"ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာလဲ၊ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ရင္း ရွင္းမရပါလား"

ေမာဟ = အမွန္ကို မသိမျမင္ႏိုင္ျခင္း။
ဒုကၡ = ဆင္းရဲျခင္း။
နိဗၺာန္ = ျငိမ္းေအးျခင္းသေဘာ (ဉာဏ္ပညာ+လုံ႔လ၊ ဝီရိယတို႔ျဖင့္သာ ရႏိုင္ေသာအရာ)

ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ေမာဟကို ပယ္သတ္၊ ဒုကၡကို သိျမင္ၿပီး လုံ႔လ၊ ဝီရိယျဖင့္ က်င့္ၾကံအားထုတ္မွသာ ေအးျငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္မွာ။

နိဗၺာန္ဆိုတာ ေသလြန္ၿပီးမွသာ ရ႐ွိခံစားႏိုင္တဲ့အရာမဟုတ္ပါ။

ေျပာေနက်တဲ့ ေလာကနိဗၺာန္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္မိတာက...
၁) ဒုကၡကို ဒုကၡလို႔ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္၊
၂) အဲဒိလို သိျမင္လိုက္တဲ့ ဒုကၡေပၚမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကင္းတဲ့ စိတ္ထားႏိုင္တဲ့ တခဏဟာ၊ ေလာကနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့ တခဏပါပဲ။
၃) ခဏတိုင္းကို ဆက္ကာဆက္ကာ သတိနဲ႔ေနရင္၊ ေလာကနိဗၺာန္ကိုလဲ ဆက္ကာဆက္ကာ ရေနႏိုင္ပါတယ္။
၄) အဲဒိကေနမွ မျမဲျခင္းတရားျဖစ္တဲ့ အနိစၥသေဘာကို သိျမင္လာႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

စိတ္ကို သတိ၊ ဉာဏ္ပညာျဖင့္ ထိန္းကြပ္ျခင္း(ေစာင့္ထိန္းျခင္း)ကို ဝိပႆနာ အလုပ္လို႔ နားလည္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္... အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္...
"နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာင္ျပဳႏိုင္ဖို႔ ဝိပႆနာအလုပ္လုပ္ရပါမယ္"

(ဒုကၡကို ျမင္မိလိုက္တဲ့တခဏ ေရးမွတ္ထားခ်င္စိတ္ေလးေပၚလာတာနဲ႔၊ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။)

"သည္းခံျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္း"ဆုိတာကို ေသခ်ာနားမလည္ခဲ့တုန္းက အဓိပၸာယ္ကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း မခံစားမိခဲ့ဘူး။
အခုေတာ့ သတိကပ္မိတိုင္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ထိန္းကြပ္ဖို႔၊ အမ်ားဆုံးအသုံးျပဳျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ခြန္အားေတြေပးတဲ့ ေဆးစြမ္းေကာင္းတစ္လက္အျဖစ္ အသုံးတည့္ေနခဲ့ၿပီ။

လိုအပ္တာထက္ ပိုခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့
--- အိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို သည္းခံ၊
--- စားခ်င္တဲ့စိတ္ကို သည္းခံ၊
--- သြားခ်င္တာ၊ ေနခ်င္တာ၊ ...ခ်င္တာ၊ ...ခ်င္တာ...ေတြကို သည္းခံႏိုင္မွ
ေလာကီခ်မ္းသာ၊ ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာေတြကို ရ႐ွိခံစားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးေနရင္းနဲ႔တင္ပဲ စိတ္ေတြ ခဏခဏလြတ္ေနျပန္တယ္...
အဲဒိလြတ္သြားတဲ့ စိတ္ထဲ ဝင္သြားတဲ့ အေတြးကေတာ့ "ဘဝ႐ႈပ္ရင္ အေတြးေတြ႐ႈပ္မယ္"
အ႐ႈပ္ေတြထဲမွာ ႐ွင္းေအာင္ေနဖို႔ "႐ိုးရွင္းလြန္းတဲ့ ဘဝက အေကာင္းဆုံးမို႔"