာ အသံဖုိင္မ်ား၊ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးထံ ေရးေသာ စာမ်ားကိုလည္း ဖတ္ရသျဖင့္ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ကိုယ္လူမ်ိဳးကမွ မကယ္ႏုိင္ရင္ ဘယ္သူကယ္ႏုိင္မည္နည္း၊ မ်ိဴးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ဘက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ဘာသာ သာသနာဘက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ လူမႈေရးရႈ႕ေထာင့္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ မျဖစ္မေန တာ၀န္ယူၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထက္ ကယ္တင္ဖုိ႔ရန္ က်န္ရွိပါေသးသည္။

အစီအစဥ္
ထုိကဲ့သို႔ေသာ ျပည္ခ်စ္၊ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ကရုဏာစိတ္ဓာတ္မ်ား ေမြးျမဴကာ သူတုိ႔ေလးေတြကို ကယ္တင္ရန္အတြက္ သီတဂူကပၸိယ ၂ ေယာက္ သီဟုိဠ္သုိ႔သြားမည္၊ သံအမတ္ၾကီးကလည္း အားတက္သေရာ ကူညီေပးေနသည္ဟု သိရသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ မိဘမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားရန္ႏွင့္ ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳရန္၊ သီတဂူမွာ ေန႕လည္စာမ်ားျဖင့္ ေကြ်းေမြးျပီး မိဘမ်ားကို ေခၚကာ အပ္ႏွံေပးမည္ ျဖစ္သည္။ ဤကား ေလာေလာဆယ္ အစည္းအေ၀းမွ ဆုံးျဖတ္ထားေသာ အစီအစဥ္တည္း။
ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ၾသ၀ါဒအတုိင္း ယေန႔ ေဒါက္တာပညာသီဟာလကၤာရ ႏွင့္ သီတဂူစတားတုိ႔ ကေလးမိဘမ်ားထံ ပုိ႕စာမ်ားကို အပူတျပင္းေရးၾကရပါသည္။ အျမန္ဆုံး ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကေလးမိဘမ်ားထံ ေအာက္တုိဘာလာ ၁၅ ရက္ေန႔ သီတဂူအျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ သာသနာျပဳဗိမာန္ေတာ္သုိ႔ ကိုယ္တုိင္ လာေရာက္ စုံးစမ္းရန္ႏွင့္ ၁၆ ရက္ေန႔ အပ္ႏွင္းပြဲ ျပဳလုပ္မည့္အေၾကာင္းမ်ား သတင္းေပးပုိ႔ထားသည္။

ေမတၱာကရုဏာ တရား ကိုယ္စီ စီးျဖန္းႏိုင္ၾကပါေစ

သီတဂူစတား
၂၈-၉-၂၀၁၀

Sitagu Sayadaw, Shin Nyanisara's Dhamma Talk (3rd October, 2010 Sunday- 7:30 to 9:00 pm)

Dear All Dhamma Brothers & Sisters,

We would like to inform you that Sitagu Sayadaw, Shin Nyanisara's Dhamma Talk will be held in Singapore as per following programme.

All of you are warmly invited.

Location: Informatic Campus ( near Jurong East MRT)

Date & Time: 3rd October, 2010 Sunday- 7:30 to 9:00 pm

Kindly forward this message.

With Metta,

Sitagu Dhamma Service Group

အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ႐ိုး႐ိုးေလးတစ္ပုဒ္ရဲ့အလယ္

အခ်စ္ဆိုတာ...
ေပးဆပ္ျခင္းလား?
ရယူျခင္းလား?
စြန္႔လႊတ္ျခင္းလား?
ခံစားနားလည္မိတဲ့ အခ်စ္ကို ေျပာရရင္...
အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းသပ္သပ္ရယ္ပါ၊ က်န္တာေတြ ၁ခုမွ မဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္ရဲ့ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို ယုံၾကည္စြာ လိုက္ပါစီးေမ်ာရင္း ခ်စ္ေနျခင္း၁ခုသည္သာ အခ်စ္ျဖစ္တယ္။

...................................L..O..V..E.......................................

အဲဒိညကေပါ့...
မနက္ျဖန္အေရးေတြးရင္း
စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ မ႐ွိဘူးလားလို႔ေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ မေမးၾကပါနဲ႔။
ႏွလုံးသားႏွစ္ခုရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြ စည္းခ်က္ညီၾကဖို႔ ဘယ္ေဖာ္ျမဴလာသုံးၿပီး တြက္ခ်က္ရမွာလဲ?
စစ္ပြဲတစ္ရာ ႏႊဲလိုက္ခ်င္တယ္၊ အခ်စ္တစ္ပြဲေတာ့ မႏႊဲခ်င္ဘူးဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။

မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ပထမဆုံးေသာ ေျခလွမ္းကို စတင္ေတာ့မွာ။
ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လြန္းတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြလဲ ခံစားေနရတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက သူသိသမွ် သတင္းစုံ အကုန္ေပးရွာတယ္။
အဲဒိသတင္းေတြကေန အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ့္ planကိုလဲ ခ်ထားခဲ့ၿပီးသား။
ဒါေပမယ့္ ေတြးလိုက္တိုင္း မင္းအေၾကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္က တိုးလို႔သာေနေတာ့တယ္။

ခ်စ္ေနျခင္း၁ခုသည္သာ အခ်စ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္သာ အိပ္စက္ခြင့္ကို ရႏိုင္ခဲ့တာ။
အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့ မင္းက စိုးမိုးေနတုန္းပဲ။
အဲဒိညကေပါ့...

.................................L..O..V..E.....................................

♫..အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အ့ံၾသမႈမ်ားနဲ႔ ဆန္းၾကယ္ေသာအရာ...♫


“သိပ္ကို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ တန္ခိုး႐ွင္ဟာ အခ်စ္ပဲ”
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ေနသူျဖစ္ပါေစ...
အခ်စ္က သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။
သတၱိေၾကာင္တတ္သူေတြ...
အခ်စ္ကေပးတဲ့ အားအင္ေတြေၾကာင့္ ရဲရင့္ျပတ္သားလာလိမ့္မယ္။
ယုံၾကည္စိတ္ခ် ေနျပန္ေတာ့လဲ...
အခ်စ္က မဝ့ံမရဲစိတ္ေတြ သြင္းေပးတတ္ျပန္ေရာ။
သိပ္ကို အတၱႀကီးတတ္သူလား?
အခ်စ္ကပဲ စာနာစိတ္ေတြ ေမြးဖြားေပးလိမ့္မယ္။
ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ရဲ့ ဆန္းၾကယ္တဲ့ တန္ခိုးေတြပါပဲ။


“ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးရဲ့လက္က လြတ္ေျမာက္ေနတာ အခ်စ္ပဲ”
ႏွလုံးသားတစ္ခုတည္းက ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ အခ်စ္သာ အစစ္မွန္ဆုံး ခ်စ္ျခင္းပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဖန္တီးလို႔မရသလို ဖ်က္ဆီးလို႔လဲ မရႏိုင္ဘူး။
သိစိတ္(ဦးေႏွာက္)နဲ႔ တားျမစ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရင္ေတာင္ မသိစိတ္(ႏွလုံးသား)က အခ်စ္ကို သတိရေနလိမ့္မယ္။
အဲဒိေလာက္ကို လြတ္ေျမာက္ၿပီး၊ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ေနတာ..အခ်စ္ပါ။


“ႀကိဳတင္ကာကြယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ေရာဂါဟာ အခ်စ္ပဲ”
ဘာကိုမွ ႀကိဳတင္ မျပင္ဆင္နဲ႔။
ေ႐ွာင္တိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားလဲ အပိုပဲ။
အခ်စ္ကို မပိုင္ဆိုင္ရလို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားအုံးမွာလား?
လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

.................................L..O..V..E.....................................

သူေလး
မၾကာေတာ့မဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ...
ဒီliftကေန ဆင္းလာေတာ့မယ္။
အျမဲလိုလို ေနာက္က်တတ္တဲ့ငါ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝီရိယကို ေ႐ွ႕တန္းတင္၊ ၂၅မိနစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ေစာေရာက္ေနခဲ့တာ။

“သင္တန္းက ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ေသခ်ာရဲ႕လား?
လာေစာင့္ၾကည့္ေနတာျဖင့္ ၁လေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ့္ဟာ။
sat 9am-11am, အခု sat 1035am.. အိုေက။
ဒီေန႔လာမွ လာပါ့မလား?
မေန႔ညက သူငယ္ခ်င္းဖုန္းဆက္ေမးေပးတာေတာ့ လာမယ္တဲ့။
မနက္က်မွ ကိစၥေပၚလာလို႔ မလာျဖစ္တာေရာ?
ခုနက ငါပဲ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်လို႔ ဟိုေကာင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ SMSပို႔ေပးထားတာ now in classတဲ့ဟာကို။
ဒီေကာင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ လူမွားပို႔ရင္ေကာ?
ဒီလိုေမးလို႔ အဆဲေတာင္ခံခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ၊ ဟုတ္မွာပါ။
သင္တန္းက ေစာေစာဆင္းတာေရာ ျဖစ္ႏိုင္လား?
?.?.?.?..”

“ကိုယ္လဲ အေကာင္ဆုံးလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႔၊ အလကား စိတ္ပင္ပန္းတယ္။”
ဒီလိုေတြးခ်လိုက္ေတာ့မွ နည္းနည္းစိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။
အင္း ခ်စ္ဒုကၡေတြ၊ ခ်စ္ဒုကၡေတြ...

သင္တန္း႐ွိရာ ၁၂ထပ္အထိ တက္သြားရင္ေကာင္းမလား?
မျဖစ္ေသးဘူး။
ေတာ္ၾကာ ဘာလာလုပ္တာလဲ ေမးရင္ ေျဖရခက္လိမ့္မယ္။
မူလ အစီအစဥ္က အမွတ္တမဲ့ လမ္းႀကံဳရင္း ေတြ႔ၾကရမွာေလ...
ဖုန္းနံပါတ္ကို သူငယ္ခ်င္းဆီက ေတာင္းလို႔ရတာမ်ိဳးလဲ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့...

♫...လာပါေတာ့ ခါခါေမာ့ ကိုကိုေက်ာ့ ေမွ်ာ္တဲ့ ၁၁နာရီ ထိုးေတာ့ ထိုးေတာ့
ထုိးပါေတာ့ဗ်ိဳ႕႕႕...♫

.................................L..O..V..E.....................................

ကုန္ေအာင္ေျပာမယ္ကြာ...
အခ်စ္ကို အခ်စ္ကလြဲလို႔ ဘာနဲ႔မွ အစားထုိးလို႔ မရႏိုင္ဘူး။
အခ်စ္အတြက္ အခ်စ္ပဲလိုတယ္။
တူညီတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္သာ အခ်စ္ကို ၿပီးျပည့္စုံႏိုင္လိမ့္မယ္။
အဲဒါ အခ်စ္ပဲ။
သိပ္ကို ေသခ်ာသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို
ယုံၾကည္စြာလိုက္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ ခ်စ္လို္က္ေတာ့မယ္...

.................................L..O..V..E.....................................

ေဟာ.. လာပါၿပီဗ်။
ဘယ္ေန႔ေတြ႕ေတြ႕ မင္းေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလွခ်ည့္။
ဒုကၡပဲ လူက ကတုန္တယင္ျဖစ္လာသလို။
အေရးထဲ ရင္ေတြကလဲ ခုန္လိုက္တာ...
သတိ။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့...

ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္။
ရၿပီ။ ေ႐ွ႕ျပန္ေလွ်ာက္၊ ေ႐ွ႕ျပန္ေလွ်ာက္။
ေတြ႕တဲ့အခါ မသိသလို အ့ံၾသဟန္ျပ။
ၿပီးရင္ စကားကိုလဲ ပုံမွန္ေျပာ၊ သိပ္ေၾကာက္မေနနဲ႔အုံး။
ရင္ေတြကေတာ့ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ တုန္ေနတုန္းပဲ...

မေႏွးမျမန္နဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး၊ ေက်ာ္သြားရမွာ။
ဒီအခ်ိန္မွာ timingက သိပ္ကို အေရးႀကီးတယ္။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနီးလာရာကေနမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။
အိုေက ေတြ႕ၿပီ၊ ဆုံၿပီ၊ ဆုံၿပီ...

ဘာေတြမ်ား အေရးႀကီးေနလို႔လဲ?
ပတ္ဝန္းက်င္ကို နည္းနည္းေလာက္ ဂရုစိုက္ပါအုံးေတာ့လား!
ေလွ်ာက္တာကလဲ ျမန္ပါ့ကြာ။
ေက်ာ္ေတာ့မယ္၊ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။
ဟာ! ေက်ာ္သြားၿပီ။ သြားပါၿပီကြာ။
တခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘူး။ :(

.................................L..O..V..E.....................................

ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လိုခ်င္တာေတြက သိပ္ကိုမ်ားပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္ရ အကုန္ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တာလဲ အမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ အလိုအပ္ဆုံးေတြကိုေတာ့ ရခ်င္မိတယ္။
ကေလးရယ္... ကိုႀကီးဘဝအတြက္
အလိုခ်င္ဆုံးက မင္းေလးပါ။
အလိုအပ္ဆုံးက မင္းအခ်စ္ပါကြာ...
ဒါေၾကာင့္ မင္းေလးအတြက္ ရင္ခုန္သံေတြ ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ေအာင္
ရင္ခြင္တံခါးကို လွစ္ဟျပဖို႔ လာခဲ့ေတာ့မွာ။
ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ရင္ခုန္သံေတြ စည္းခ်က္ညီခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

.................................L..O..V..E.....................................

မထူးေတာ့ဘူး။

ထင္ထားတာက သူေလးက မွတ္မိလိမ့္မယ္၊ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္။
အဲဒိအခါ အလိုက္သင့္ကေန အျပင္းလိုက္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးထားတာ။
အခုမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။

"ညီမေလး ကိုယ့္ကို မွတ္မိလား?"
သူေလး စဥ္းစားတယ္၊ စဥ္းစားေနတယ္...
"ဟုတ္၊ ျမင္ဖူးသလိုပဲ"
ဒီေလာက္ဆို မဆိုးပါဘူး (စိတ္ေျဖလိုက္တယ္)
"ကိုယ္က ကို___ရဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ၊ ကိုယ္တို႔ ေတြ႕ဖူးၾကတယ္ေလ"
စဥ္းစားျပန္ၿပီ...
အဲဒိေလာက္ထိ စဥ္းစားေနရတာကေတာ့ တဆိတ္.. လြန္ၿပီထင္တယ္။
စိတ္ေတြကို ဒီမွာပဲ ထားပါ ကေလးရာ...
မင္းကို ၾကည့္ရတာ အေတြးပင္လယ္ထဲမွာ လက္ပစ္ ကူးေနသလိုပဲ။
.....
.....
.....

တစ္လတိတိ ႀကိဳတင္ၿပီး ေသခ်ာခ်ခဲ့တဲ့ plan၊ ေရးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ညႊန္း
အဲဒိေန႔က...
အဆင္ေျပသလိုပဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေက်ေအာင္ကို အလြတ္ရေနတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းထဲကအတိုင္း သ႐ုပ္မေဆာင္ခဲ့ရပါဘူးဗ်ာ...

.................................L..O..V..E.....................................

ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ သြားၾကတဲ့အခါ
အမွားအယြင္းနည္းႏိုင္သမွ်နည္းဖို႔၊
လိုအပ္တာထက္ ပိုမၾကာေစဖို႔၊
ေနာင္တေတြကင္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

နားလည္မိသေလာက္ ေျပာရရင္...
မတူတဲ့ ရုပ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းေတြ၊
ၾကားျမင္ဗဟုသုတေတြ၊
ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳေတြ၊
ဒါေတြကလည္း လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိစၥ၁ခုေပၚ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္၊ ကိုယ္တြယ္ေျဖရွင္းပုံေတြကို ကြဲျပားေစႏိုင္ပါတယ္။

အေျခအေနေတြကို အနီးစပ္ဆုံး အမွန္အတုိင္း ျမင္တတ္ဖို႔က အေရးႀကီးဆုံးပဲ။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့မိန္းခေလးရဲ့ အေနအထိုင္၊ အမူအက်င့္ေတြေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ကိုယ္က မသိမသာ ကိုယ့္ဖက္ပါေအာင္ လုပ္ရမွာ။
ဒီလိုကိစၥေတြမွာ သူတို႔ေတြက အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၾကတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင့္
ရလို႔ရမွန္းမသိေစပဲ ေပးလိုက္ခ်င္တာ...
လာလို႔လာေနမွန္းမသိရေအာင္ပဲ နီးသထက္နီးလာေစမွာ...
ဝင္လာပါလို႔ မေျပာမိေစပဲ၊ ဝင္လာႏိုင္မဲ့ လမ္းေတြကို ေဖာက္ေပးရုံေလာက္သာ...
ဆိုလိုတာက...
သူ႕အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ မခြဲျခားပဲ...
ေရလာရုံသပ္သပ္နဲ႔ မလုံေလာက္ရင္၊ ေျမာင္းေဖာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြကိုပါ ကူညီေပးဖို႔ပါ။

ဒါဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ လက္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္လို႔ မြန္းမံျခင္းရယ္ပါ ကေလးရယ္။
(မန္က်ည္းကိုးပင္ မဟုတ္ရပါဘူး...)

.................................L..O..V..E.....................................

ကဲ ဒါဆိုရင္...
ဘယ္လိုဆက္လုပ္မွာလဲ?

အဲဒိေန႕က...

ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ က်ေနာ္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ
ရလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ email addressက သက္ေသပဲေလ။
ဒါေတြဟာ ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ့ ရလဒ္ဆိုရင္...
ပထမဆုံးေန႔အတြက္ ခ်ထားတဲ့ planထဲ မဝင္လဲ ဘာအေရးလဲေနာ့။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ကမူးရူးထိုးကြက္ နင္းလိုက္တာပါ။
ကမူးရႈးထိုးကေနမွ မူလ သတ္မွတ္ထားခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေခၚရတာ။
ဘယ္လမ္းကေနသြားသြား ပန္းတိုင္ ေရာက္ဖို႔ပဲေလ။
ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆုံးပန္းတိုင္က ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ အီးေမးလ္လိပ္စာ။

.................................L..O..V..E.....................................

သူေလးက further studyအတြက္ အဆက္အသြယ္ေတြ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ရွာေနတယ္ဆိုတာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းႀကီးက ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္ သူေလးကို အျမဲဆက္သြယ္လို႔ရေနေအာင္ မကုန္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ႐ွာေပးႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆုံးအခြင့္အေရးပဲေလ။
က်ေနာ့္ရဲ့ ညီတစ္ဝမ္းကြဲေလးက သူေလးနဲ႔ fieldတစ္ခုတည္းက ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တဲ့ စီနီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကလဲ ကံေကာင္းျခင္းပါပဲ။

အဲဒိေန႔က...
“ဘယ္လိုလဲ မွတ္မိၿပီလား?”
“ဟုတ္ မွတ္မိၿပီ။”
“ကိုႀကီးလဲ ညီမေလးကို ေတြ႕ဖူးတယ္လို႔ ၾကည့္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးက မသိသလိုပုံစံျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ကမရဲတရဲနဲ႔ပဲ ေခၚလိုက္တာ။”
“ေဆာရီးပါ အစ္ကို၊ အေတြးေတြ လြန္သြားလို႕ပါ”
“ရပါတယ္ကြာ၊ ဒါနဲ႔ ညီမေလးက ဒီမွာ သင္တန္းလာတက္ေနတာလား?”
“ဟုတ္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းပါ။ ကုိယ့္အဂၤလိပ္စာ skillကို အားမရလို႔ သင္တန္းတက္ေနတာ။”

အင္း... ငါ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚရမယ္...

“futher study အတြက္လား?”
“အင္း အဲဒိအတြက္ရယ္ မဟုတ္ေပမဲ့၊ futher study ဆက္တက္ဖို႔လည္း ရည္ရြယ္ထားေတာ့ ဒီသင္တန္းတက္ျဖစ္သြားတာ”
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္တာ ပိုေကာင္းတယ္၊ ငယ္တုန္းမို႔ ေျပာတာ”
“အင္း တက္ေတာ့တက္ခ်င္တယ္”
“ကိုယ့္ညီေလးက ညီမေလးရဲ့ စီနီယာပဲ အခုဒီမွာ xxxတက္ေနတာ 3rd semesterေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။”
“ဟုတ္လား?”
“ကိုႀကီးကိုယ္တိုင္ပဲ ညီေလးအတြက္ ေလွ်ာက္ေပးခဲ့တာ။
ဒါေပမယ့္ ကိုႀကီးက xxxဆိုေတာ့ ညီမေလးတို႔နဲ႔ လိုင္းမတူဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ပိုေသခ်ာေအာင္ အဲဒိေမဂ်ာနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ထပ္စုံစမ္းၿပီးမွ ညီေလးအတြက္ အေကာင္းဆုံးမို႔ ေလွ်ာက္ေပးခဲ့တာ။”
“ကိုႀကီးလဲ အဲဒိေက်ာင္းကပဲ ၿပီးတာ၊ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တျခားသိခ်င္တာေတြ ကိုႀကီး ေသခ်ာရွင္းျပေပးႏိုင္ပါတယ္။”
အခြင့္အေရးဆိုတာ ၂ခါမလာဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ျမစ္ေရကို ၁ခါတည္း အမိအရ ခ်ိဳးလိုက္တာ။
ဇြတ္ပဲ လို႔ေတာ့ မေျပာေၾကး။

“ဟုတ္လား၊ အစ္ကို”
.....
............
...................
ဟင္ ဒါပဲလား။
“ဘာအခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔လဲ?”
“ေမးရမွာ အားနာလို႔”
“ဟာ... အားမနာပါနဲ႔...”
ေနာ္... ေနာ္။

“ေမးခ်င္တယ္... ဒါေပမယ့္ ေျပာျပေပးလို႔မရရင္ အားနာေနရမွာ”
“ကိစၥမရွိပါဘူးကြာ... ေမးပါ”
“စာရြက္စာတမ္း ကိစၥေတြအတြက္ ေခါင္းကိုက္ေနတာ။ ”
အိုးးး ကြတ္တိပဲ။
သူတို႔ေလးေတြအတြက္ အဓိက အႀကီးမားဆုံးေသာ ျပႆနာက ဒါပဲ။
ဒါကိုသိလို႔ အဓိက ပစ္မွတ္ထားၿပီး စေပါ့ရိုက္ထားတာေလး ဒတ္ထိကိုတိုးတာ...

ကံေကာင္းျခင္းေလလား...
ေရွ႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြကို ျမင္ေနရသလိုပဲ...

.................................L..O..V..E.....................................

“အင္း သေဘာေပါက္ၿပီ။
ဟုတ္တယ္။ ညီေလးတုန္းကလဲ သူ႔ေရွ႕မွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စီနီယာ မရွိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ညီေလး အဆင္ေျပသြားတယ္။”
“ညီက ___နဲ႔ ၿပီးတာလား?”
“ဟုတ္တယ္”
“ဒါဆို ေမဂ်ာမတူသလို၊ ရခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔လဲ မတူဘူး၊ ညီမေလးက xxxကၿပီးတာ။”
“မတူမွန္း ကိုႀကီးသိပါတယ္၊ ဟိုတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးထားတည္းက မွတ္မိေနတာ။
ေရွ႕မွာ ညီမေလးတို႔xxxေက်ာင္းက ဘြဲ႔ရေတြ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ပထမဆုံးလမ္းေဖာက္ရမယ္။
ဒါေပမယ့္ ညီေလးနဲ႔ fieldခ်င္းတူတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ညီေလးလုပ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သြားရုံပါပဲ။
အဆင္ေျပမွာပါ၊ ကိုႀကီးလဲ ကူညီမယ္ေလ။”
“ကိုယ့္ညီ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့လဲဆိုတာကို ေျပာျပမယ္ေလ၊၊
နားေထာင္ၾကည့္ၿပီးမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ထင္ရင္ ဆက္လုပ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့...မလုပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွမသိႏိုင္ဘူး။”
ဇြတ္ပဲေနာ္။
တကယ့္ကို ကမူးရႈးထိုးကြက္ နင္းခဲ့တာ။

“အားလည္းနာတယ္၊ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ေျပာျပေပးပါလား?”
အိုး... ကြက္တိ ကြက္တိ။
“ေသခ်ာ စုံစုံလင္လင္ ေျပာျပခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခ်ိန္းထားတာေလးရွိေသးေတာ့”

“ဒီလိုလုပ္ လုပ္ပါလား။
ညီမေလးသိခ်င္တာေတြ ေမးလို႔ရေအာင္ရယ္ ကိုႀကီးလဲ စာရြက္စာတမ္းကအစ လိုအပ္တာေတြ ပို႔ေပးလို႔ရေအာင္...
ကိုႀကီးဖုန္းနံပါတ္ယူထား။ ညီမေလးဖုန္းနံပါတ္လဲ ကိုႀကီးကို ေပး။
ေနာက္ၿပီး.. email addressပါ ေပးထား။
ဒါမွ ညီမေလး သိသင့္တယ္ထင္တဲ့ informationေတြ ပုိ႔ေပးလို႔ရမယ္။
မရွင္းလင္းတာရွိရင္ ကိုႀကီးကို ဖုန္းဆက္ေမး။
အိုေက!”

ခ်ထားတဲ့planထဲ ဝင္လာတုန္းေလး အမိအရဖမ္းဆုပ္လိုက္တာ။
သိပ္ကို သိသာေနလားဟင္! :P

အိုေကမယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။

.................................L..O..V..E.....................................

“ဟုတ္ ကိုႀကီး။”
“ဒါ ညီမေလးရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ အီးေမလ္ လိပ္စာ”
“သိခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အားတက္သြားၿပီ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။”
“ကိုxxx နဲ႔ ေတြ႔ေသးလား?”
“မေတြ႔ျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ကိုႀကီးလည္း ဒီရက္ပိုင္း တအားအလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔”
“ေနာက္က် ေနၿပီလား မသိဘူး။”
“ဟုတ္ပ၊ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔...”
“ကဲဒါဆို ခ်ိန္းထားတဲ့ဆီ သြားလိုက္အုံးမယ္... ညက်မွ ကိုႀကီး ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။
ဟိုေကာင္ၾကီးကိုလည္း ညီမေလးနဲ႔ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္မယ္”

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ မင္းေလးနဲ႔အဆက္အသြယ္ရေနဖို႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္ဖို႔...
God bless me!!!!

.................................L..O..V..E.....................................

ေန႔တိုင္းနီးပါးေလာက္ ေက်ာင္းကိစၥေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီး အီစကလီလုပ္ေနမိတယ္။
(အီစကလီ = စကားစျမည္)
တေန႔တေန႔ ေကာင္းေသာစတင္ျခင္းနဲ႔ျဖစ္ဖို႔၊ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ့္ ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္တာေတြ ရွာရေဖြရတာလည္း အေမာပဲ။
အခ်ိန္မေရြး ကိစၥရွိရွိမရွိရွိ ဖုန္းေျပာႏိုင္မယ့္ အဆင့္မေရာက္ေသးခင္၊ ဖုန္းေျပာၾကတဲ့အခါ အစပ်ိဳးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက သိပ္ကို အေရးႀကီးတယ္။

ကိုယ္နဲ႔ဖုန္းေျပာဖို႔ သူကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားျဖစ္ေနမွ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္။
ေတာ္ၾကာ အေၾကာင္းအရာေတြက စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းရင္ ပ်င္းသြားလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းကိစၥေတြေျပာရင္းကမွ တျခားစိတ္ဝင္စားမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပိုပိုၿပီးရင္းႏွီးလာေအာင္ လုပ္ေနမိတယ္။
အစပ်ိဳးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၾကာႀကီးေျပာၿပီးမွ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ၾကားညွပ္ေျပာရတာပါ။
အခုအခ်ိန္မွာ သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့ ေျပာလို႔မရႏိုင္ေသးဘူး။

သူေလးစိတ္ဝင္စားတာေတြက အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ရယ္စရာေတြ။
ကြ်မ္းက်င္ရာ လိမၼာဆိုသလို၊ ငေပါတို႔ထုံး ႏွလုံးမူၿပီး ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ရာေတြကို ေပါကြက္ေလးေတြ ညွပ္ၿပီးေျပာခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ အဆင္ေျပခဲ့တာ။
တေန႔တေန႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းနဲ႔ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ေတြကို ေျပာျပႏိုင္ဖို႔...
တအားကို စာဖတ္အား ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

.................................L..O..V..E.....................................

တပတ္ကို အနည္းဆုံး၃-၄ရက္ေလာက္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံ ရွာေဖြတယ္။
အဓိက သူေလးအတြက္ အေရးႀကီးမယ့္ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ႀကိဳးစားမႈရဲ့ ရလဒ္ေတြေၾကာင့္လား?
သူေလးက ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ေတြ ရွိလာတာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပိုၿပီးနီးကပ္လာတာ ခံစားလို႔ ရေနခဲ့တယ္။

၂ပတ္၁ခါေလာက္ သင္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွန္းၿပီး လမ္းႀကံဳသလိုနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။
သင္တန္းၿပီးခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ကပ္ေနတာလဲ က်ေနာ့္အတြက္ကံေကာင္းျခင္းပါ။
ထမင္းအတူစားျဖစ္ၾကတယ္၊ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
အဲဒိ ေတြ႕ဆုံမႈေတြကေန သူေလးအေၾကာင္း ပိုပိုသိလာရတယ္။

လက္တေလာ အဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်သလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးရဲ့အေၾကာင္းကို သိခဲ့ရတယ္။
ညိႈးႏြမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ၾကည္လင္ေတာက္ပလာေအာင္ အားအင္ေတြေပးခ်င္မိတယ္။

ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ ကေလးရယ္။
အခက္အခဲေတြဆိုတာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာလည္းဆိုတာကို မွတ္ေက်ာက္တင္ထားမဲ့ ဘဝရဲ့မွတ္တိုင္ေတြပါပဲ။
ကိုယ့္ရဲ့ခံႏိုင္ရည္စြမ္းကို မွတ္ေက်ာက္တင္ေပးေနတယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး ရဲရဲရင္ဆိုင္လိုက္ပါ။

အခုအခ်ိန္အထိ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ မွတ္တိုင္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္စမ္း။
ဒါေတြဟာ ကေလးကိုယ္တိုင္ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး စိုက္ထူခဲ့တာေတြပါ။
အခုလည္း ကေလးလုပ္ႏိုင္မွာပါ၊ ကေလးကို ကိုႀကီးယုံတယ္။
လက္ရွိ ကေလးရဲ့အေျခအေနေတြက ဘယ္ေလာက္စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာလည္း ဆိုတာ သက္ေသျပေနၾကတယ္။

ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔အတူ ဒီစိတ္ဓာတ္ေလးကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမိပါတယ္။
မေပ်ာ့ည့ံတဲ့ ကေလးရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ကြာ။

ဘာကိုမွ ေသခ်ာမသိခင္တည္းက သိပ္ကို ခ်စ္မိသြားခဲ့တာ...
တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုပိုသိလာရေတာ့.. ျမတ္ႏိုးတန္းဖိုးထားျခင္းေတြ ပိုလာရတယ္...

ဘယ္လိုမွ ရုန္းထြက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားႏိုင္တဲ့ မိန္းခေလးရယ္...
“သိပ္ခ်စ္တယ္”

.................................L..O..V..E.....................................

တခါတေလေတာ့လည္း...
ကိုယ့္အေပၚမွာ ယုံၾကည္အားကိုးမိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အားကိုးတႀကီးျဖစ္ေနတာကို အသုံးခ်လိုက္သလို ျဖစ္ေနလား?
ငါျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကို ရယူႏိုင္ဖို႔၊ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေပးေနတာမ်ားလား?
ဒါဟာ မ႐ိုးသားတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈလား?
ဆိုတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္လာမိတယ္။

တကယ္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔၊ မင္းေလးအနားကို အခ်စ္ေတြနဲ႔ပဲ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့တာပါ။
force မပါတာေတာ့ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္တယ္။
ဒါဆို trick လား?
မဟုတ္ဘူး၊ trick မဟုတ္ပါဘူး။

ဘာဆိုဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ...
ခ်စ္လို႔... အနီးဆုံးမွာ ေနႏိုင္ဖို႔၊ အရိုးသားဆုံးေႏွာင္ဖြဲ႕ဖို႔ပါ။
ဒီလို အေတြးေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ပူပန္ၿပီး အိပ္ပ်က္ရျပန္ၿပီ။
ဒါေတြကို မင္းေလးနားလည္ပါ့မလား...

ဒီလိုပါပဲ။
ႀကံဳေနက် အိပ္ပ်က္ညေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ မဆန္းေတာ့တာမို႔...
ကဲ ကေလးေရ...
ခုညလည္း မင္းအတြက္

.................................L..O..V..E.....................................

YOUR LOVE IS ALL I THINK ABOUT...
ကိုႀကီး ကေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံစားမိမွာ... သိလာမွာပါ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္ရင္၊ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးထင္ရင္ ကိုႀကီးရဲ့အခ်စ္ကို လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလဲ ယုံၾကည္ေနတယ္။

ကိုယ္ကလဲ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာ။
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ လိုလုိခ်င္ခ်င္ေပးတာကိုပဲ လိုခ်င္တာ။
ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ေနပါေစ မေပးခ်င္တာကိုေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူး။

ယုံလာေအာင္ ေျပာတာထက္၊ ယုံၾကည္ႏိုင္စရာေတြကိုသာ သက္ေသျပမွာ။
ခ်စ္လာေအာင္ ေျပာတာထက္၊ ခ်စ္ေနပါတယ္ဆိုတာ သိေစမွာ။
လာခ်င္ေအာင္ ေျပာတာထက္၊ လာခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ အစဥ္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ႏွလုံးသားတံခါးေတြ ဖြင့္ေပးထားမွာ။

.................................L..O..V..E.....................................

ကေလးေလး...

ခံစားေနရသမွ်ေတြကို မင္းေလးသိႏိုင္ဖို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာျပမယ္ေနာ္။
ႏွလုံးသားကလာတဲ့ ရင္ခုန္သံစစ္စစ္နဲ႔ နားေထာင္ၾကည့္ေပါ့။
ၿပီးေတာ့မွ ေပးလိုက္ရမွန္း မသိေအာင္ မသိသလို သိသလိုနဲ႔ ေတာင္းပါ့မယ္။
ရင္ခုန္သံေတြ စည္းခ်က္ညီခဲ့မယ္ဆိုရင္...
နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ မ်ားမ်ားျဖစ္ျဖစ္၊ ေပးခ်င္သေလာက္သာ ေပးပါ။

ကိုယ့္ဘဝဟာ...
မင္းရွိမွျဖစ္မဲ့ အနာဂတ္ပါကြာ။
ေတာင့္တေနမိတဲ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခုဟာ မင္းေလးေပးမွ ရမွာမို႔
စာနာနားလည္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္...

အရာအားလုံးဟာ မင္းလက္ထဲမွာ...

အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ႐ိုး႐ိုးေလးတစ္ပုဒ္ရဲ့အစ

အဲဒိအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ...
မသိစိတ္ရဲ့ ေစစားရာေနာက္ ေမ်ာပါသြားလိုက္တာ...
ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ခဏေလာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။

အိုးးးး... တကယ့္ကိုပဲ။
သူငယ္ခ်င္းက မ်က္ႏွာရိပ္နဲ႔ လွမ္းၿပီး သတိေတြ ေပးေနတာကိုလဲ သိေနတယ္။
သိပ္သိသာေနလို႔လား သူငယ္ခ်င္းရာ။
ငါလဲ ထိန္းတာပါပဲ။
မႏိုင္တာေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးကြာ။

သတိထားေနရင္းက စိတ္ေတြ လြတ္လြတ္သြားၿပီး မွင္သက္ေနမိျပန္တယ္။
သိစိတ္နဲ႔ မသိစိတ္ အႀကိတ္အနယ္ပါပဲ။
သိစိတ္ေလးခမ်ာ မသိစိတ္ရဲ့ အႏိုင္က်င့္တာကို အလူးအလဲ ခံေနရ႐ွာတယ္။

လူလစ္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက “ဟိတ္ေကာင္ႀကီး.. မင္းမ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးၿဖီးေနတာပဲ”တဲ့။
“ေအး ငါကိုယ္တိုင္လဲ သိေနတယ္... အဟီး”လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ႏိုင္တယ္။
အဲ့ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
တကယ္ပါ၊ တကယ္ႀကီးပါ။

သူငယ္ခ်င္း...
ငါ့ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး
မင္း. မင္း.. တကယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပါပဲ..... ကြာ

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

ဟုတ္တယ္ေလ။
ဒီေကာင္ႀကီးက သူ႕အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေျပာလို႔ အခုဒီကို ေရာက္ေနရတာ။
မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ typeပါတဲ့။
ေျပာခဲ့ဖူးေသးတာ အခုမွ ျပန္သတိရသြားတယ္။
ၾကည့္ပါအုံးဗ်ာ။
ခ်စ္ခ်ာေလးလို႔သာ ရူးေပါေပါေလး ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္...

ရင္ထဲမွာလည္း ဖိုးသုိးဖတ္သတ္၊ က်လိက်လိ၊ ဟိဟိဟိ...
ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေတြ။
ဒါေတြလဲသိေနတယ္...

ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးမွာ ဆရာႀကီး မဟုတ္သလို၊ သူငယ္__စားလဲ မဟုတ္ရပါ။
ႏို႔ေပမဲ့... ဘယ္လိုႀကီး ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိတာ။
အတြင္းထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာေတြကိုေတာ့ ငါမတားႏိုင္ဘူးေမာင္။

ငါထိန္းႏိုင္တာက အျပင္ကို ျဗစ္ခနဲ ပန္းမထြက္ဖို႔ပဲ။
ထိန္းးးးး ထိန္ းးး ထိ န ္ း ေ န ပ ါ တ ယ ္..

စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ေျပာလို႔ေတာ့ ရတယ္ဟုတ္?.?.?

ျမင္ျမင္ျခင္းေပမဲ့ မင္းသိပ္ဆိုးတယ္ ကေလးရယ္၊ မင္းသိပ္ဆိုးတယ္။
တကယ္ပါပဲ။
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာလဲ?
“ေျဖ အခုေျဖ”

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

မင္းေလး...

မျပံဳးပါနဲ႔ကြာ... မျပံဳးပါနဲ႔...

မင္းျပံဳးလိုက္တိုင္း အတင္းကာေရာ ကုပ္ခဲခံေနရတဲ့ ရႈးဖိနပ္ထဲက ငါ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို သနားရင္ေပါ့...

မရီလိုက္ပါနဲ႔ကြာ... ေက်းဇူးျပဳၿပီး မရီလိုက္ပါနဲ႔...

ဒီအျပံဳးေလးေတြက ငါ့လက္ေတြ တုန္ယင္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ။
တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားတာကို ခံေနရရွာတဲ့ ငါ့ေရွ႕က ဖန္ခြက္ကေလးကသာ သိတာ။
မင္းကေတာ့ သိမယ္မထင္ပါဘူး...

စကားေတြေျပာေနရင္းနဲ႔လဲ တခ်က္တခ်က္လွမ္းမၾကည့္လုိက္ပါနဲ႔...

ကေလးရယ္
ငါ့ကို မရွိဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ။
ဒီလိုသာ ဆက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ မင္းအၾကည့္ေတြ မခံႏိုင္တဲ့ ငါ့မ်က္လုံးေတြကို ငါဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဖြင့္ရေတာ့မွာလဲ?

ေခါင္းငုံ႔မ်က္ႏွာလႊဲ?
ဒီလိုလဲ ငါမလုပ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။

ေသခ်ာတာေတာ့.. မင္းအၾကည့္ေတြက ႐ိုး႐ိုးေလးရယ္ပါ။
ၿပီးေတာ့ တခဏေလးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ အဆန္းတၾကယ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။

ဝန္ခံပါတယ္...
ေသေစေလာက္တဲ့ ဒီအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ေမွာ္ဝင္သလို ငါ့ရင္ခုန္ေနခဲ့တယ္...
တကယ္!!

♫♫...အၾကည့္တစ္ခ်က္... ငါ့ရင္ေလာင္သြားတယ္...
အၾကည့္တစ္ခ်က္... အသည္းထဲထိေအာင္ ခါသြားတယ္...♫♫

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

တကယ္ဆိုရင္
မင္းရဲ့ အၿပံဳး၊ မင္းရဲ့ အရီ၊ မင္းရဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြကို မင္းမသိလိုက္ေအာင္ ခိုးၾကည့္ေနခြင့္ေလာက္ပါပဲ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒိေလာက္သာ စြမ္းႏိုင္တဲ့ ငါ့သတၱိေတြေၾကာင့္...
မင္းေလး မသိသလို ေနေပးပါကြာ။
ငါအခု မင္းေလးဆီက လိုခ်င္မိတာ အဲသည့္ေလာက္ေလးပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္း ..
မင္းဆီကလဲ ငါ၁ခုေတာ့ ခြင့္ေတာင္းခ်င္တယ္။
ငါ့ကို မင္းတို႔ေျပာေနၾကတဲ့ စကားဝိုင္းထဲ ဆြဲမေခၚပါနဲ႔လား။
မင္းက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီပီသသနဲ႔ ငါဝင္ပါလို႔ရေအာင္ စကားေတြခင္း။
ေဘးက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ တကယ့္အျဖစ္ကိုမွ မင္းမသိတာကြ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါဝင္ေျပာဖို႔ မလိုေလာက္မဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုသာ ေရြးေျပာၾကပါကြာ။
ငါဝင္ေျပာလို႔ ငါ့အသံေတြတုန္ေနမွာကို ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူး။
အထူးသျဖင့္ ကေလးေလး မသိေစခ်င္ေသးဘူး။

အဲဒိေန႔က ျပန္လာေတာ့...
အညိႈ႕ခံထားရတဲ့လူလို အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ကေလးေလးဆီကိုပဲ ျပန္သြားခ်င္ေနမိတယ္။
တခုခုကို မင္းဆြဲႏႈတ္ယူထားလိုက္သလို ရင္ဘတ္ႀကီးေဟာင္းေလာင္းနဲ႔။
အဲဒိေန႔က အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ သိပ္ကို အထီးက်န္ဆန္လြန္းခဲ့တာေပါ့။

တစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို အဲဒိတုန္းက မွားေနလားလို႔ေတာင္ သံသယဝင္မိေသးတယ္။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ၊ ဒီေန႔ကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲ?
ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္ေနတယ္။

ဗိုက္ဆာေနတာလားလို႔ အစားစားၾကည့္တယ္။
မဟုတ္ဘူး။
အင္တာနက္သုံးတယ္။
စိတ္မပါဘူး။
TVၾကည့္တယ္။
စိတ္မဝင္စားဘူး။

မင္းေလး ကိုယ့္ကို အပိုင္သိမ္းလိုက္ၿပီလားကြာ။
မင္းဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ?

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာလဲ လူက ဂဏာမျငိမ္။
ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္၊ ငါဘာေတြ လုပ္ရမလဲ?

ကေလးနဲ႔ေတြ႕ဖို႕ကလဲ မလြယ္။
ဘာအဆက္အသြယ္မွကို မယူခဲ့တာ။
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အဲဒိေလာက္ထိ ျဖစ္ေနကိုတာသိလို႔ မယုံၾကည္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ကလဲ...
အစမေကာင္းလို႔ အေႏွာင္းမေသခ်ာ ျဖစ္ရေတာ့မွာ။

ကေလးအတြက္ေရာ၊ ကိုႀကီးအတြက္ပါ
ေသခ်ာေအာင္ ျပန္စစ္ပါအုံးမယ္ေလ။
အားကိုးရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္ကပါ ယုံၾကည္ဖို႔လဲ အေရးႀကီးေသးတယ္။
ေသခ်ာသြားရင္ေတာ့ ဆက္ခ်စ္မွာေပါ့...

အဲဒိလို မင္းကို တမ္းတမိေနတဲ့အခိုက္
တျခားမွာ မင္းေပ်ာ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိေတာ့
အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။
ကိုႀကီးကမာၻတစ္ခုလုံး ခရမ္းေရာင္ေတြလႊမ္းသြားၿပီး အထီးက်န္ဆန္သြားလို္က္တာ...

ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မပိုင္ေတာ့ဘူးလား?
မင္းေလး အစြမ္းထက္လွတယ္ ကေလးေလးရယ္...

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

♫♫...တျခားသူဦးမွာလဲ ရင္ထဲ ေၾကာက္ေနခဲ့
အလြမ္းေန႔မ်ားစြာ ကိုယ့္အတြက္ ဖန္တီးလို႔ မေပးပါနဲ႔
ကိုယ္ခ်စ္ေနခဲ့ ဒါကို သိရက္နဲ႔၊ I LOVE U, GIRLရင္ကို ခြဲမသြားနဲ႔...♫♫

ဒီသီခ်င္းထဲကလို ေျပာရေအာင္ကလဲ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာ သူေလးမွ မသိတာ။
မင္းစတဲ့ဇာတ္ မင္းပဲအဆုံးသတ္ေပးဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ နားပူနားဆာက်ရေတာ့မယ္။

သြားေနက်ေနရာေတြမွာ ရပ္၊ ၾကည့္၊ ျပန္ ေလာက္နဲ႔တင္ ၿပီးေနခဲ့တာ။
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ကုန္လွေပါ့။
တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားလာေနတဲ့ မင္းေလးကို ျမင္ေတာ့လဲ၊ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မိေသးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းဆီကရတဲ့ GTALK ဓာတ္ပုံေလးနဲ႔ပဲ အလြမ္းေျဖေန႐ုံနဲ႔ေတာ့ ေဝဒနာက ပိုဆိုးလာဖို႔သာ။
တစ္ခုတည္းေသာ ဒီဓာတ္ပုံေလးကို printမထုတ္ထားမိေလေတာ့
monitor screenကို မၾကာမၾကာ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ေနရတယ္ ကေလးရယ္...

မခ်စ္လို႔ ေဝးရမွာကို ကိုႀကီးနားလည္ေပးႏိုင္ေပမဲ့ တျခားသူဦးလို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ လုံးဝအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

♫♫...မင္းနဲ႔မွ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး...ဒါကို သူေလး သိရဲ့လား
ရူးမိုက္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ့အက်င့္ေတြ၊ မင္းေလးေၾကာင့္ စိုးရြ႕ံအားငယ္
အိပ္လို႔မရတဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ကာ ေက်ာ္လႊား...♫♫

မင္းအေၾကာင္း အိပ္မက္တဲ့ ညေတြဆို
သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ေတြမွာ ငါလန္႕ႏိုးတိုင္း
ငါ့ရင္ေတြခုန္ေနတတ္တာ...

ဒီလိုညေတြဆို ျပန္အိပ္လို႔လဲ မရေတာ့မယ့္အတူတူ
မင္းေလးနဲ႔နီးႏိုင္ဖို႔ ၾကယ္စင္ေတြကို လမ္းျပခိုင္းမိတယ္...

ကေလးရယ္
ငါ့ရဲ့ညနဲ႔ မနက္ေတြမွာ မင္းေလး ငါ့အနားရွိေစခ်င္တယ္...
you make me fall in love, baby...ယုံပါ

...........းးးးးးးး......♫♫♫...L..O..V..E...♫♫♫.......းးးးးးးး...........

သိပ္ကို ေသခ်ာေနပါၿပီ။
မင္းေလးကို ကိုႀကီး လိုအပ္တယ္။
အၿပီးခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ဖို႔၊
ဘဝတစ္ခုလုံးကို မင္းလက္မွာ ပုံအပ္ဖို႔၊
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မင္းဆီ ဆက္သဖို႔ လာခဲ့ေတာ့မယ္။

ေက်ာက္ေတာင္တခုလို လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပိဳလဲမသြားႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ငါတကယ္ခ်စ္မိေနၿပီ။
ဒါဟာ ဖန္ဆင္းလို႔မရတဲ့အရာ ျဖစ္သလို ဖ်က္ဆီးလို႔လဲ မရႏိုင္ဘူး။
အခ်စ္ေတြကို မင္းဆီ အပ္ႏွင္းဖို႔၊ မင္းေလးေပးမဲ့ အၾကင္နာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လာခဲ့ေတာ့မယ္။

ကေလးဆီ ေရာက္မဲ့လမ္းကို ဦးတည္လိုက္ပါၿပီ။
ႀကိဳပါကြယ္...

သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရွိေလသည္...

လူငယ္မဟုတ္ လူႀကီးမဟုတ္ အခုအသက္အ႐ြယ္မွာ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြပဲ အမ်ားဆုံးေတြးျဖစ္ေနတယ္။
ေ႐ွ႕ျဖစ္ထက္ ေနာက္ျဖစ္ေတြကို မၾကာခဏေရာက္ေရာက္သြားတတ္တာ ဘာေၾကာင့္လို႔ထင္လဲ?
လူက စင္ကာပူမွာ၊ စိတ္က ျမန္မာျပည္မွာ...
ဒီေတာ့ အေတြးေတြကလည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အရြယ္ေရာက္လာလို႔ တာဝန္ေတြမ်ားလာေလ စိတ္ေတြက မေပါ့ပါးေတာ့ေလပဲ။
အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စိတ္ကေလး ျပန္ရတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း လူငယ္ဘဝရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားတာ ျဖစ္မယ္။
အဲဒိတုန္းက ဒီအ႐ြယ္မွာ မလုပ္ႏိုင္ မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈေတြနဲ႔ သိပ္ကို ျဖဴစင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
အပူအပင္မ႐ွိဘဲ ေနႏုိင္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေပါက္စအရြယ္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္အသက္သြင္းၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။
ငယ္ဘဝရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို ျပန္ေျပာရင္း အလြမ္းေျပေပါ့...

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္ ဆဠမတန္းအေရာက္မွာ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စေတြ႔ၿပီး ခင္မင္ခဲ့ရတယ္။
အဲဒိတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေယာကၤ်ားေလး၄ေယာက္ဟာ အရင္းႏီွးဆုံး၊ အခင္မင္ဆုံးေတြပါ။
သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ ၄ေယာက္... က်ေနာ္၊ ငတိုး၊ ေက်ာ္ႀကီး၊ ဖိုးထက္။
ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔က်ေနာ္က အိမ္ခ်င္းနီးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္က ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အတူတူပဲ။
ငတိုးအိမ္က ဖိုးထက္အိမ္နဲ႔နီးေတာ့ သူတို႔၂ေယာက္လဲ အတူသြား အတူျပန္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုမွာ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္႐ွိေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အမ်ားဆုံး သြားလာေတြ႕ၾကတာ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္မွာ မိန္းခေလး၄ေယာက္အေၾကာင္းမေျပာေတာ့ဘူး။
သူတို႔နဲ႔ကလည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ တျခားသူငယ္ခ်င္း၄-၅ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ဝင္လာလိုက္ၾက ...<<<... ျပန္ထြက္သြားလိုက္ၾကနဲ႔ ...>>>...
ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ စိတ္တူကိုယ္တူဒီ၄ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာ။
အမာခံ ၄ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ဝင္မလာေတာ့ဘူး။
က်န္တဲ့အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လဲ ခင္ၾကပါတယ္။
ဒီ၄ေယာက္လိုေတာ့ အျမဲအတူတူ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္လုံးမွာ တူညီတဲ့အခ်က္က သီခ်င္းေတြကို အရမ္းႀကိဳက္ၾကတာ။
တစ္ေယာက္ကစဆိုလိုက္တာနဲ႔ က်န္၃ေယာက္ကလဲ လိုက္ဆိုပီးသားပဲ။
အဲဒိေခတ္တုန္းက လူငယ္ႀကိဳက္ သီခ်င္းအမ်ိဳးအစားေတြ သိပ္အမ်ားႀကီးမရွိေသးဘူး။
အႀကိဳက္တူတယ္ ေျပာရမလား?
အရြယ္ေတြတူလို႔ ခံစားခ်က္ေတြနီးစပ္ၾကတာလား?
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ တစ္ေယာက္ကဘာဆိုဆို က်န္တဲ့၃ေယာက္ကလဲ ႀကိဳက္ၿပီးသား၊ ဒါမွမဟုတ္ နားေထာင္ဖူးၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာ မ်ားတယ္။
အဲဒိေတာ့လဲ လိုက္ဆိုၿပီးသားပဲေပါ့...

ဖိုးထက္က ဘာသီခ်င္းဆုိဆို ေရာ့ခ္ပုံစံ ဆိုေလ့ရွိတယ္။
ငတိုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဆြးသမား။
ဒီေကာင္ဆိုလိုက္တိုင္း သီခ်င္းေဆြးေဆြးေလးေတြ ျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္။
ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အကုန္လုံးနဲ႔ လိုက္ေလာညီေထြ အျဖစ္ဆုံး။
သူမ်ားႀကိဳက္တာေတြ သူမႀကိဳက္လဲ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္ခံစားေပးတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဘာရယ္လို႔ ထူးထူးျခားျခားႀကိဳက္ေနတာမ်ိဳး ေက်ာ္ႀကီးမွာ မရွိခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူလဲ သီခ်င္းေတြကို သိတယ္၊ ႀကိဳက္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ လိုင္းစုံ။
သီခ်င္းကို နားေထာင္တာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္ဆိုတာေရာ ၂မ်ိဳးစလုံး ႀကိဳက္တယ္။
♫♫...ညတိုင္းပဲ ေစာင့္ေနဦးမလား၊ ညတိုင္း အားေပးအုံးမလား..♫♫
♫♫...ဆိုျပမယ္ ရင္ကြဲသြားစမ္းပါေစ..♫♫ က်ေနာ္က ဒါမ်ိဳး။
ဘယ္သီခ်င္းပုံစံရယ္လို႔မဟုတ္ပဲ အကုန္ႀကိဳက္တယ္။
သီခ်င္းကေပးခ်င္တဲ့ ခံစားမႈကိုရေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုထားရင္ အဆိုကို ႀကိဳက္လို႔ အဲဒိသီခ်င္းကို ႀကိဳက္သလို၊ အတီးသပ္သပ္ပဲ ေကာင္းလြန္းေနတာမ်ိဳးဆိုရင္လဲ ႀကိဳက္တာပဲ။
အတီးကို သိပ္မေဝဖန္တတ္ေပမဲ့ အဆိုကိုေတာ့...
"ဒီေနရာမွာ အသံေလးတိမ္သြားတာ၊ တုန္သြားတာ၊ အက္သြားတာ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ကြတ္တိပဲကြာ၊ ဆိုထားတာ ဆရာအထာက်တယ္"
သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းေလး နားေထာင္ရတိုင္း ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာတတ္တာက က်ေနာ္။
ဘယ္လိုသီခ်င္းပုံစံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာလုပ္ထားတယ္လို႔ ခံစားရရင္ အႀကိဳက္ဆုံးမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။
ေရာ့ခ္ကာႀကီး ကိုဖိုးထက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာ၊ ရီစရာျဖစ္ေနေတာ့တာ။
ဒီေကာင္က ထူးအိမ္သင္ရဲ့ အခါလြန္မိုးလို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေရာ့ခ္ပုံစံ ထထဆိုတတ္ေသးတယ္။
ဖိုးထက္ အဲဒိလိုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရီေတာ့တာပဲ။
တခါတေလ သူက အတည္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔က ပုံမွန္အတိုင္း လုပ္ဆိုေနတယ္ထင္ၿပီး ရီမိေတာ့ ဒီေကာင္က အေသစိတ္တိုတာ။
အဲဒါလဲ ရီရတာပဲ။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြဆိုေတာ့ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္ဆုံး ဒီေကာင္ပါ လိုက္ရီေရာ။

ဖိုးထက္ ဒီလိုမ်ိဳး ေပါက္ကရ မလုပ္တာ ၾကာေနရင္ က်ေနာ္တို႔ကေတာင္ လြမ္းေနတတ္ျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ဖိုးထက္ ေပါက္တတ္ကရေတြ ဆိုေအာင္ လုပ္တတ္ၾကေသးတယ္။
အဲ... ဒါေပမယ့္... ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ ဖြင့္မေျပာၾကဘူး။
အေၾကာင္းက...
ဒီေကာင္က တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြဆိုရင္ ကီးေၾကာင္ေနတတ္တယ္။
အဲဒါမ်ိဳးဆို က်ေနာ္တို႔က "ဟိတ္ေကာင္ ဒီလိုကြ"လို႔ ဆိုျပလဲ၊ မဟုတ္ဘူးႀကီးပဲ လုပ္ေနတတ္တယ္။
တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ဆိုေနတာ မွန္ေနရက္နဲ႔ ဒီေကာင္က ျပန္ၿပီး "မွားေနတယ္ ဒီလို"ဆိုၿပီး အလြဲႀကီးဆိုျပတတ္ေသးတယ္။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို သိပ္ေျမွာက္မေပးရဲတာ။
အဲဒိလိုေန႔က်ရင္ ေက်ာင္းအျပန္ လမ္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ေက်ာ္ႀကီး "ဒီေကာင္ဖိုးထက္ သူေျပာတာမွအမွန္ ၿပီးေတာ့ မွန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အေတာ္ရယ္ရတဲ့ေကာင္ မႏုိင္ဘူး"လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ျပန္ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲႀကီးမေျဖခင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။
စားၾက ေသာက္ၾက ဆိုၾက တီးၾကေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ... ၇တန္းႏွစ္က ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုေတာ့ ငတိုးနဲ႔ဖိုးထက္က ဟာမိုနီလိုက္ဆိုေပးတယ္။
ဒီလိုပြဲမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္က သီခ်င္းျမဴးျမဴးေလးေတြပဲ ဆိုတယ္။
အဲဒိတုန္းက ဟစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ထုံခ်ိဳင္းသီခ်င္းေတြဆိုတာေပါ့...ျမဴးမွျမဴးပဲ။
ရန္ေအာင္ ျပန္ဆိုတဲ့ “ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ အထင္မလြဲေၾကး”၂ပုဒ္ဆိုတယ္။
ထိုင္းအသံထြက္အတိုင္း ဆိုတာ၊ နားလည္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
မတူတူေအာင္လိုက္ဆိုရင္း ၾကာေတာ့ ဆိုတတ္သြားတာ။
က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုေနတုန္း မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ထဲက၂ေယာက္ စင္ေပၚတက္လာၿပီး ကေပးၾကေတာ့ အဆိုေရာ အကေရာ မိုက္မွမိုက္ေပါ့ဗ်ာ။
သူတို႔၂ေယာက္ကလဲ အိမ္မွာ ထုံခ်ိဳင္းေခြ ၾကည့္ၿပီး ကေနၾကဆိုေတာ့ ကြတ္တိပဲ။
အခုအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အဲဒိအခ်ိန္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး လူက အလိုလိုေပ်ာ္လာတယ္။

သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ...(အမွတ္တရ ၁)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္တူတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။
အဲဒါက က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္စလုံး စာႀကိဳးစားၾကတယ္။
ဆယ္တန္းမေအာင္မခ်င္း ရည္းစားမထားရဘူးလို႔ ဂတိေတြလဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။
ငတိုးက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံး။
သိပ္မႀကိဳးစားရပဲနဲ႔ အရမ္းေတာ္တဲ့ေကာင္။
က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းထုံတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငတိုးထက္ ပိုၿပီး ဝီရိယထားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ငတိုးကို မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္မွာ က်ေနာ္၊ ငတိုးနဲ႔ ဖိုးထက္က လက္ေရးလွတယ္။
ငတိုးနဲ႔ ဖိုးထက္က အခုဖတ္ေနရတဲ့ စာလုံးေတြလို ဝုိင္းစက္ေနေအာင္ ေရးတာ။
က်ေနာ္က လက္ေရးေတာ့လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုံစံစုံေအာင္ေရးတယ္။

လက္ေရးနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ အမွတ္တရေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ငတိုးက ၁ခုခုဆို အျမဲတမ္း အဆန္းထြင္တတ္တယ္။
ကြန္႔တတ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။
ငတိုးရဲ့အဆန္းေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္က သေဘာတက် လိုက္လုပ္တတ္တယ္။

ငတိုးစာေရးတဲ့အခါ...
ေခါင္းစဥ္ကို font sizeအႀကီးနဲ႔ေရးေလ့ရွိတယ္။
subtitleေတြကိုေတာ့ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္းႀကီးၿပီး..
အေၾကာင္းအရာေတြကိုမွ ပုံမွန္စာလုံးနဲ႔ေရးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေခါင္းစဥ္စာလုံးေတြမွာ ကႏုတ္ေတြထည့္ေရးတယ္။

ငတိုး ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္တဲ့ စတုိင္လ္ကို သေဘာက်ၿပီး အတုခိုးခဲ့မိတယ္။
ဥပမာ - နာမ္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္မယ္ဆိုရင္ နငယ္ရဲ့ေအာက္က အတံကို ႐ွည္႐ွည္ေလးဆြဲၿပီး အတြန္႔ထည့္ ငသတ္ကိုလဲ ႐ွည္႐ွည္ေလးဆြဲ အတြန္႔တပ္နဲ႔ ဟုတ္ေနတာ...
ကႏုတ္ပုံစံေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေရးထားတာ။

ကိုယ့္စာအုပ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ သေဘာေတြက်၊ ၿပီးရင္ ကႏုတ္အသစ္ကေလးေတြ ထြင္ၾကတယ္။
မွင္အေရာင္ကိုလဲ ၄မ်ိဳးသုံးၿပီး ဘာသာ၁ခုစီကို အေရာင္၁မ်ိဳးစီ၊ ကႏုတ္ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္တယ္။
တေယာက္စာအုပ္တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး၊ မင္းကႏုတ္က ပိုလွတယ္၊ ငါ့ကႏုတ္က ပိုလွတယ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကေသးတယ္။
စာစစ္ဖို႔ ဆရာမဆီမွာ စာအုပ္ေတြထပ္ၾကတဲ့အခါ အတုခိုးထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေရးကို ေတြ႔ၿပီး ျမန္မာစာဆရာမ ေခၚဆူဖူးတယ္။
ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး ေရးထားတာေတြ အကုန္လုံးကို ျပန္ျပင္ေရးခဲ့ရတယ္...:(

အမွတ္တရပါပဲ။ (အမွတ္တရ ၂)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလဲ က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ေက်ာ္ႀကီး ငတိုး(သို႔)ဖိုးထက္တို႔အိမ္ သြားေလ့ရွိတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ယာက္ရဲ့အိမ္နားက ဘုရားနားမွာ သစ္ပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ အရမ္းကိုသာယာတယ္။
အဲဒိဘုရားနားမွာ ၾကာပင္ေတြ ကန္လုံးျပည့္နီးပါးရွိတဲ့ ၾကာကန္အႀကီးႀကီးရွိတယ္။
ကန္ပတ္လည္ ကုကၠိဳပင္ေတြဝိုင္းေနတဲ့ သိပ္ကို အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာပါ။
တခါတေလ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္လဲ ေရာက္လာတတ္တယ္။
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ကစားၾကတယ္၊ စကားေတြေျပာရင္း ျငင္းခုန္ၾကတယ္၊ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။
ၿပီးရင္ ယူလာတဲ့ မုန္႔ေတြစားၾကတယ္။
အဲဒိေန႔က သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ စိတ္ကူးေလးတစ္ခု ရလိုက္တယ္။

ဒီေရကန္ႀကီးထဲက ၾကာေတြခူးၿပီး ဘုရားမွာ သြားလွဴၾကမယ္လို႔။
အဲဒိမွာ ဖိုးထက္က တစ္ေယာက္တစ္ပြင့္ ကိုယ္တိုင္ခူးၾကရေအာင္လို႔ အၾကံေပးတယ္။
ကန္က အရမ္းနက္တယ္။
ကန္အလယ္သြားဖို႔ ေလွလည္းမေတြ႕ဘူး။
အဲဒါနဲ႔ ကန္အစပ္နားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ၾကာပန္း၄ပြင့္ကို လိုက္ရွာၾကတယ္။
ေတြ႕ပါတယ္၊ ၆ပြင့္ ၇ပြင့္ေလာက္ရွိမယ္။
အဲဒိထဲကမွ ကန္စပ္အေရာက္ဆုံး အေကာင္းဆုံးၾကာကို ခူးဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။
ကန္က အစပ္မွာတင္ ေပါင္တဝက္ေလာက္နီးပါး နက္တယ္။

ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ဖိုးထက္က သူတို႔ေဘာင္းဘီရွည္ေတြကို ေပါင္တဝက္ေလာက္အထိ ေခါက္တင္ၾကတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးရဲ့ ေဘာင္းဘီကအတိုေပမဲ့ ေပါင္အရင္းေလာက္အထိ ထပ္ေခါက္ၾကတယ္။
ကိုယ္တိုင္ခူးဖို႔အလွည့္က်တဲ့သူက ေရွ႕ဆံုးက၊ က်န္၃ေယာက္က ေနာက္မွာ။
ၿပီးမွ တန္းစီၿပီး တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ ေရနက္နက္ထဲဆင္းၿပီး ၾကာပန္းခူးၾကတယ္။
ၾကာပန္း၄ပြင့္လဲရေရာ ဘုရားမွာ သြားလွဴၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္။
“ဒီသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ အျမဲအတူတူ ေနရပါလို၏၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ရပါလို၏”ဆိုၿပီး ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကတယ္။
လူငယ္ဘဝရဲ့ အေပါင္းအသင္းအေပၚ ခင္မင္တဲ့စိတ္၊ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

ၿပီးေတာ့ ဟာသကားတင္လို႔ ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အဲဒိေန႔က ညေနပိုင္းမွာ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဖို႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။
ခ်ိန္းထားတဲ့ဆီ မသြားခင္ က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္ ဘုရားအရင္သြားခဲ့ၾကတာ။

႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနရင္း ေျခေထာက္က စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္တာကို တခ်က္တခ်က္သိေနခဲ့တယ္။
ဟာသကားကေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး
အ႐ႊန္းေဖာက္မယ့္ စကားေတြကိုလဲ မလြတ္တမ္း နားေထာင္၊ ဒီေတာ့ ေျခေထာက္က ေဝဒနာကို ေမ့သြားတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိပဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးေတာ့မွ အျဖစ္ကို ေသခ်ာသိေတာ့တယ္။
ေျခသလုံးမွာ အ႐ိႈးရာေတြဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။
အိမ္ကေတြ႔ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အရိုက္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္မွာ အေသအခ်ာပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒိလို ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
အေတာ့္ကို စပ္ဖ်ဥ္းေနလို႔၊ ေရအျမန္ခ်ိဳးလိုက္ရတယ္။
ထမင္းစားလဲ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ။
အိပ္ခါနီးမွ အေျဖကို သိသလိုလို ျဖစ္လာတာ...

ဟိုေကာင္ေတြဆီကလည္း ဘာသံမွမၾကားေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔လဲ သံသယ ႐ွိေနေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။
ေက်ာ္ႀကီးဆီ အရင္ဆက္တယ္။
အဲေတာ့မွ အေျဖက ပိုနီးစပ္လာၿပီး၊ ငတိုးဆီပါ ထပ္ဆက္ေတာ့... က်ေနာ္ ထင္ေနတာ အမွန္ပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

ေျခသလုံးက အ႐ိႈးရာေတြရဲ့ တရားခံက ျမက္ပင္ေတြပါ။
ၾကာကန္အစပ္ ကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမက္ပင္႐ွည္ႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။
ျမက္ပင္ေတြက ဓားလိုပဲ ထက္တယ္၊ ႐ွတယ္။
ေျခေထာက္မွာ အ႐ိႈးရာေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။
၂ရက္ေလာက္ ခံလိုက္ရတယ္။
ေရခ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္ အဆိုးဆုံး၊ ပူစပ္ေနေရာပဲ။

အခုက်ေတာ့လည္း ဒါေတြက အမွတ္ရစရာေတြျဖစ္ရၿပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..
(အမွတ္တရ ၃)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္မွာ စရိုက္အတူဆုံးက က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးပါ။
က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ စရိုက္တူတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အတူဆုံးကေတာ့ ၂ေယာက္စလုံး စတိုင္လ္မလိုင္နဲ႔ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္။
အဟဲ... ပဲမ်ားတယ္ေခၚမွာေပါ့။ :P

က်ေနာ္က ၈တန္းေလာက္ကမွစၿပီး ပဲမ်ားလာတာ။
ငတိုးကေတာ့ ၆တန္းေလာက္တည္းက ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့ အျပဳအမူ၊ ေနတဲ့ထိုင္တဲ့ ပုံစံ၊ ဝတ္တဲ့စားတဲ့ စတိုလ္ေကာ ပဲနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ငတိုးက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပဲအမ်ားဆုံးေကာင္။
ဖိုးထက္ကလဲ က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးလို ပဲခပ္မ်ားမ်ားေပမဲ့၊ ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ဝတ္စားတာေလာက္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္မွာ ငတိုးက စိတ္ထားအေကာင္းဆုံး။
ဒီေကာင္စိတ္ေကာင္းရွိတာ ေတာ္ရုံခင္တဲ့လူေတာင္ သိႏိုင္တယ္။
သူ႔စိတ္ကို သိေနၾကေတာ့ ငတိုးပဲမ်ားေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ေသာက္ျမင္မကပ္ၾကဘူး။
တခါတေလ ဒီေကာင္ overလုပ္ျပေနတာကိုက ခင္စရာ၊ ရယ္စရာျဖစ္ေနၾကတာ။

ဒီေကာင့္ကို မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ခင္ၾကတယ္။
ငတိုးက အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္အေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္းပါ။
အျမဲအနစ္နာခံတတ္တယ္။
က်ေနာ့္ရဲ့ အတိုင္ပင္ခံ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။
ဘဝမွာ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလးပါပဲ။

အျပင္သြားၾကမယ္ဆို က်ေနာ္က ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆင္တူဝတ္ၿပီး မသြားခ်င္ဘူး။
အဲဒါလဲ ငတိုးနဲ႔ တူတယ္။
မေတာ္တဆတူခဲ့ရင္ ၁ေယာက္ေယာက္က ျပန္လဲရတယ္။
အခုအခ်ိန္အထိ ျပင္လို႔မရေသးတဲ့ က်ေနာ့္စရိုက္ပါပဲဗ်ာ။

ပဲမ်ားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာက...
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီးခါစ အားေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္၊ ငတိုးနဲ႔ဖိုးထက္ modelဝင္ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးက စမ္းၾကည့္တဲ့သေဘာေလာက္ပဲဲ ေနာက္ပိုင္း ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
ဖိုးထက္ကေတာ့ ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။

ဒါလဲ ဘဝမွာ အမွတ္တရပါပဲ။ (အမွတ္တရ ၄)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ ဆင္တူဝတ္ၾကတဲ့ အခါေတြလဲရွိတယ္။
လည္ကတုံးအက်ႌအျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးအနက္ကို က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္စလုံး သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ဆင္တူဝတ္ေလ့ရွိတယ္။
အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ေတြမွာ ဘုရားသြားၾကတဲ့အခါ၊
သီတင္းကၽြတ္ ဆရာ၊ဆရာမေတြ လိုက္ကန္ေတာ့တဲ့အခါ၊
ႏွစ္ဆန္း၁ရက္ေန႔လိုမ်ိဳး စတုဒီသာေကၽြးတာေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြဆီသြားၿပီး ကုသိုလ္လုပ္ၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့...

အဲဒိတုန္းက က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ ပိုက္ဆံစုၿပီး မၾကာခဏ အလွဴလုပ္ေလ့႐ွိတယ္။
အစပ်ိဳးခဲ့တာက ဒီလိုပါ...
က်ေနာ့္ေမြးေန႔တိုင္း လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ အလွဴ၁ခု႐ွိတယ္။
အဲဒါကေတာ့...ေမြးေန႔မွာ မနက္ခင္း ဘုရားတက္ၿပီးရင္ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ အိုႀကီးအုိမနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတဲ့(ေတာင္းစားေနၾကရတဲ့) အဖိုး၊အဖြားေတြကို က်ေနာ္စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၆ပုံပုံၿပီး အရင္ဆုံးေတြ႔တဲ့၆ေယာက္ကို ကန္ေတာ့ေလ့႐ွိပါတယ္။

“သားေမြးေန႔မို႔ ကန္ေတာ့တာပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေတြေပၚက အျပံဳးေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရတယ္။
ဒါကို ဟို၃ေကာင္ သိေတာ့ သူတို႔လည္း သူတို႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ့္လိုမ်ိဳး အလွဴလုပ္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္သူ႔ေမြးေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္စလုံး ဆင္တူဝတ္ ဘုရားတက္၊ ၿပီးရင္ အလွဴလုပ္ၾကတာ စင္ကာပူမလာခင္အထိပဲ...
စင္ကာပူက ျပန္လို႔ ေမြးေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ရင္ ဒီလိုမ်ိဳး အလွဴလုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ။

ဟို၃ေကာင္ကို ပိုၿပီးသတိရမိေစတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ...(အမွတ္တရ ၅)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

ငယ္ဘဝရဲ့ အမွတ္တရေတြပါပဲ။
က်ေနာ္အမ်ားဆုံးေတြးမိတဲ့ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းေတြမွာ အဲဒိအရြယ္တုန္းက အမွတ္တရေတြက အမ်ားဆုံးပါဝင္ေနတယ္၊ ေတြးလိုက္တိုင္းလဲ ေပ်ာ္တယ္။
ဆက္ေရးရရင္ အမွတ္တရေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ။
အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ထားပါရေစ။

ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က အခုေတာ့လည္း မတူတဲ့ ေလးေနရာမွာ။
မဆုံျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္ေတြၾကာလွေပါ့။
ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္။
“သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ... မင္းတို႔ကို ငါအျမဲလိုလို သတိရေနတယ္၊ မင္းတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာ ရွိၾကပါေစကြာ...”

Remind me of enjoying wonderful times with my lovely friends.........

Truly great friends are hard to find, difficult to leave, and impossible to forget...

They never get mad if friend teases with love :)

Miss you guys!!!

စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ... (၁)

ျမန္မာျပည္မွာျပန္ေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္ေတာ့မယ့္အခါ စဥ္းစားရမယ့္ စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိပါတယ္...

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္မဝင္ခင္ ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆုံး ျပန္တဲ့အေခါက္ရဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေလးပါ....

2005 ေမလကုန္ခါနီးေလာက္မွာ project အၿပီးသတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဇူလိုင္လပထမပတ္မွာ project supervisorရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ thesis paperကို examinerေတြဆီ တင္လိုက္တယ္။
အဲဒိေနာက္ေတာ့ ႐ွိသမွ်အားအင္ေတြ အကုန္ပုံေအာလိုက္ရသလို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ပဲ။
စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးရမယ့္ ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥေတြကို လုံးဝမလုပ္ခ်င္၊ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့တာ။

ရန္ကုန္ကိုျပန္ၿပီး အားရပါးရ နားလိုက္ခ်င္စိတ္ပဲ ႐ွိတယ္။
ေက်ာင္းၿပီးခါစမို႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး တစ္လေလာက္ ျပန္နားမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္။
Examinerေတြစစ္ၿပီး ၂လေလာက္ၾကာမွ thesisကို ေနာက္ဆုံး အၿပီးသတ္ျပန္တင္ရမွာ။
ဒါေၾကာင့္ ၾကားထဲမွာ ၂လေလာက္အခ်ိန္ရမယ္။
အလုပ္ရွာမယ့္ကိစၥကို ခဏေမ့လိုက္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ကိုပဲ ေခါင္းထဲထည့္ထားလိုက္တယ္။
အလုပ္က တသက္လုံးလုပ္ရမွာ၊ အရမ္းပင္ပန္းေနေတာ့ နားခ်င္လွၿပီ။

ဒီလို ဆုံးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးၿပီး အရသာ႐ွိလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့...

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးခါစဆိုေတာ့ ေငြပိုေငြလွ်ံသိပ္မ႐ွိဘူး။
ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ကုန္က်စရိတ္ေတြကမ်ား၊ အိမ္ကိုလည္း ထပ္အပူမကပ္ခ်င္ေတာ့ ျပန္ဖို႔လိုအပ္မယ့္ ပိုက္ပိုက္အတြက္ part-timeလုပ္ၿပီး ႐ွာရပါမယ္။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေသခ်ာအနားယူၿပီး အားလဲျပန္ျဖည့္ခ်င္ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ part-time အလုပ္မလုပ္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ နားပစ္လိုက္တယ္။
ပထမ၄ရက္ကို အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရသစာေပေတြဖတ္တယ္၊
႐ုပ္႐ွင္ေတြၾကည့္တယ္။
ေနာက္၃ရက္မွာေတာ့ သြားခ်င္တာ ေလွ်ာက္သြား၊ စားခ်င္တာ ေလွ်ာက္စားတယ္။

Part-timeလုပ္ေနတုန္း စိတ္ေတြက ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ေနေတာ့တာ...
အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ၿပီး မနက္ျဖန္ေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္လွၿပီ။
အဲ... ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ "ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးေပါ့"...

ျပန္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ဝယ္သြားေပးခ်င္ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဇူလိုင္လ တတိယပတ္ကေန၊ စက္တင္ဘာလ ပထမပတ္အကုန္အထိ part-timeလုပ္ၿပီး႐ွာလို္က္တာ လမ္းစရိတ္၊ အိမ္လခ၂လစာနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြဝယ္ဖို႔ ေလာက္ငွတဲ့အျပင္ ေငြပိုေလးေတာင္ ရလိုက္တယ္။
သယ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားမ႐ွိေတာ့ ကီလို ၃၀ကို ေရာင္းလိုက္တဲ့အခါ ေငြေတာ္ေတာ္ပိုသြားတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္မဝင္ခင္ စက္တင္ဘာလကုန္ခါနီး ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၂နာရီ၄၅မိနစ္ခန္႔ကို ျမန္ျမန္ကုန္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစားမေကြ်းခင္အိပ္၊ ေကြ်းၿပီးေတာ့လဲအိပ္လိုက္တာ ခါးပတ္ပတ္ဖို႔ လာႏိႈးမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္။
ႏိုးတာနဲ႔ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ႀကီးကို ျမင္လို္က္ရတာ အရသာက တယ္ေကာင္းဗ်ိဳ႕႕႕႕႕႕႕

ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔...
ဒါငါ့ေျမ၊ ဒါငါ့ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားၿပီး..
ခံစားရသမွ် ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္႐ွိလိုက္တာ...
ျဖာဆင္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္၊ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ေလျပည္ေတြ အားလုံး အားလုံးကို အငမ္းမရခံစား....
ၾကည့္စမ္းပါအုံး!!! အရာအားလုံးဟာ ကိုယ္နဲ႔တသားတည္း စီးေမ်ာေနၾကတာ...

အဲဒိအခ်ိန္ခဏမွာ ထာဝရအသိ၁ခု ရလိုက္တယ္...
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေတြကိုလုပ္လုပ္ ဒီေန၊ ဒီေျမ၊ ဒီေရ၊ ဒီေလကို အျမဲတမ္း လြမ္းဆြတ္ေနမယ္၊ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာ....
က်ေနာ့္လိုပဲ အေဝးေရာက္ျမန္မာေတြ ခံစားဖူးၾကမွာပါ။

အဲဒိတုန္းက ေလဆိပ္အသစ္ ေဆာက္ေနဆဲအခ်ိန္ပါ။
သူတို႔ဆီေရာက္ဖို႔ ဘတ္စ္စီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းခံစားလိုက္ရေသးတယ္။
ကားေဘာ္ဒီတုန္ခါမႈေၾကာင့္ ကားတံခါးဆီက တဖ်တ္ဖ်တ္အသံ၊ ကားအင္ဂ်င္အိုအိုရဲ့ျငီးျငဴသံ ဒီအသံေတြကလည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ဆီးႀကိဳၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြမ္းတံေတြး နီနီေတြကလည္း ညိႈးငယ္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ ႀကိဳဆိုပါ၏တဲ့။
ဒါေတြ ဒါေတြက မင္းျမန္မာျပည္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ထပ္ေလာင္း ေျပာေပးေနၾကတယ္။

သုံးထပ္သားျပားေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းရဲ့အဆုံးမွာ သူတို႔ေတြ ႐ွိေနၾကတယ္။
သူတို႔ေတြဆိုတာက ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ၁ႏွစ္ေလာက္ ေတြ႕စရာ ျမင္စရာ ပတ္သတ္စရာမလိုတဲ့..
အေပ်ာ္ဖ်က္ အျပတ္ေဖ်ာ္မယ့္လူေတြေပါ့။
ခပ္တင္းတင္း ေစာင့္ႀကိဳေနၾကေလရဲ့...
အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတာ ၾကားဖူးတာေတာ့ ငရဲခန္းသို႔ ေျခလွမ္းကိုးဆယ္တဲ့။
သူတို႔ကိုေတာ့ မလြမ္းမိတာ အမွန္။

မျပန္ခင္ စီနီယာအစ္ကိုေတြကို ေမးထားခဲ့ပါေသးတယ္...
အတတ္ႏိုင္ဆုံး အပိုေတြအတြက္ ေလအကုန္မခံရမယ့္နည္း၊ အကုသိုလ္နည္းႏုိင္သမွ်နည္းမယ့္ နည္းေတြအေၾကာင္းေလ...

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကံဆိုးပါတယ္...
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ထုိင္ခုံနံပါတ္က ေနာက္ဘက္က်ေတာ့ ခရီးသည္အကုန္လုံးနီးပါး ဆင္းၿပီးေတာ့မွသာ က်ေနာ္လဲ ဆင္းလို႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူတို႔နားကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ လူေတာ္ေတာ္ကုန္ေနပါၿပီ။
အမ်ားအာ႐ုံက်ခ်င္စရာ ထီးထီးႀကီးေပါ့...

အစ္ကိုေတြ မွာထားတဲ့အတိုင္း ႐ုံးခန္းေသးေသးေလးကို ဦးတည္လိုက္တယ္။
အဲဒိအခ်ိန္မွာ အရာရွိငယ္တစ္ေယာက္ အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။
ခ်ိဳခ်ိဳသာသာပါပဲ "ငါ့ညီ ေက်ာင္းသားလားတဲ့"။
"ဟုတ္ကဲ့"လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ "ကိုယ့္ကို စာ႐ြက္ေပး ဆရာ့လက္မွတ္ယူေပးမယ္"တဲ့။

ေပးလိုက္ရမလား? ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ဝင္ေတြ႔ရမလား?
ခက္တာက သူ႔ဆရာဆိုသူ ..ႀကီးႀကီးကလဲ ႐ုံးခန္းေလးထဲမွာ မရွိ။
အူတိအူေၾကာင္ ပုံစံနဲ႔ ႐ုံခန္းထဲ မဝင္ေသးဘဲ ႐ုံးခန္းဝင္ေပါက္ရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။
အရာ႐ွိငယ္ကေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာဖို႔ ေခၚတယ္။
တကယ္လက္မွတ္ထိုးေပးရမွာ သူမဟုတ္ေတာ့ "ရပါတယ္၊ ဒီကပဲ ေစာင့္မယ္" ဆိုၿပီး သူ႔ကို မၾကည့္မိေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္တယ္။
ဝင္သြားမိရင္ မေတာ္တေရာ္ေတြ လာေျပာမွ အားနာတတ္တဲ့ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။

အဲဒိလို ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတုန္း ..ႀကီးႀကီးကို ျဖတ္ခနဲ အတြင္းခန္းေလးထဲမွာ ေတြ႔လိုက္တယ္။
..ႀကီးႀကီးဆီ သြားဖို႔ ႐ုံးခန္းေလးထဲအဝင္ ခုနက အရာ႐ွိငယ္က "ဆရာဒီမွာ" လို႔ ေျပာၿပီး..
႐ုံးခန္းကအထြက္ အေပါက္ဝနားမွာ က်ေနာ့္ကို အမိအရ တုိးတိုးေလး ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"ဆရာ့ကို ဘာညာတဲ့"
လက္မွတ္အေရးတႀကီး အရင္လိုေနတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔ မၾကားလိုက္သလို ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။
("တတ္သည့္ပညာ မေနသာ" ဆိုသလိုေပါ့)

..ႀကီးႀကီးက ..ႀကီးႀကီးမို႔ ေအးေဆးပါပဲ။
ေက်ာင္းသားလား? ဘာျပန္လုပ္တာလဲ? (တာဝန္?)ဝတၱ႐ားအရ ေမးၿပီး စာ႐ြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။
ဟိုအရာ႐ွိငယ္က ဆရာ့ကို ဘာညာေပးမေပးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက အကဲခတ္သလို ၾကည့္ေနတယ္။
"ဒီမ်က္လုံး႐ိုင္းႀကီးေတြေၾကာင့္":(

အူတိအူေၾကာင္ပုံလုပ္၊ အလ်င္စလိုနဲ႔ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ၿပီး ဟိုအရာ႐ွိငယ္ ေ႐ွ႕ကေနျဖတ္အေလွ်ာက္...
သူကလဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။
"ငါ့ညီက ေက်ာင္းတက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဘာေလးညာေလးမ်ား မပါဘူးလား" တဲ့။
(စိတ္ထဲကေတာ့ "ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေတြးလုိက္ေပမဲ့)
အျပင္မွာေတာ့"ဟုတ္ကဲ့ မပါဘူးအစ္ကို" လို႔ ေလးေလးစားစား ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က အရာ႐ွိေတြအေပၚ က႐ုဏာသက္ဝင္မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ...
သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈေပကိုး။
(မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနတာ (သို႔) သူ႔အတြက္ သပ္သပ္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

ကဲ တစ္ခုေသာ ဂိတ္ကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီ။
ငရဲမက်ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ဂိတ္၁ခုက ဆီးႀကိဳေနပါေသးတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အသက္၃၅-၄၀ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီး အရာ႐ွိခင္ဗ်။
"မင္းက အိတ္ေတြ မ်ားလွခ်ည္လား"တဲ့။
"ဟုတ္ကဲ့၊ hand carryက က်ေနာ့္ဟာပါ၊ က်န္တဲ့ အိတ္၂လုံးက သူမ်ားဟာ"လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
စကားမွားသြားၿပီလို႔ သိလိုက္ေပမဲ့ မမွီေတာ့မွန္း ေငါက္သံလိုလို ၾကားမွ သိလိုက္ရတယ္။
"မင္းက ဘာမွန္းမသိ သယ္လာရလား?"
"ဘာမွန္းသိပါတယ္၊ အထဲမွာ အဝတ္အစားေတြပဲ ပါတာပါ၊ ဖြင့္ၾကည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။
စိတ္သိပ္ႀကီးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ထပ္ေငါက္ပါတယ္။
"အဝတ္အစားေတြဆိုရင္ အခြန္ေဆာင္ရမယ္တဲ့"
"အဝတ္အစားဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အခြန္ေဆာင္ရတာလဲ"လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
(တကယ္မသိတာပါ၊ ရစ္တာမဟုတ္ရပါ။)

"အဝတ္အစားအသစ္ေတြက အခြန္ေဆာင္ရမယ္ေလ"
ဟဲဟဲ သူ႔ခြင္ထဲ က်ေနာ္အဝင္ မခံပါဘူး၊ ေ႐ွာင္ႏိုင္လို႔ လြတ္ပါတယ္... ၾကည့္...
"အဝတ္အစားအသစ္ တထည္မွ မပါပါဘူး၊ အကုန္ ဝတ္ၿပီးသား အေဟာင္းေတြပါ"
"အဝတ္အစား အေဟာင္းေတြကို ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး သယ္ခိုင္းတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
ဒီလို ဆက္ရစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း "ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မယုံၾကည္ရင္ ဖြင့္ၾကည့္ပါလို႔"ေျပာလိုက္တယ္။
ဖြင့္ျပမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး...(မုန္းလို႔)

အေပၚက စကားေတြ အမ်ားႀကီးကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေျပာၾကၿပီးေနာက္...
ဦးေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူ႔အတြက္ က်ေနာ္ သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေလဆိပ္အထိ လာယူပါတယ္။
အဲဒိဦးေလးက ေလဆိပ္မွာ အသိ႐ွိပုံပါပဲ။
သူ႔အိတ္၂လုံးကို ယူသြားလိုက္တာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး။
က်ေနာ္ျဖင့္ ဒီမွာ စကားရည္လုပြဲ ဝင္ေနတာ ေရေတာင္ငတ္တယ္။

ကဲ ဒီလိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သြားလို႔ ရၿပီေပါ့။
ဟိုးမွာ ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
ငါ့သား ၾကာလိုက္တာလို႔ လွမ္းေျပာေနသေယာင္။

သြားလို႔မရေသးပါဘူး....ေနာက္၁မ်ိဳးပါခင္ဗ်။
"ဒါဆို မင္းရဲ့ hand carryထဲမွာေရာ ဘာေတြပါလဲ" တဲ့။
"ဖြင့္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္" ပဲ ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ဖြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။
သူ႔ဟာသူ ဖြင့္ၾကည့္ပါတယ္။
"မင္းအဝတ္အစားေတြက အကုန္လုံး အသစ္ေတြပါလား"တဲ့။
"ဟုတ္ကဲ့"လို႔ တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။
(ဟုတ္တယ္ေလ... အေမနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လွၿပီ။ လူကို တရားခံစစ္ စစ္ေနလိုက္တာမ်ား...မုန္းတယ္၊ မုန္းတယ္)

"ဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီး မၿပီးဘူးေလ၊ အဝတ္အစားအသစ္ေတြက အခြန္ေဆာင္ရမွာေပါ့"လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
လာျပန္ၿပီ... ဒီအခြန္။ သူမ်ားပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္လုိခ်င္ေနၾကတယ္။

က်ေနာ္ စကားေတြ ဆက္တိုက္ ေျပာလိုက္တယ္။
"တဝက္က က်ေနာ့္အဝတ္အစားေတြ၊ က်န္တဝက္က အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္လာေပးတာ၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္နားခ်င္တာနဲ႔ တစ္လခြဲေလာက္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ အေမတို႔အစ္မတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္လာခဲ့တာ"
ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္တယ္၊ ေတာ္ၾကာ သူျဖတ္ေျပာေနရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ မေျပာလိုက္ရမွာ စိုးလို႔။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္လာရင္၊ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား"တဲ့။
ကဲ... သူကလဲ မေလ်ာ့ဘူးခင္ဗ်။
"ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒိတုန္းက အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ရယ္ပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဝယ္တာကလဲ မိသားစုအတြက္ အနည္းအက်ဥ္းပါပဲ...စီးပြားျဖစ္ လုပ္လာတာ မဟုတ္ေတာ့၊ ဒါေတြ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး"လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

တဆက္တည္းမွာပဲ..."လက္ေဆာင္ကလဲ အေဟာင္းေတြေပးလို႔မွ မေကာင္းတာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသစ္ေတြ ဝယ္လာတာ၊ အစ္မလဲ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဝယ္ဖူးမွာပါ၊ ျပည္တြင္းခရီးပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္တြင္းျပန္လက္ေဆာင္၊ ျပည္ပက ျပန္လာရင္ေတာ့ ျပည္ပျပန္လက္ေဆာင္ေပါ့... ဘယ္လိုမ်ိဳး လက္ေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္ အစ္မလဲ အသစ္ပဲ ဝယ္မယ္ထင္ပါတယ္၊ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဆိုလဲ က်ေနာ္ဝယ္လာတဲ့အထဲက အစ္မႀကိဳက္တဲ့အဝတ္အစားကို ယူပါ"လို႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာခ်လိုက္ၿပီး၊ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုတာ သိသာေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။

အဲဒိလို ေျပာေနတဲ့ခဏမွာ စိတ္ေကာင္း႐ွိပုံရတဲ့ အရာ႐ွိတစ္ေယာက္ဖက္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနဟန္၊ အေမကို ေတြ႔ခ်င္လွၿပီဆိုတဲ့ ပုံစံလုပ္ျပလုိက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ... က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း အျပင္မေရာက္ေသးတာ။ ဘယ္ခရီးသည္မွကို မက်န္ေတာ့တာ။

ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ ကံေကာင္းၿပီခင္ဗ်။
ခုနက စိတ္ေကာင္း႐ွိပုံရတဲ့ အရာ႐ွိက
"ရစ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ သူလဲ အေမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လွေရာေပါ့"လို႔ ဝင္ေျပာေပးတာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
သူတို႔မွာလဲ ဒီမိန္းမႀကီး စံျပဝန္ထမ္းလုပ္ျပေနတာနဲ႔ပဲ တာဝန္ခ်ိန္ကုန္တာေတာင္ မျပန္ရျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လဲ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးဂိတ္ကိုျဖတ္ အေမ့ဆီကိုသာ အေျပးသြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အိမ္ကိုအသြား ကားေပၚမွာေတာ့....
"အင္း... တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္က ဒီလိုမ်ိဳး အရာ႐ွိေတြဟာ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္...
နဂိုကတည္းက ကိုယ့္က်င့္တရားမေကာင္းတဲ့ တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္...
သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ အရာ႐ွိဆိုတဲ့ဂုဏ္ကိုေတာင္မွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ၾကပဲ အဆမတန္ ျမင့္မားတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင့္ ဒါေတြ လုပ္ေနၾကရတာ...
ဘဝဆိုတာ ခဏေလးပါ၊ သံသရာကေတာ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာကိုဆိုလိုတယ္...
သံသရာမွာ သူတို႔ေတြ က်င္လည္ၾကရအုံးမွာကို ေတြးမိေတာ့လဲ..."

"ဒါနဲ႔ ခုနက ငါ့အေပ်ာ္ေလးေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ?"

ေနာက္ေတာ့လဲ အိမ္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းေလးေတြၾကည့္ရင္း အေမနဲ႔စကားတေျပာေျပာလုပ္လာလုိက္တာ အေပ်ာ္ေလးေတြ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္...

ေတာ္ပါေသးရဲ့...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ခ်စ္တယ္ ျမန္မာျပည္ရယ္..."

ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္

က်လိက်လိ အသည္းယားတယ္...
မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္တယ္...
တႏုံ႕ႏုံ႕ျဖစ္တယ္...

ေျပာျပမယ္ အျဖစ္ကဒီလို...

ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္နီးကပ္လာၿပီ။
အိုးးးးးးးးး သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့။
မျပန္ခင္ ၂လေလာက္တည္းက ျပင္ဆင္ေနခဲ့တာ။

အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြဝယ္၊ ခင္ရာမင္ရာေတြ ေပးဖို႔လဲဝယ္။
မခင္ရာမမင္ရာေတြကိုလဲ ေပးကိုေပးရမွာမို႔...
(ဝယ္)၃ အကုန္ အကုန္ တကယ္ကုိ ကုန္တာပဲ၊ မယုံရင္ A/C Summary ျပမယ္။

မလုပ္ခ်င္ဆုံး အလုပ္၁ခုကိုလဲ မလုပ္မေနရမို႔ လုပ္ရပါမယ္။
အားလုံးသိၿပီးသားပဲ...ဟုတ္!
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုျပန္ဖို႔ပဲဟာ လုပ္လုပ္...

မနက္ေစာေစာ ေဝလီေဝလင္းကတည္းက အိပ္ရာကထ။
ကဲ... ေရာက္ၿပီဗ်ာ... (အဲဒိကဝန္ထမ္းေတြကို ေျပာတာမဟုတ္)
အၾကမ္းစာရြက္၁ရြက္ေပၚမွာ နာမည္ေရး၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္၁ဆိုင္မွာ ဗုိက္သြားျဖည့္။

အခ်ိန္ၾကည့္တယ္......
အင္း 1hourplus! ဒီအခ်ိန္ကို “ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလား? သုံးရင္ေကာင္းမလား?”
ငါ့မလဲ... သိၿပီးသား ကိစၥကိုမ်ား။
တကယ္ဆို ၁ခုခုလုပ္ဖို႔ ႀကိဳတင္စဥ္းစားထားခဲ့သင့္တာ။
အခုေတာ့ လတ္ယားလတ္ယားနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ...

အင္း... ဘာလုပ္ရမလဲ???
စင္ကာပူမွာ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ရွားတယ္ဆို။
အဲလို ေျပာၾကတာ ဘယ္သူေတြတုန္းးးးးးး
အခု ဒီမွာ အခ်ိန္ေတြပိုေနတယ္ဗ်ိဳ႕႕႕႕႕႕

မုန္းလို္က္တာ...
မနက္ေစာေစာစီးစီး...လမ္းေပၚမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။
“က်က္သေရရွိေအာင္ေနပါကြာ... ဘာမွ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြးမေနနဲ႔၊
စိတ္ကို အတတ္ႏို္င္ဆုံး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးထား”
ဒီလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆုံးမလိုက္မိေသးတယ္။

စင္ကာပူ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကေန နာမည္ႀကီး orchardလမ္းေပၚမွာ မနက္ေဝလီေဝလင္းကေလး လမ္းလာေလွ်ာက္ႏိုင္တာ ေတာ္ရုံ ဝီရိယနဲ႔ ဘယ္ရလိမ့္မတုန္း...

အခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လူေကာစိတ္ေကာ၊ က်န္းမာေအာင္လုပ္ထား။
ေပါက္တတ္ကရ ရယ္စရာေတြေတြး၊ ဓာတ္ပုံေတြေလွ်ာက္ရိုက္။
မနက္ခင္းေလးကလွတယ္...
စိတ္ေပ်ာ္ေစမယ့္၊ စိတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းေလးေတြ ေတြးေန၊ လုပ္ေန...
ျဖစ္ႏို္င္ရင္ တရားႏွလုံးသြင္းထားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ။
သိတယ္ဟုတ္!!! မင္း စိတ္ညစ္ရေတာ့မွာ...

ၿပီးရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။
စိတ္တုိ၊ စိတ္ရႈပ္၊ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္နာစရာေတြ။
ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္မ်ိဳခ်ရအုံးမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ရယ္၊ ဟိုေရာက္ရင္ ဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘာေတြစားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားလိုက္ပါ။
ၿပံဳး ၿပဳံး.. ၿပံဳးထား... ထပ္ၿပံဳး....အဲ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ.. ဟုတ္ၿပီ... မရပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္...

ေရာက္လာၾကပါၿပီ။
အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ေတြေလ။
ထီမထင္မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔။

အၾကာႀကီးေစာင့္ခဲ့ရလို႔လား?
အိပ္ေရးမဝလို႔လား?
အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းေနလို႔လား?...လား?...
သူတို႔ေတြကေတာ့ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေတြနဲ႔...

လာၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ပုံစံေတြကေတာ့ အစုံပါပဲ။
ညတည္းက လာေစာင့္ေနတဲ့ သူေတြ...
မနက္အေစာႀကီးထလာရတဲ့သူေတြ...
မထူးပါဘူးကြာ တေနကုန္လဲ ကုန္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီး အိပ္ေရးဝဝအိပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ...

ထူးဆန္းတာက သူတို႔အားလုံး ပုံစံ၁ခုတည္းျဖစ္ေနၾကတာ။
အားလုံးမႈန္ေတေတျဖစ္ေနသလားလို႔...

ဟင္ ဒါဆို ငါကေရာ???
စိတ္မွန္ထဲ ၁ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္.. ေအာ.. ငါေရာပဲကိုးးးးးး

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လူေတြလူေတြ ျပည့္သိပ္က်ပ္ညပ္ေနလိုက္သမွ...
ျမန္မာျပည္ကရုံးေတြကို ျပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဒါေတြက အလြမ္းေျပလား၊ အလြမ္းမေျပလား...

ေဘးနားက အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို
“အစ္ကို အခု ဟိုလူေတြ ျဖည့္ေနၾကတာ က်ေနာ္တို႔ျဖည့္ခဲ့တဲ့ အၾကမ္းစာရြက္လဲ မဟုတ္ဘူး”
“သူတို႔ေရာက္လာၾကေတာ့ ေနာက္ထပ္စာရြက္အသစ္၁ရြက္ ထပ္ခ်ေပးတယ္၊ ေျပာတာကေတာ့ စာရြက္၂ရြက္ ၿပိဳင္တူေခၚမယ္တဲ့”
“ဟင္ ဂလိုလား? ဘယ္လိုႀကီးတုန္း!!!”
“ဒါဆို က်ေနာ့္အလွည့္က တကယ္ၾကာသင့္တာထက္ ၂ဆပိုၾကာေတာ့မွာေပါ့..”
“ဟင္းးးးး ေတာ္ေတာ့္ကို စည္းမရွိကမ္းမရွိ”
“ဘယ္လိုဟာေတြနဲ႔ ဒီဘဝမွာ လာႀကံဳေတြ႔ေနရတာပါလိမ့္...”
“ေအာင္မေလးဟဲ့ ဆိုးလိုက္တဲ့ကံ”
အဲ့လို ခံစားေနရတာေတြကို စိတ္ထဲမွာ အားပါးတရ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီးေတာ့...

ျခံထဲမွာေစာင့္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းထင္ပါရဲ့။
သရက္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ ထုိင္ ထုိင္
ဒုကၡေတြ အဲဒိဒုကၡေတြေပါ့
အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ လာတယ္ဆိုတာ အခုလက္ေတြ႔ပဲ...
ၾကည့္ေလ မိုးရြာၿပီ!!!
ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး... ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့တာ...
တကယ္စိတ္ပ်က္တယ္...
ကဲ “ဘယ္မွာ နားခိုမလဲ?”

အခန္းထဲပဲ ျပန္ဝင္ရေတာ့တာေပါ့။
မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ သူတို႔ေတြ နည္းနည္းေပ်ာ္သြားပုံပဲ။
“အထဲမွာ အိုက္စပ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေသးတယ္ မိုးရြာလို႔...”
“နင္ကလဲ အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ သနားပါတယ္”
“ေဆာရီးပါ... ငါလဲ အိုက္လြန္းလို႔ ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာ...”

ကဲ နာမည္ေခၚမယ္...
ကိုxxx မxxx ဦးxxx ေဒၚxxx...xxxx....
စိတ္ေတြေလးၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ပုံေပၚတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ့ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

“ဟုတ္ အဲဒါက်ေနာ့္ဟာပါ”

“မင္းက သက္တမ္းတိုးနဲ႔ အခြန္၅ႏွစ္စာ”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ၂ႏွစ္စာေပးဖို႔ေလာက္ပဲ ေငြက်န္ေတာ့လို႔ပါ”

“မရဘူး၊ သက္တမ္းတိုးမယ္ဆို အနည္းဆုံး အခြန္က၃ႏွစ္ခြဲစာေဆာင္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းက အခြန္ကိုလည္း နည္းၿပီးေဆာင္ခ်င္ေသးတယ္”

“အေမေနမေကာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ မျပန္မွ ပိုက္ဆံပိုစုမိမွာမို႔ မျပန္တာနဲ႔ ၅ႏွစ္ေတာင္ျဖစ္သြားရတာ... အခု မျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ”

“ဒါဆိုရင္ ၁ႏွစ္စာ ထပ္ေပး၊ ၃ႏွစ္စာေတာ့ ေဆာင္သြား”

“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ... က်ေနာ့္မွာ ရွိတာ အဲဒါအကုန္ပဲ မို႔ပါ၊ အေမမေသခင္ေလး ေတြ႔သြားခ်င္ေသးလို႔ ကူညီပါ”

“ခက္တယ္ကြာ... ငါတို႔က ဘယ္လိုယုံရမွာလဲ တစ္ေယာက္ကိုလုပ္ေပးလိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္လာအုံးမယ္”

“က်ေနာ့္မိန္းမ ေရးေပးလို္က္တဲ့ စာယူလာပါတယ္”

“ဒီစာကိုေရာ ဘယ္လိုယုံရမွာလဲ?”

“က်ေနာ့္ပုံစံသာၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ...”

“မယုံဘူး”

“ကူညီပါဗ်ာ”

...#..@#@.^#/..\*/...

စိတ္ေတြ ညစ္တယ္ဗ်ိဳးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ကိုယ့္လူမ်ိဳးခ်င္းကြာာာာာာာ...
ဒါမ်ိဳးေတြ ျမင္ေနၾကားေနရတဲ့ အရပ္က အျမန္ဆုံးထြက္ေျပးပါရေစ။
ငါ့နာမည္ ျမန္ျမန္ေခၚပါေတာ့... ပိုက္ပို္က္ေပးခ်င္လွၿပီ။

♫♫..ဒီကေစာင့္ေနသူ အိုးအို ဒီကေစာင့္ေနသူ..♫♫
♫♫..ၾကာတယ္၊ ၾကာတယ္၊ ျမန္ျမန္ေခၚကြာ (ေခၚၿပီ ေခၚၿပီ)၂..♫♫
♫♫..မဟုတ္ေသးဘူး၊ မင္းမဟုတ္ဘူး..♫♫

ဒီေကာင္ကြာ... သီခ်င္းေတာင္ဆိုေနႏိုင္ေသးတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။
စိတ္ေတြညစ္၊ စိတ္ေတြရႈပ္လာရင္ လက္တေလာျဖစ္ေနတာေတြကို ေပါ့ေစလိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုတတ္ၾကသလိုမ်ိုုဳးပါ။

ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း မတရားလုပ္ေနၾကတဲ့ ခုနက ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေၾကာင့္ အလိပ္လိုက္တက္လာတဲ့ ေဒါသေတြကို မ်ိဳသိပ္ထားရတာ ခါးသီးလိုက္တာ။
လက္သီးကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္၊ အံကိုႀကိတ္ထားရင္းကေန ေလပူေတြ ခဏခဏမႈတ္ထုတ္ေနရတယ္။

ငါဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မေက်နပ္သလိုႀကီး ျဖစ္မိေသးတယ္။
အဲဒိေန႔က စိတ္ေတြ ပင္ပန္းလိုက္တာ...

က်ေနာ္ အဲ့အစ္ကိုကို ယုံတယ္...သူ႔ပုံစံက ေတာ္ေတာ္ရိုးရိုးေအးေအးႀကီးပါ။
အခုကိစၥအဆင္မေျပခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သူ႔မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနတာ။
တကယ္ကို ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတာ အရမ္းသိသာတယ္။
ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကတာ၊
ဒီဟာေတြ လူေတြမွ ဟုတ္ပါေလစ...

ကိုယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေရာက္သြားေတာ့လဲ...
“အင္း ကုန္ေတာ့မယ္၊ ကုန္ေတာ့မယ္”ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္
“ဒီပိုက္ဆံေလးသာ အေမ့အတြက္ဆိုရင္၊ အေမေတာ္ေတာ္ သုံးရမွာ”ဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္လိုက္
ခံစားခ်က္ကို စုံလို႔ပဲ။

ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြးရင္း စိတ္ဆင္းရဲေနရမယ့္အစား...
“မင္းတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး” သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ညည္းေနလိုက္တယ္။
သူမ်ားေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လိုပါပဲေလ...လို႔ စိတ္ေျဖရျပန္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ညည္းေနမိတာပါ။

တခ်ိဳ႕မ်ားဆို ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကေၾကကြဲကြဲေလး ျဖစ္ေနရွာတဲ့ပုံ။
ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ... ရြာသားေတြက ဓားျပေတြကို ဆပ္ေၾကးေပးရေတာ့မယ့္အခါ... ရြံရြာစက္ဆုပ္ေနၾကသလို၊ ႏွေျမာတသလဲ ျဖစ္ေနၾကတာမ်ိဳးေလ...
သိတယ္ဟုတ္။
အင္း အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ...

ကဲ... ေရာက္ပါၿပီ။
က်ေနာ္ ဆပ္ေၾကးေပး အဲဟုတ္ပါဘူး... အခြန္ေဆာင္ရေတာ့မယ္အလွည့္။

“ဘာလုပ္မွာလဲ”

“(ဟင္ ေလသံကလဲမာပ... ငါပဲ သူ႔သမီးကို ငန္းေနသလို၊ သူ႔ဆီမွာ အေၾကြးယူထားသလိုလို၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကြးယူမလို႔ လာသလိုလို...)
(ေအာ္ ငါတို႔က အျပစ္ကို သိတဲ့ သူေတြပဲ၊ သိရင္ သိတဲ့ သူေတြက ေရွာင္ရမယ္ေလ)”

“ဟဲ့ ေမးေနတာ ေျဖအုံးေလ”

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္က ၁ႏွစ္စာ အခြန္ေဆာင္မယ္၊ သက္တမ္းတိုးမယ္”

“၁ႏွစ္စာ အခြန္က xxx၊ သက္တမ္းတိုးတာက ၃၀၀”

ေငြေပးၿပီးသကာလ...
♫♫..ဒီကေစာင့္ေနသူ၊ အိုးအို ဒီကေစာင့္ေနသူ..♫♫
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆိုျဖစ္ပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို စင္ကာပူက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ သိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။
ဒီပို႔စ္ရဲ့ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက...
အခုမွ လာမွာ...

အဲဒိေန႔က က်ေနာ္အေတြးျဖစ္ဆုံးကေတာ့...
“ငါအခု အခြန္ေဆာင္လိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြသာ ငါ့အေမရရင္”ဆိုတာပါပဲ။
ကံတရားက က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာသာေပးပါတယ္။
က်ေနာ္ေပးလို္က္တဲ့ ပိုက္ပိုက္ထဲက တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ျပန္ရဖို႔ အေၾကာင္းရယ္ဖန္လာတယ္။

က်ေနာ့္ကို collectionအတြက္ ျပန္ေခၚၿပီ။
“ဒီမွာ receipt၊ passportနဲ႔ SGD300”

အဲ ဒါ ပဲ!!!

တကယ္က က်ေနာ္ေပးလိုက္တာ အတိအက်ပဲ။
ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူး။
သူတို႔ျပန္အမ္းတဲ့ ေဒၚလာ၃၀၀က သက္တမ္းတိုးဖို႔ေပးခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံ။

က်ေနာ္ ခဏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပုံစံေလး ျဖစ္သြားတယ္။
ငါ့passport သက္တမ္းမတိုးေပးလိုက္တာလားလို႔ ရိုးရိုးေလးပဲ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ passportစာအုပ္ကို ေနရာမွာတင္ပဲ စစ္ဖို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဟင္... သက္တမ္းလည္း တိုးေပးထားပါလား... ဒါဆိုရင္..........................

ဒါေပမယ့္လည္းေလ.....
ခဏေလးမွ တကယ့္ကို ခဏေလးပါ။
က်ေနာ္ အဲဒိေနရာမွာ ဆက္ၿပီး ရပ္ေနမိတာက က်ေနာ့္အမွား။
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာခ်င္လို႔ သက္တမ္းတိုးထားလား စစ္တာပါ။

က်ေနာ္ အဲဒိလို အူတိအူေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ခဏကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ right actionကို အဲဒိမိန္းမႀကီး လုပ္လုိက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
တကယ့္ကို ဝန္ထမ္းေကာင္းပါပဲဗ်ာ...

“မင္းက စာအုပ္သက္တမ္းတိုးလဲ လုပ္တာလား”

က်ေနာ္ကလဲ “ဟုတ္ကဲ့”လို႔ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္မိတယ္...

“ဒါဆိုရင္ ဒီေငြ၃၀၀က ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူးေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ျပန္အမ္းစရာ မလိုဘူး”လို႔ “ျပန္ေျဖလိုက္မိျပန္တယ္”

ဒါနဲ႔ပဲ ခုနက က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ ေငြ၃၀၀ သူတို႔ျပန္ယူသြားၾကတယ္ဗ်ာ...

ေဘးနားက လူေတြဆိုတာ... က်ေနာ့္ကို သနားသလိုလို အဲ မဟုတ္ေသးဘူး...
တကယ္က သူတို႔လဲ တစ္ခုခုကို လက္လႊတ္လိုက္ရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္လိုမွ ရင္ထဲမွာ သိမ္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။
“မင္းကြာ၊ အခန္းထဲက အျမန္ျပန္ထြက္ သြားပါေတာ့လား”တဲ့။

က်ေနာ္သာ အခန္းထဲက အျမန္ျပန္ထြက္သြားႏိုင္ခဲ့ရင္....
..............................
..............................

အဲဒိေန႔က ငရဲျပည္ကအျပန္ တလမ္းလုံး...က်ေနာ့္မွာ...
ရင္ထဲ ဟာေနလို္က္တာမ်ား... ႏွေျမာတသျဖစ္ေနတာမ်ား... မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနတာေတြမ်ား...

ကဲ...ဆိုမိျပန္ၿပီေပါ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္...
ဒီတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္ သီခ်င္းေပါ့ဗ်ာ...
အလြမ္းဇာတ္သိမ္းလို႔ ေျပာရမလား... ဇာတ္နာတယ္ဗ်ာ...

♫♫..♫♫..ငါ့စိတ္ေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
ငါ့အေတြးေတြ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေအာင္၊ မင္းဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
အခုေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္
ဒီအေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း ခိုးလို႔ခုလု ျဖစ္ေနတယ္..♫♫..♫♫

(လြန္ခဲ့ေသာ၂ႏွစ္က ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ပါ။)

“ျမကၽြန္းညိဳညိဳႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍...ခ်စ္ေသာကမာၻ စြယ္ေတာ္ရိပ္မဟာ”

ဒါ ငါတို႔မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ေသာကမာၻ စြယ္ေတာ္ရိပ္မဟာ


စြယ္ေတာ္ရိပ္က လြမ္းေအာင္ဖန္ေလတယ္...

က်ေနာ္ အထင္ႀကီးေလးစားရတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ရတိုင္း...

ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္...
(အိမ္သားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔)
အစ္မေရးတဲ့စာေတြထဲက တကၠသိုလ္ေျမကို လြမ္းတယ္....(အိမ္သားတစ္ေယာက္မျဖစ္ခဲ့ရေပမဲ့ အိမ္သားတစ္ေယာက္ရဲ့စိတ္နဲ႔)

ဒီလိုမ်ိဳးစာေတြဖတ္ရတိုင္း အသစ္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာၾကာပါၿပီ...

"သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ...
ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာလဲ ေျပာစရာေတြ႐ွိေနပါတယ္။

ဟိုးးး.တုန္းက............................ဒီေနရာကို

သူတို႔... သူတို႔ရဲ့ စကားေတြေခၚေဆာင္ရာေနာက္ ေမ်ာပါရင္း ငါေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာေရာ... လက္ေတြ႔ဘဝထဲမွာေရာ...
အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။
ဒီဘဝေတြကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ပဲ ျမင္ေတြ႔ခံစားရတာကို မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ငါ့ကို သူစိမ္းလို႔ မသတ္မွတ္ၾကပါနဲ႔။
အခ်ိန္တန္ရင္ သူတို႔လိုဘဝေတြထဲက ဘဝတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ စီးေမ်ာ...
ဒီေနရာမွာ...
ငါလဲ... ေပ်ာ္ဝင္လိုက္ခ်င္တယ္။

ဒီအိပ္မက္ကို လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္...
ဒါေပမယ့္လည္းေလ...

ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ပါၿပီလဲဆိုေရာ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီး၁ခုလို တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားလိုက္တာ...

ဘယ္မွာလဲ...???
ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အသံေတြ.....
ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံရိပ္ေတြ.....

အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...
ငါ့အေတြးေတြအားလုံးကို ငါပိုင္တယ္

“မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ေသာကမာၻ
အို စြယ္ေတာ္ရိပ္မဟာ”

ငါတို႔အလွည့္ေရာက္ၿပီ
ငါအခုေရာက္လာခဲ့ၿပီ
ႀကိဳဆိုပါ
ငါ့ကိုႀကိဳဆိုပါ
ငါတို႔ကိုႀကိဳဆိုၾကပါ
..................
..................


..................
..................
..................
..................

႐ူးတယ္ပဲဆိုခ်င္ဆိုေတာ့"



ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္...

“ကိုယ္ရည္ရြယ္တဲ့ ဘဝလမ္းမွာ
အနာဂတ္ကို မွန္းေမွ်ာ္လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္သြင္း
ငါ... အားမာန္တင္းခဲ့တယ္...

ဒီတစ္ေကြ႔မွာ အတက္မို႔၊ သြက္သြက္ေလးႏွင္
အဆင္းေပမဲ့လဲ အပ်င္းမဖက္ခဲ့ပါဘူး

ဒီလိုအားနဲ႔ ဒီလိုစိတ္
ဒီလိုဇြဲနဲ႔ ဒီလိုႏႊဲမယ္
“ငါဟဲ့ေယာကၤ်ား” အားတင္းထားးး

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ မ်က္ေမွာက္
ငါ့ရဲ့ေရွ႕သို႔ေရာက္

အိပ္မက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ေတာ့မွာမို႔
လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ငါေပ်ာ္ရႊင္
ကြန္းခိုရာတကၠသိုလ္ ျမင္ပါမွ
မွန္းတာေတြ ႏြမ္းကာေၾကြၿပီေပါ့
ဆူးေမြ႔ယာ သဲေျမေပါ
ေၾသာ္... သီဟိုဠ္ေတာ (သန္လ်င္ GTCကို ရည္ညႊန္းပါသည္။)”

ကိုဝိုင္ဝုိင္းရဲ့ ႀကိဳးမဲ့စြန္သီခ်င္းစာသားေတြလိုပါပဲ...

♫♫..♫♫..ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြရယ္၊ ယုံၾကည္ျခင္းေတြရယ္
တိမ္စိုင္မ်ားလို ေလႏွင္ရာ ၿပိဳကြဲတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရယ္၊ အိပ္မက္မ်ားစြာရယ္
ျမဴမႈန္မ်ားလို ေနေရာင္မွာ ျပယ္လြင့္တယ္..♫♫..♫♫

ငါလဲ လြမ္းပါတယ္...
သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုေတာ့ မလြမ္းပါရေစနဲ႔ေတာ့...

ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လြမ္းမယ္ကြာာာ...

အိမ္သားတစ္ေယာက္လို... ခ်စ္ေသာအမိျမန္မာျပည္ကို လြမ္းသည္
အိမ္သားတစ္ေယာက္လိုခံစားၿပီး... ခ်စ္ေသာအမိေက်ာင္းေတာ္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို လြမ္းသည္

(စကားခ်ပ္၊ “ေငြဝယ္ကၽြန္တဲ့လား”ရဲ့အဆက္
အစြန္႔ပစ္ခံ ဘဝေတြပါ...
ဆယ္ယူလိုက္တာ မဟုတ္ေပမဲ့လဲ...
အနာဂတ္မဲ့ေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ရွသြားတဲ့ ကူကယ္ရာမဲ့ (ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္) ဘဝေတြကို ဆယ္ယူလိုက္သလိုပါပဲ။
အစ္မသက္ေဝ ေျပာသလို “ကိုင္းကၽြန္းမွီ ကၽြန္းကိုင္းမွီ” သေဘာမ်ိဳးလဲ ဟုတ္တယ္။)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“သူတို႔ေျပာျပတဲ့ ငါတို႔မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္ေသာကမာၻ စြယ္ေတာ္ရိပ္မဟာ”



ဒီကဗ်ာကို ရခဲ့တဲ့ အစ္မတန္ခူးရဲ့ပို႔စ္
(အစ္မတန္ခူးကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ၊ ကဗ်ာေရးသူ ကိုသွ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

အခ်စ္ရိုင္းတုိ ့အခ်စ္ဦး
(၁)
မ၀ံ့ တ၀့ံ
မခ်င့္မရဲ
ခြဲရေတာ့မယ္ ။

သံေယာဇဥ္ေခ်ာင္း ၊ ျငိမ့္ေညာင္းစီးဆင္း
ေတြ ့ဆုံျခင္းအစ
ခဲြခြါရမည့္ကာလအထိ
မသိသလို ၊ သိသလုိပဲ
ခြဲခါျခင္းတစ္ခဏ
ေ၀းကြာျခင္းတသသ
ဘ၀အပုိင္းအျခား
ေလွကားတစ္ထစ္
ျဖစ္ျပီးမပ်က္၊ အမွတ္တရ ။

ဘယ္ကလာလည္း ၊ ဘယ္နယ္ကလည္း
မိတ္ဆုံပဲြမလုိပါ
အညာအေၾက ၊ ေျမျပန္ ့ေတာင္တန္း
တစ္၀မ္းတည္းဘြား ၊ တုိ ့ေက်ာင္းသားေတြ
ေသြးစကားခင္း၊ ရင္းနွီးခင္မင္
သြားလာ၀င္ထြက္၊ လက္တြဲေဖးကူ
ျဖဴျဖဴစင္စင္၊ ျမဴမတင္ခဲ့
ခင္မင္မွဳပရ၀ုဏ္ကို
သံေယာဇဥ္နဲ ့လံုျခံဳစည္းတား
တကဲ့တစ္သားတည္း
ကြဲျပားတယ္ဆုိတာမရွိ
သိသလိုခင္၊ ခင္သလိုရင္း
ျဖည့္တင္းကူေထာက္
ေကာက္ေၾကာင္းမဲ့နွလံုးသားေလးေတြ ။

ေနရာတိုင္းမွာ ၊ ကာလနုနု
ျပဳစုေဆာက္တည္
ေငြခ်ိဳးျဖဴတို ့တုိင္းျပည္ငယ္
တကယ္ပါ ။

ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ၊ မွန္မွန္ျဖတ္ကူး
အာရ္စီတူးထဲ ၊ ဆူးလွည္းစစ္ေၾကာင္းခင္း
“ဤေက်ာင္း၀န္းအတြင္း
လမ္းၾကိတ္စက္မ်ားေမာင္းနွင္ျခင္းမျပဳရ”
“ေဘးတုိက္မရပ္ပါနဲ ့ဗိ်ဳ ့
လူေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားလို ့ပါ”
“ယဥ္ယဥ္ေလး………………..ရူးေနတာ”
“အေျမွာက္ၾကိဳက္သလားလို ့ပါ
အေဆာင္ေရာက္မွ မွန္ျပန္ၾကည့္မေနနဲ ့ဦး”
ပိန္ပိန္၀၀ ၊ ျမင္သမွ်တို ့ထိ
တိတိက်က် ၊ ဟာသေခတ္ဦး
ဖူးပြင့္ဘူးတယ္ယံု ။

လွည္းတန္းအျပန္ ၊ မုိးပ်ံေတးသြား
သြားရင္းဟားရင္း၊ ေပ်ာ္ရင္းရြွင္ေနာက္
“ကားခဘယ္ေလာက္လဲ
အမုိးေပၚမွာ ဆယ္ေယာက္ ၊ အတြယ္ ငါးေယာက္”
ဘာကိုမွ မေၾကာက္ၾက…
“ေျခာက္ေယာက္ ငါးက်ပ္ ထားလိုက္ပါဗ်ာ”
ေနပူပူ ၊ မိုးရြာရြာ
ထိုင္ခံုမွာမထိုင္ခ်င္
ေကာင္မေလးေတြေတြ ့ရင္ ေအာ္လို ့ေအာ္
“ေရွ ့ကားကိုေက်ာ္မယ္ဆရာ
ဆိုက္ကားက လမ္းေတာင္းေနတယ္ဗ်ိဳ ့”
ေႏွးရင္လည္းတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
အေပ်ာ္ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့ရာ
မာလာ ၊ တံတားျဖဴ ၊ စြပ္က်ယ္စက္ ၊ ေျခာက္မုိင္ခဲြ
ရင္ထဲကေနရာေလးေတြ
ေရြွနဲ ့လည္းမလဲခ်င္
ေငြနဲ ့လည္းမလဲခ်င္
ဘယ္ေတာ့မွလည္းမခဲြခ်င္ ။

အင္ၾကင္းေျမနီလမ္း ၊ စမ္းတ၀ါး၀ါး
ေလွ်ာက္သြားဆူညံ ၊ သံစဥ္ကင္းမဲ့
ေအာ္ခဲ့ဟစ္ခဲ့ ၊ အတီးမဲ့အဆို
အငိုမဲ့အလြမ္း ၊ တစ္ခန္းျပီးတစ္ခန္း
ျဖတ္သန္းရွတ ၊ တသသေပါ့
တူးတူးကေတာ့ “ေက်ာင္းေတြပိတ္ရင္ေ၀း” တဲ့
တို ့ကေတာ့ “ေပြးေတြေပ်ာက္ေအာင္ကု”
ျပဴစုတင္ဆက္ ၊ မွတ္မိေစခ်င္
ညသံစဥ္မ်ား………
“အခန္းနံပါတ္ တစ္ဆယ့္ငါးမွာ ဖဲရိုက္ေနပါတယ္ဗ်ိဳ ့”
“ကြ်န္ေတာ္ကို မုန္းသူမ်ား
၀ရန္တာသို ့ ထြက္လာၾကပါ
သို ့မဟုတ္ပါက ၊ ခ်စ္သူဟုသတ္မွတ္မည္”
အမိန္ ့ေတာ္ေတြခ်မွတ္
အမွတ္တရ ၊ ဘ၀ရထား
ေရြ ့လ်ားစုန္ဆင္း ၊ သမိုင္း၀န္းမွာ
ပန္းခင္းေတြလည္း ေ၀ဘူးတယ္ ။

ဂႏၥမာေရွ ့ ၊ ေန ့ျဖဴေလးေတြ
ျဖန္ ့ခင္းေ၀ဆာ ၊ သာယာၾကည္ႏူး
ငွက္ေပ်ာ္ေပါင္း ဘူးသီးေၾကာ္ ၊ ေအာ္ဟစ္မွာယူ
ပူပူ ေလာင္ေလာင္ ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား
“ခုနက ဒီေရွ ့မွာ ကားတိုက္သြားတာ
လံုးလံုးမေသဘူး……..
ဟုတ္လား
ျပားျပားၾကီးေသသြားတာ”
ရယ္စရာ ေမာစရာ၊ ဟာသဇာတ္ခင္း
ရင္းရင္းနွီးနွီး ၊ ျဖည့္ဆီးစုေပါင္း
ေက်ာင္းသီခ်င္းကို ၊ ကေဒါင္းဆိုညည္း
ေစာင္းအိုတီးခတ္ ၊ ထက္ေအာက္လြင့္ပ်ံ ့
“တစ္ခါတစ္ရံမွာ … အိပ္မက္လို
ပင္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ…. ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ”
ေ၀းခဲ့ျပီး ပန္းခရမ္းျပာ
ဒါကိုလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္..
တကယ့္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္….။

“ၾကက္စင္းေကာ နွစ္ပဲြ”
“၀က္စင္းေကာ နွစ္ပြဲ”
တစ္ပဲြ ငါးက်ပ္ ၊ အိပ္ကပ္စမ္းၾကည့္
“က်ားပ်ံ” သိတယ္ ၊ မရွိခဏ
ေ၀ငွသံုးစြဲ ၊ ရြွင္လည္း လန္းလန္း
ခန္းလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ အေဖၚတစ္သိုက္
“လုိက္ပဲြ ဒီဘက္က… လုိက္ပဲြ”
“ေရေႏြးအိုး… ေရေႏြးအိုး”
မရိုးနိုင္ေသာ ေတာင္းဆိုမွဳအားလံုး
ျပံဳးျပံဳး တုန္ ့ျပန္ ၊ မျငင္းဆန္ခဲ့
က်ားပ်ံေမာင္ေကာင္း ၊ အားလံုးေရာင္းမလား
၀ယ္… စား… ပစ္… မယ္ ။

“အရူးပါဗိ်ဳ ့”
“ေဟ့ေကာင္ ငေပါ”
ၾသဘာသံေတြ ၊ ဆူေ၀ပြက္ထ
မတားဆီးေၾကး ၊ ေလးဘက္ေလးတန္
၀ရံတာမွာ ၊ ေနရာလပ္မရွိ
အားေပးသူ အျပည့္နဲ ့
ငါတုိ ့ရဲ့ ၾသဘာလမ္းကေလး
ဘာေၾကး ညာေၾကး
ေလာင္းေၾကးနဲ ့ေလွ်ာက္သူမ်ား….
တစ္ပါးေသာအရပ္မွ
မ်က္နွာစိမ္းဧည့္သည္မ်ား…..
အားမနာနိုင္ ၊ တို ့နိုင္ငံေလ
စြယ္ေတာ္ေျမမွာ ၊ ဒီလုိပါပဲ
စြဲလန္းမွဳက ခ်စ္စရာ ။

“ငဖဲ”ရွိလား ၊ “ရွမ္းၾကီး”ရွိလား
“တရုတ္”ရွိလား ၊ “က်ားၾကီး”ရွိလား
ကင္တင္းသြားမယ္
“သားၾကီး”တို ့ေတာ့ ၊ “မွန္ေၾကာင္” ေခ်ာ့ေခၚ
အေဆာင္ထမင္းေသာ္မွ မစား
အင္းလ်ားသြားျပီတဲ့…
စည္စည္ကားကား ၊ သြားသြားလာလာ
ဆည္းဆာညေန ၊ ေျခဆန္ ့ခရီး
အျပီးမသတ္ ၊ တစ္ပတ္ျပီးတစ္ပတ္
တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္၊ မပ်က္ကြက္ၾက
သဇင္ အင္ၾကင္း ၊ ကံ့ေကာ္နွင္းဆီ
သရဖီ ဂႏၥမာ ……
ျပီးေတာ့
ကန္သာယာ ၊ ေရြွၾကယ္ ၊ မာလာ၀င္း
ထမင္းသုတ္ ၊ ေပါ့က် ၊ ဖန္ခ်ိဳ ၊ ပံုမွန္
ထံုးစံအတိုင္း၊ ေလလိွဳင္း ခုိစီး
“ဒီေကာင္ၾကီးေတာ့ ကုသိုလ္ေတြ ရဦးမွာကြ
သူ ့အေမကို ခဏခဏ ဘုရားလုိက္ပို ့တာ”
“မင္းတို ့မၾကားလုိက္ဘူးလား
မုန္ ့ပံုးေတြ ေစ်းတက္သြားျပီ”
အားမနာေၾကး ၊ ၾသဘာေပးခဲ့
က်န္ေသးသူမ်ား ၊ စကားမရွိ
အၾကည့္ဂြ်မ္းထိုး ၊ ေမးထိုးေမ ့ေင့ါ
ဆာလာေတာ့မွ
“လာၾကပါဦးဗိ်ဳ ့
ဒီေန ့စားမွာပါဗိ်ဳ ့
စပါးပ်ိဳးေနတုန္းလားဗ်”
ေရေႏြးအိုးမ်ား ၊ ရထားလြန္းပ်ံ
ေ၀ဖန္ပြက္ထ ၊ ခဏကြန္းခုိ
ကိုၾကီးတုိး ၊ ဘုိထီး ၊ ထူးအိမ္သင္
သံစဥ္ရွရွ ၊ တသႏြဲ ့ယိမ္း
တိမ္းပါးယစ္မူး ၊ အိပ္မက္ဦးေတြ
ဟုတ္တယ္… ဒါတို ့ရဲ့ အိပ္မက္ဦးေတြ ။

အရွည္ၾကီး… ဗိ်ဳ ့… အရွည္ၾကီး
ထပါဦးဗ်….
သန္းေကာင္ကို ေန ့မွတ္
ရပ္ကြက္ကိုလည္း အားမနာ
အုတ္က်င္းမွာ ၊ လွည္းတန္းမွာ
သူရာပဲြခင္း ၊ ျငင္းၾကခုန္ၾက
အားမရနုိင္ ၊ ယိုင္ထိုးတြဲထူ
မျငဴစူခဲ့ ၊ အျဖဴထည္မ်ား
ဘုရားလမ္းထဲ ၊ ရဲရဲေက်ာ္ျဖတ္
အေဖၚမက္….
ဘီပက္နဲ ့လည္း… ဒီထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ။

ေအာက္တစ္နဲ ့အရမ္းေကာင္း
အလြမ္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ရသူေတြ…
တစ္ညလံုး တစ္ကိုးကင္းနဲ ့
ကင္တင္းမွာ အေျဖရွာ
မေသခ်ာရင္နာခဲ့သူေတြ…
ေအာက္ျပဳတ္ နဲ ့စြတ္လုိက္
လိုက္ရဲတာလည္းသတၱိ
ေျပးရဲတာလည္းသတၱိတဲ့
မခ်ိတင္ကဲေျပာလိုေျပာ….
ေအာ္နာ ဆြဲရင္း အိပ္ေပ်ာ္
သင္ပုန္းမွာေမာ္ကြန္း၀င္
၀မ္နင္ကို ေဂဇတ္မွတ္
ေအာင္စာရင္း ၾကိဳထြက္ခဲ့သူေတြ…
ဘက္စံုတြက္ခ်က္ ၊ အေျဖခက္လည္း
အမွတ္ျခစ္ေတာ့ ၊ ခရက္ဒစ္ဆို
ဘယ္လုိ ေျဖလိုက္တာလည္းဟင္ ။

နံက္္ေလးနာရီ အေရာက္
ေနာက္က်သူကို မေစာင့္ပါ
ေက်ာင္းသာကဒ္ယူလာခဲ့ပါ
ခင္မင္မွဳယူလာခဲ့ပါ
ပြင့္လင္းမွဳယူလာခဲ့ပါ
ေပ်ာ္ရြွင္မွဳနွင့္ ခ်စ္ခင္မွဳမွအပ
မူးယစ္ေစတတ္ေသာအရာမ်ား မမွီ၀ဲရ
စည္းကမ္းခ်က္ေတြခ်မွတ္လုိ ့
မိသားစု ပစ္ကနစ္ထြက္ခဲ့စဥ္….
“တပင္တုိင္ ကပါဗိ်ဳ ့
ေမ်ာက္က ကျပပါဗိ်ဳ ့”
ျမိဳ ့ေမတၱာခံယူမဲ့သားေလ
မိတ္ကပ္မ်ားနဲ ့ေဖြးေဖြးၾကည္ ၊ နွဳတ္ခမ္းနီက တရဲရဲ
ေစာင္ကြက္က်ဲကို ေတာင္ရွည္လုပ္
ေျခထုတ္ လက္ေျမွာက္ ၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္ အသံေသးေသးနဲ ့
“ေငြေသာင္ယံမွာ ျမဴးတူးၾကတဲ့ ေငြငန္းရိုင္းတို ့ သခင္မ”
ရွာေဖြခက္ခဲစြာ
ေဒ၀စၧရာလား ၊ ပိစိလား ၊ ဂမုန္းလား
မခဲြျခားတတ္ေတာ့
တို ့သူငယ္ခ်င္းအားလံုး
အလွဆံုးခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကတာကိုး ။

အေဆာင္ေနာက္မွာ
ကားတေစၧ ေျခာက္ေနျပီ
ဒါ… ေပ်ာက္ေနတဲ့ သဲလြန္စေပါ့
ကလပ္(စ)မသိ၊ လက္ဘ္မသိၾက
တစ္ခ်ိဳ ့ဒူးေထာက္ ၊ တစ္ခ်ိဳ ့ဗိုက္ေမွာက္
မေၾကာက္တတ္သူေတြက သစ္ပင္ေပၚမွာ
ခါခ်ဥ္မေၾကာက္ ၊ ပရြက္နီမေၾကာက္
ေျမြမေၾကာက္ ၊ ကင္းမေၾကာက္
အေၾကာက္အလန္ ့မရွိ
ရွိသမွ်ျခံဳ အကုန္တိုး
ေဆြေမ့ မ်ိဳးေမ့
အေဆာင္ထမင္းလြတ္ခဲ့ရတဲ့ေန ့ရက္ေတြ ။

ထံုးျဖဴရိုးရိုး ဗမာေဆး
ဗမာေဆး ၊ အာေမြွး၊ ဖာလာ
တစ္ေယာက္ တစ္ယာစီ
ေထြးရင္းနီရဲ
အခ်င္းခ်င္းလည္းမွီခဲ့ၾကရာ….
ဆင္ဆင္ ၊ ဆင္မင္း ၊ နွင္းဆီ ၊ ဂ်ိဳးသိမ္း
အုန္းဆံၾကိဳးမီး ၊ တို ့ျပီးရွိဳက္ဖြာ
ဘတ္စ္ကားေစာင့္ခဲ့ၾကရာ
ငါတုိ ့ရဲ့အားကစားမွတ္တိုင္
ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ ၊ သြားလိုက္ ေစာင့္လုိက္
စရုိက္မ်ိဳးစံု ၊ ယံုၾကည္ေပါင္းစပ္
မိုးစက္ပြင့္ခူး ၊ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ ့
ေက်ာင္းရနံ ့လည္းေ၀ဘူးတယ္ ။

အေဆာင္ညရဲ့ ၊ ဂီတသံစဥ္
ခ်ိဴလြင္လြင္ပ်ံ ့ ၊ လြမ္းရနံ ့ထံု
ရင္ခုန္လွဳပ္ရွား ၊ ခံစားမွ်ေ၀
ၾကားသိေစလို
“သီဆိုေနမယ္ မင္းဘို ့သီခ်င္းေတြ
တစ္ညလံုးပဲ အင္းလ်ားလမ္းမေပၚမွာေလ”
တစ္ဘ၀လံုးလည္း မင္းအား တမ္းတေမွ်ာ္ကာေန
ရည္ရြယ္ေလလည္း ၊ အေသခ်ာခက္
လက္တုန္ ့ျပန္မွဳ ၊ အနုအရင့္
တားခြင့္ရစည္း ၊ ၾကိဳျပီးမသိ
သတၱိမွ မရွိရဲ ခဲ့ေတာ့
“’ဒီလိုမိုးသည္းထဲမွာ
နွဳတ္ဆက္ထြက္ခြါ ရီေ၀တဲ့အၾကည့္ကို
ျပန္လည္ကာ ျမင္ေယာင္တိုင္း အသည္းမွာ စူးနစ္ခဲ့” ရသူေတြ
“ေလာကရဲ့ လမ္းမ်ားေပၚ ေလ်ွာက္သြားရင္းနဲ ့ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္
မျပီးေသးတဲ့ ခရီးတစ္ခု အဆံုးထိေရာက္ဘုိ ့” ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြမွာ
ေႏြးေထြးလံုျခံဳရာ ၊ အေမ့အိမ္ဆိုတာကို တမ္းတ
ဘ၀စခဲ့ရျပန္ျပီ…..
ဒီေနရာရဲ့ ဒီညမွာ
ကာရန္မဲ့ ရင္ခုန္သံ အသစ္ေတြ
နွစ္ခ်ိဳ ့ေလေလ ခုိင္မာေလေလ
အလြမ္းည အိပ္မက္ရွည္ပါပဲကြယ္ ။

ပါလာခ်ိန္ေတြ ၊ ေနကုန္သည့္တိုင္
ထိုင္ေနမိၾက ၊ ဘ၀ဆိုတာ
ေတြးစရာလား ၊ ေမ့ခ်န္ထားခဲ့
အားလံုးအတူတူ……..
အျဖဴေရာင္ ခင္မင္မွဳပန္းတစ္ပြင့္
ရင္ျဖင့္ရင္းနွီး ၊ ပြင့္ျပီးမေၾကြ
ေ၀ေနလုိက္တာ….
ေရြွဟသၤာမွာ လမ္းေလ်ွာက္
ေရြွၾကယ္မွာ လဘက္ရည္ေသာက္
ေရြွအင္ၾကင္းမွာ ေခ်ာင္းေပါက္
ေကာက္ေၾကာင္းမဲ့ ဘ၀ေလးေတြ
ကံတရားေဖးမေနခုိက္
ထိုက္တန္ေနလြန္းလိုက္တာ
ကဗ်ာဆန္တဲ့ အိပ္မက္ရွည္ရယ္….
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၊ ဘယ္ဘ၀မွာ
တို ့ရွိမွာလည္း ၊ မသိနုိုင္ဘူး
ဘယ္သူမွ မသိနုိင္ခဲ့ၾကဘူး ။

သမိုင္း၀န္း အင္ၾကင္းေဆာင္မွာ
ဂမုန္းတုိ ့အဖဲြ ့ေရာက္ပါျပီလားလို ့
ဘယ္သကၠရာဇ္မ်ားအထိ
စံုစမ္းခြင့္ရွိနုိင္ဦးမွာလည္း….
တခ်ိန္ခ်ိန္ဆို ၊ အိပ္မက္လိုလို
တကၠသိုလ္မွာ ၊ ဘာေတြက်န္ခဲ့ေသးလည္းဟင္လုိ ့
ရင္ခုန္သံမွန္တမ္းနဲ ့
လြမ္းရံုေလာက္ပဲ တတ္နုိင္ၾကေတာ့မယ္ ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေခတ္တေခတ္မွာ
တကၠသိုလ္ဆိုတာ ၊ ငါတုိ ့ရဲ့အခ်စ္ဦး
အခ်စ္ရိုင္းတို ့အခ်စ္ဦးအျဖစ္
ၾကမ္းရိုင္းနုထြတ္တဲ့ နွလံုးသားတုိင္းမွာ
သမုိင္း တင္ရစ္ခဲ့ျပီ ။

(၂)

ကံတရားရယ္………
ငါတုိ ့မွာ ဘာအျပစ္မ်ားရွိလုိ ့လည္း ။


အခ်ိန္တန္ျပီ ၊ ျမန္လြန္းလိုက္တာ
သာယာနုထြတ္ ၊ ပစၥဳပန္ေတြ
ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္းဖြဲ ့ ပစၥဳပန္ေတြ….
အတိတ္လို ့ သတ္မွတ္ၾကရေတာ့မယ့္
ေႏြးေထြးၾကည္သာ ၊ ၾကင္နာရြွန္းစို
တကၠသိုလ္ေလ….
တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္လို ့ပဲ
ရင္ထဲ ပဲ့တင္ လိွဳင္းခတ္ေတာ့မယ္
ခ်ိဳျမိန္၀င္းပ ၊ ရြရြသင္းၾကဴ
ဘ၀ရဲ့ကာလျဖဴေတြ
ေ၀၀ါး၀ါး အနာဂတ္ အတြက္
ေပးဆပ္စြန္ ့လြွတ္ၾကရေတာ့မယ္ကြယ္ ။

ညေတြကလည္း… အိပ္ဘို ့အထိ မျငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး
စကားေတြကလည္း ေျပာဘို ့အထိ မသိမ္ေမြ ့ေတာ့ဘူး
သီခ်င္းေတြကလည္း ဆုိဘို ့အထိ မခ်ိဳျမိန္ေတာ့ဘူး
လမ္းေတြကလည္း ေလွ်ာက္ဘို ့အထိမေခ်ာေမြ ့ေတာ့ဘူး
ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ၾကည့္ဘို ့အထိ မစိုေျပေတာ့ဘူး
အေတြးေတြကလည္း လင္းလက္တဲ့အထိ မေတာက္ပေတာ့ဘူး
ပန္းေတြကလည္း လွပတဲ့အထိမပြင့္ၾကေတာ့ဘူး
သစ္ရြက္ေတြကလည္း စိမ္းလန္းတဲ့အထိ မေ၀ဆာေတာ့ဘူး
ေလညွင္းကလည္း ေအးျမတဲ့အထိ မတိုက္ခတ္ေတာ့ဘူး
ေနာက္ဆံုးေန ့ေတြက
တကၠသိုလ္ရဲ့ မိုးေကာင္းကင္မွာ
ျပာစေလးေတြ
ေလမွာေ၀့လုိ ့…
ျမက္ေျခာက္ပင္ေတြ ဆီက လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး
အရာရာ ရင့္အိုႏြမ္းလ်
ညကလည္း တကယ့္ည
သစၥာတရားမွ အပ
မည္သည္ကိုမွ် အိပ္စက္ခြင့္ မျပဳခဲ့တဲ့ည ။

စာေရးပါ ဖုန္းဆက္ပါ
ၾကံဳရင္လည္း ၀င္ခဲ့ပါ
တမင္လည္းလာခဲ့ပါ
လိပ္စာေတြ ထပ္ေနေအာင္ေပးၾက
ဟာသေတြ ဟန္လုပ္ေျပာၾကရင္း
ေက်ာင္းသီခ်င္းကို ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုးဆို
အတိတ္ကို အရိပ္လို ရွိေစခ်င္ရယ့္ကြယ္….. ။

ရင္ထဲဆို ့နင့္
မခ်င့္မရဲ
ခြဲခဲ့ရျပီ………………။

(၃)


လြမ္းမိေတာ့မွ
ရွိသမွ်အရာ
သတိရစရာခ်ည္းပဲေနာ္ ။

မေနတတ္တာလား ၊ အေနခက္တာလား
မေက်နပ္တာလား ၊ အေျဖတတ္တာလား
ဘ၀ကို အနုိင္နဲ ့ပုိင္းလို ့ရပါသလား……
ဦးေအာင္သြားနွင့္တာလား “တက္ထြတ္” ေရ…
အျဖစ္တုိင္း အတြက္ အပ်က္ကို လက္ခံခဲ့ေပမယ့္
မိုးေရထဲက ကတိသံၾကိဳးေတြ အတြက္ေတာ့
မင္းနားလည္ခြင့္လြတ္ တတ္မွန္းသိလည္း
ငါ… တစ္သက္လံုးရွက္ေနရေတာ့မွာ… ။

ေ၀ဘူေတာင္ေျခမွာ
ငါတုိ ့ခ်စ္တဲ့ “ဗလ”
စာရြက္ထဲက အရုပ္ကို
စုတ္တံနဲ ့ဆြဲ ထုတ္တတ္သူရယ့္..
စက္မွဳတကၠသိုလ္ မ်က္နွာစာ
မဟာတိုင္လံုးၾကီးေတြေရွ ့မွာ
ကာရန္မဲ ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
မင္းသရုပ္ေဖၚခဲ့ဦး။

ရန္ကုန္ေမွာ္ဘီ
ကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္နဲ ့
တကဲ့ဘ၀ထဲက လွမင္း
“နွင္းစက္နဲ ့လမ္း” ကိုဆို
သမီးေလးကိုေခ်ာ့သိပ္ေလ…
အိပ္မက္လွလွေလးေတြမက္ျပီးရင္
သြားခ်င္တာသြား ၊ မွားမသြားေၾကး
စြယ္ေတာ္ေ၀းလည္း ၊ ေသြးခ်င္းနီးနီး
ငါတို ့ တစ္ခရီးတည္းေနာ္ ။

ဟိုး… ေကာ့ကရိတ္မွာ
ငါတုိ ့ခ်စ္တဲ့ ”ေလာပန္”
အျပန္ခက္တဲ့လမ္းကုိေရြး…
စီးပြားေရးပဲ တြယ္ကပ္လုပ္
ေခါင္းကုတ္ေနရျပီလား...
သားေကြ်းမွဳ မယားေကြ်းမွဳမွာ
သာယာၾကည္ႏူးေနတတ္ခဲ့ျပီလား
ဖုန္းမဆက္ သတင္းမၾကား
မင္းဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလည္း ။

ကိုၾကီးမ်ိဳးေရ
ဖန္ခါးေျမမွာ ၊ ေရြွလသာရင္
အရင္ကလို ၊ ကိုသီဟဆိုင္
ထိုင္ရင္းေငးေမာ ၊ အေတာမသတ္
ေတာဇာတ္လည္းက ၊ ျမိဳင္ထလည္းထြက္
အရက္လည္းေသာက္ ၊ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
ေရာက္တတ္ရာရာ ၊ ထင္ရာျမင္ရာ
ဘာရယ္မဟုတ္၊ မရွ ုပ္မရွင္း
မိုးအလင္း… ျငင္းရေအာင္ ။

မိထီၱလာ ကန္ေတာ္ေအာက္မွာ
ဖါးေကာက္ရင္း ငါးမွ်ား….
ဘ၀မွာ နွစ္လမ္းသြားရွိပါသလား…
တရားရွိသူ အတြက္လည္း တရားရွိခဲ့
တရားမဲ့သူ အတြက္လည္း တရားရွိခဲ့..
မရွိျခင္းနွင့္ ၊ ခင္းက်င္းစတင္
သည္ဇာတ္စင္ကို ၊ ျပင္ဆင္ဆက္သြင္း
“၀င္းကို ၊ ခင္သီတာ” ၊ အၾကင္နာအိပ္မက္
ညတိုင္းမက္ေနာ္ ၊ သားအတြက္လည္း
ထက္ထက္ျမက္ျမက္
ဓါးတစ္လက္ေသြး ေပးခဲ့ဦး။

သဇင္ “သားၾကီး”၊ ညခရီးသြား
အင္းလ်ား္ “သားၾကီး”၊ ဘူးသီးေၾကာ္စား
ဂႏၥမာ “သားၾကီး”၊ ခရီးလမ္းဆံုး
တျဖီးျဖီး တျပံဳးျပံဳး…
တစ္သက္လံုး လက္တြဲေနာ္
တစ္ဘ၀လံုးေပ်ာ္ဘို ့အတြက္
သစ္ပင္စိုက္ပါ…
အနာဂတ္ကိုလည္း
မင္းတတ္သလုိသာ ဘာသာျပန္လုိက္ေတာ့… ။

ေဘာၾကီးေရ….
အင္းစိန္မွာ တင္းတိမ္ပါျပီလား..
“သဇင္မင္း” သြားမွာလား
“အရွည္ၾကီး” ဆိုင္သြားမွာလား
ငါ လည္း အားပါတယ္…
ဆုိင္မွာပဲ ဒီဇိုင္းေတြ ျပီးေအာင္ဆြဲတာေပါ့
အေရးမပါတာေတြ ဆက္လုပ္ရင္း
ကိုယ့္သီခ်င္းကို ဆိုရေအာင္ ။

“မွန္ေၾကာင္” ”အရိုး” ၊ ကိုေအာင္မိုးတို ့
ခိုကိုးရာရွာ ၊ ေအးခ်မ္းပါစ…..
“က်ားၾကီး” ”ဘီပီ” ၊ ေမခဆီလွမ္း
ထိုညခ်မ္းမ်ား ၊ လြမ္းအားပါစ…
“ငဖဲ” ”ရွမ္းၾကီး” ၊ ၀မ္းမီး၀င္း၀င္း
ေန ့ခင္းေရဖလား ၊ ညကားထမင္းအိုး
ဂ်ိဳးကပ္သပ္ခြာ ၊ ၾကည္ႏူးပါစ…
“ကိုမိုးသူ” “၀င္းကို” ၊ လိုအင္တြက္ခ်က္
ေလာကဓါတ္မွာ ၊ နွံ ့စပ္ပါစ…..
“ကုလား” “ကိုနုိင္၀င္း” ၊ ဗ်တ္တသင္းလည္း
တစ္ကိုးကင္းမွ ၊ လြတ္ကင္းပါစ….
“လိွဳင္မ” “ျမဴဟိန္း” ၊ ကဗ်ာယိမ္းခင္း
ေက်ာင္းသီခ်င္းဆို ၊ နုပ်ိဳပါစ….
“အမၾကီး” “ဦးစန္းရီ” ၊ တည္ၾကည္ေလးနက္
ဘ၀ဇာတ္ခံု ၊ ျပည့္စံုပါစ….
“ေဌးေဌးနိုင္” ေရ၊ “သန္းသန္းေ၀” ေကာ
ေလာက ဖတ္စာ၊ ေက်ညက္ပါစ…
“က်ားပ်ံေမာင္ေကာင္း” ၊ ကြမ္း“ဦးေသာင္း” တို ့
ေရာင္းေရး၀ယ္တာ ၊ ေျပလည္ပါစ…
“သားၾကီး” “အေမာင္”၊ သိုးနွစ္ေကာင္လည္း
အျဖဴေရာင္ည ၊ ဆံုခြင့္ရေစ….. ။

မုတၱမပင္လယ္ေကြ ့မွာ
ရွာသူကိုေတြ ့ပါျပီလား…
ညီမေလး”ပိစိ”ေရ
သံလြင္ေရစီးေနသမွ်
ညည္းမေသေစရဘူး
အစားအေသာက္ေလ်ွာ့ပါ
အအိပ္အေနေလ်ွာ့ပါ
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ
အနာဂတ္မွာ ၊ တို ့ခ်စ္စရာ
တကၠသိုလ္ဆုိတာ ရွိတယ္ ။

ပင္လယ္ေအာ္ကိုေပြ ့ယူ
ေက်ာက္ျဖဴက “အပုေလးေပ”
ပင္လယ္ဆားငန္ေရလိွဳင္း
ေဘာ္ေငြေရာင္ျမင္းရိုင္းကို
ကဆုန္ဆုိင္း ခရီးထြက္သူရဲ့
မနက္ျဖန္အတြက္
သတ္မွတ္ရက္ ရွိပါျပီလား ။

ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖမ္းဆုပ္
ဧရာလိွဳင္းပုတ္သံတို ့နဲ ့
ဟသၤာတ ဆိုတဲ့ျမိဳ ့ကေလး…
“ဂမုန္း” တို ့ “မစိုး”တို ့ ေမြးရပ္ေျမ…
သူတို ့တစ္ေတြ ၊ ဇာတိေျမမွာ
ဧရာ၀တီရဲ့ နွင္းဆီနီအတိတ္ကို
မ်က္ေစ့မွိတ္ဖတ္ၾကား
အိပ္မက္တမ္း ကစားေနၾကျပီလားကြယ္ ။

ေနရပ္မသိသူေတြ
ေျပာင္းေရြွ ့သြားၾကသူေတြအတြက္
မဆံုနုိင္ျခင္းမ်ားမွ တစ္ဆင့္
ေက်းဇူးျပဳ၍ ပုိ ့ေပးပါလို ့
လိပ္စာတပ္ စာေရး
ဒီလုိနဲ ့ပဲ ေ၀းၾကရေတာ့မွာလား ကြယ္ ။

(၄)


အိပ္မက္ဆိုလည္း ၊ မစြဲမလန္း
ရွင္ခန္းျဖတ္ေတာက္ ၊ ေမ့ေလာက္ေသးရယ့္….
စိတ္ကူးဆိုလည္း ၊ အေတြးထဲထား
စကားမေခြ် ၊ ေနေနေသးရယ့္…
ပံုျပင္မဟုတ္ ၊ သမုိင္းရုပ္စံု
ရင္ခုန္ဆူပြက္ ၊ တစ္သက္မက
အမွတ္ရတယ္….. ။

ဘယ္မွာလည္း
ငါ့ကို ၾသဘာလမ္းေလး ျပန္ေပး
ငါ့ကို ေမတၱာေပါင္းကူး ျပန္ေပး
ငါ့ကို ေႏြးေအး ျပန္ေပး
ငါ့ကို ကန္သာယာ ျပန္ေပး
ငါ့ကို ခ်စ္သူတုိ ့လမ္းကေလး ျပန္ေပး
ငါ့ကို ဒီေဖၚတီးနိုင္း ျပန္ေပး
ငါ့ကို သဇင္ေဆာင္ ျပန္ေပး
ငါ့ကို ဂ်ီေဟာ ျပန္ေပး
ငါ့ကို ဦးေလးေအာင္ ျပန္ေပး
ငါ့ကို ၀မ္းသရီး စစ္စတင္း ျပန္ေပး
ငါ့ကို အယ္လ္တူး ျပန္ေပး
ငါ့ကို သမိုင္း၀န္း ျပန္ေပး
ငါ့ကို အာရ္စီတူး ျပန္ေပး
ငါ့ကို ဘီပီအုိင္ မွတ္တုိင္ ျပန္ေပး
ငါ့ကို ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ ျပန္ေပး
ငါ့ကို င့ါကို၊ မငိုပါဘူး
ရူးေအာင္လြမ္းတယ္၊ ဘယ္ဆီမွန္းဆ
အရြယ္ေတာ္လန္းစ ရြက္နုတစ္ရြက္လို
တို ့ရဲ့… စြယ္ေတာ္နန္းက စက္မွဳတကၠသိုလ္….

သတိရလို ့၊ ခဏအေရာက္
အၾကည့္ေကာက္ေၾကာင္း ၊ ေနရာေဟာင္းဆီ
ဦးတည္စုဆုံ…
တို ့ခုိလံွဳေႏြးေထြးေနက်
ေက်ာင္းေရွ ့က မွတ္တုိင္ေလး…
ျမက္ရိုင္းေတာၾကားက
ခ်စ္သူ ့အေဆာင္….
ခန္းဆီးမဲ့အခန္းငယ္မ်ား
၀ိညာဥ္မဲ့ ေအဘီစီဒီအီးအက္ဖ္ဂ်ီ…
ေခါင္းေလာင္းအက္ေနေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး…
ကင္တင္း ရုပ္ၾကြင္း အစအနမ်ား…
လမ္းမေပၚေရာက္ေနတာမွ
ဘယ္သြားရမွန္းမသိရွာတဲ့
ႏြမ္းေျခာက္ေျခာက္ ရြက္၀ါေလးေတြ…
အရာရာဟာ ေအးစက္ေနခဲ့ပါျပီကြယ္…
လြမ္းဆြတ္ ေမာလ်ေနသူတစ္ေယာက္သာ
ျမင္ျမင္ရာ ေၾကကြဲစိတ္နဲ ့
အတိတ္ကိုအသက္သြင္း…
ေက်ာင္းသီခ်င္းကို တိုးတိုးဆို…
မဟာတိုင္ျမင့္ၾကီးေတြကို တိုင္တည္လုိ ့…. ။

“ေစာင့္ေမွ်ာ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြနဲ ့
မင္းကိုမင္း အဆံုးရွံဳးမခံနဲ ့ေလ…
ငါလည္း… တစ္ခါက ရယ္ေမာသံေတြကို ျပန္ၾကားခ်င္စိတ္နဲ ့
အတိတ္ကို တမ္းမက္ေနဆဲပါ…
မျဖစ္နုိင္တာေတြ ၊ မရွိနုိုင္တာေတြကိုေတာင္မွ
အိပ္မက္အျဖစ္၊ စိတ္ကူးအျဖစ္နဲ ့
နွစ္သိမ့္ေပ်ာ္နိုင္ေသးတာ
တည္ရွိသမွ်အားလံုးကို လက္ခံလုိက္ပါ…
ျမစ္အစင္းစင္းကေတာ့
ျမစ္ေၾကာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းကို
ေရစီးနက္နက္ ထြင္းေဖါက္
ပင္လယ္ဆီေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ၾကတာပဲ…
သမိုင္းဆုိတာ ရွိတယ္…
ပန္းပြင့္ေတြကမွ မလွပေစခဲ့တဲ့သစ္ပင္အတြက္
သစ္ရြက္ေတြနဲ ့စိမ္းလန္းခြင့္
ေမွ်ာ္လင့္ၾကရေအာင္” တဲ့
ေက်ာင္းအိုၾကီးကို နွဳတ္ဆက္
စြယ္ေတာ္ပင္အိုၾကီးကို နွဳတ္ဆက္
ျမက္ေျခာက္ေတာၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လုိ ့
ေရညိွေျခာက္ေတြေပၚျဖတ္နင္းရင္း
ေက်ာင္း၀န္းထဲက ထြက္ခဲ့တယ္…
လူ ့ဘ၀ဆိုတာ အတြက္
ထပ္မံရွာေဖြစရာမ်ား
ေတြ ့လို ေတြ ့ျငားနဲ ့ေပါ့…………………။ ။

ကိုသွ်ား

***********************

ကိုသွ်ားကဗ်ာကို အစ္မတန္ခူးက ျပန္လည္ေ၀မ်ွပါသည္။
12:55am 21-Aug-2010
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က အစ္မတန္ခူးပို႔စ္က ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။