စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ... (၁)

ျမန္မာျပည္မွာျပန္ေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္ေတာ့မယ့္အခါ စဥ္းစားရမယ့္ စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းအရာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိပါတယ္...

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္မဝင္ခင္ ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆုံး ျပန္တဲ့အေခါက္ရဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေလးပါ....

2005 ေမလကုန္ခါနီးေလာက္မွာ project အၿပီးသတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဇူလိုင္လပထမပတ္မွာ project supervisorရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ thesis paperကို examinerေတြဆီ တင္လိုက္တယ္။
အဲဒိေနာက္ေတာ့ ႐ွိသမွ်အားအင္ေတြ အကုန္ပုံေအာလိုက္ရသလို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ပဲ။
စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးရမယ့္ ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥေတြကို လုံးဝမလုပ္ခ်င္၊ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့တာ။

ရန္ကုန္ကိုျပန္ၿပီး အားရပါးရ နားလိုက္ခ်င္စိတ္ပဲ ႐ွိတယ္။
ေက်ာင္းၿပီးခါစမို႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး တစ္လေလာက္ ျပန္နားမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္။
Examinerေတြစစ္ၿပီး ၂လေလာက္ၾကာမွ thesisကို ေနာက္ဆုံး အၿပီးသတ္ျပန္တင္ရမွာ။
ဒါေၾကာင့္ ၾကားထဲမွာ ၂လေလာက္အခ်ိန္ရမယ္။
အလုပ္ရွာမယ့္ကိစၥကို ခဏေမ့လိုက္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ကိုပဲ ေခါင္းထဲထည့္ထားလိုက္တယ္။
အလုပ္က တသက္လုံးလုပ္ရမွာ၊ အရမ္းပင္ပန္းေနေတာ့ နားခ်င္လွၿပီ။

ဒီလို ဆုံးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးၿပီး အရသာ႐ွိလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့...

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးခါစဆိုေတာ့ ေငြပိုေငြလွ်ံသိပ္မ႐ွိဘူး။
ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ကုန္က်စရိတ္ေတြကမ်ား၊ အိမ္ကိုလည္း ထပ္အပူမကပ္ခ်င္ေတာ့ ျပန္ဖို႔လိုအပ္မယ့္ ပိုက္ပိုက္အတြက္ part-timeလုပ္ၿပီး ႐ွာရပါမယ္။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေသခ်ာအနားယူၿပီး အားလဲျပန္ျဖည့္ခ်င္ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ part-time အလုပ္မလုပ္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ နားပစ္လိုက္တယ္။
ပထမ၄ရက္ကို အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရသစာေပေတြဖတ္တယ္၊
႐ုပ္႐ွင္ေတြၾကည့္တယ္။
ေနာက္၃ရက္မွာေတာ့ သြားခ်င္တာ ေလွ်ာက္သြား၊ စားခ်င္တာ ေလွ်ာက္စားတယ္။

Part-timeလုပ္ေနတုန္း စိတ္ေတြက ျမန္မာျပည္ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ေနေတာ့တာ...
အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ၿပီး မနက္ျဖန္ေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္လွၿပီ။
အဲ... ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ "ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးေပါ့"...

ျပန္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ဝယ္သြားေပးခ်င္ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဇူလိုင္လ တတိယပတ္ကေန၊ စက္တင္ဘာလ ပထမပတ္အကုန္အထိ part-timeလုပ္ၿပီး႐ွာလို္က္တာ လမ္းစရိတ္၊ အိမ္လခ၂လစာနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြဝယ္ဖို႔ ေလာက္ငွတဲ့အျပင္ ေငြပိုေလးေတာင္ ရလိုက္တယ္။
သယ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားမ႐ွိေတာ့ ကီလို ၃၀ကို ေရာင္းလိုက္တဲ့အခါ ေငြေတာ္ေတာ္ပိုသြားတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္မဝင္ခင္ စက္တင္ဘာလကုန္ခါနီး ျမန္မာျပည္ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၂နာရီ၄၅မိနစ္ခန္႔ကို ျမန္ျမန္ကုန္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစားမေကြ်းခင္အိပ္၊ ေကြ်းၿပီးေတာ့လဲအိပ္လိုက္တာ ခါးပတ္ပတ္ဖို႔ လာႏိႈးမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္။
ႏိုးတာနဲ႔ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ႀကီးကို ျမင္လို္က္ရတာ အရသာက တယ္ေကာင္းဗ်ိဳ႕႕႕႕႕႕႕

ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔...
ဒါငါ့ေျမ၊ ဒါငါ့ႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားၿပီး..
ခံစားရသမွ် ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္႐ွိလိုက္တာ...
ျဖာဆင္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္၊ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ေလျပည္ေတြ အားလုံး အားလုံးကို အငမ္းမရခံစား....
ၾကည့္စမ္းပါအုံး!!! အရာအားလုံးဟာ ကိုယ္နဲ႔တသားတည္း စီးေမ်ာေနၾကတာ...

အဲဒိအခ်ိန္ခဏမွာ ထာဝရအသိ၁ခု ရလိုက္တယ္...
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေတြကိုလုပ္လုပ္ ဒီေန၊ ဒီေျမ၊ ဒီေရ၊ ဒီေလကို အျမဲတမ္း လြမ္းဆြတ္ေနမယ္၊ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာ....
က်ေနာ့္လိုပဲ အေဝးေရာက္ျမန္မာေတြ ခံစားဖူးၾကမွာပါ။

အဲဒိတုန္းက ေလဆိပ္အသစ္ ေဆာက္ေနဆဲအခ်ိန္ပါ။
သူတို႔ဆီေရာက္ဖို႔ ဘတ္စ္စီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းခံစားလိုက္ရေသးတယ္။
ကားေဘာ္ဒီတုန္ခါမႈေၾကာင့္ ကားတံခါးဆီက တဖ်တ္ဖ်တ္အသံ၊ ကားအင္ဂ်င္အိုအိုရဲ့ျငီးျငဴသံ ဒီအသံေတြကလည္း ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ဆီးႀကိဳၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြမ္းတံေတြး နီနီေတြကလည္း ညိႈးငယ္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ ႀကိဳဆိုပါ၏တဲ့။
ဒါေတြ ဒါေတြက မင္းျမန္မာျပည္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ထပ္ေလာင္း ေျပာေပးေနၾကတယ္။

သုံးထပ္သားျပားေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းရဲ့အဆုံးမွာ သူတို႔ေတြ ႐ွိေနၾကတယ္။
သူတို႔ေတြဆိုတာက ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ၁ႏွစ္ေလာက္ ေတြ႕စရာ ျမင္စရာ ပတ္သတ္စရာမလိုတဲ့..
အေပ်ာ္ဖ်က္ အျပတ္ေဖ်ာ္မယ့္လူေတြေပါ့။
ခပ္တင္းတင္း ေစာင့္ႀကိဳေနၾကေလရဲ့...
အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတာ ၾကားဖူးတာေတာ့ ငရဲခန္းသို႔ ေျခလွမ္းကိုးဆယ္တဲ့။
သူတို႔ကိုေတာ့ မလြမ္းမိတာ အမွန္။

မျပန္ခင္ စီနီယာအစ္ကိုေတြကို ေမးထားခဲ့ပါေသးတယ္...
အတတ္ႏိုင္ဆုံး အပိုေတြအတြက္ ေလအကုန္မခံရမယ့္နည္း၊ အကုသိုလ္နည္းႏုိင္သမွ်နည္းမယ့္ နည္းေတြအေၾကာင္းေလ...

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကံဆိုးပါတယ္...
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ထုိင္ခုံနံပါတ္က ေနာက္ဘက္က်ေတာ့ ခရီးသည္အကုန္လုံးနီးပါး ဆင္းၿပီးေတာ့မွသာ က်ေနာ္လဲ ဆင္းလို႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူတို႔နားကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ လူေတာ္ေတာ္ကုန္ေနပါၿပီ။
အမ်ားအာ႐ုံက်ခ်င္စရာ ထီးထီးႀကီးေပါ့...

အစ္ကိုေတြ မွာထားတဲ့အတိုင္း ႐ုံးခန္းေသးေသးေလးကို ဦးတည္လိုက္တယ္။
အဲဒိအခ်ိန္မွာ အရာရွိငယ္တစ္ေယာက္ အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။
ခ်ိဳခ်ိဳသာသာပါပဲ "ငါ့ညီ ေက်ာင္းသားလားတဲ့"။
"ဟုတ္ကဲ့"လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ "ကိုယ့္ကို စာ႐ြက္ေပး ဆရာ့လက္မွတ္ယူေပးမယ္"တဲ့။

ေပးလိုက္ရမလား? ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ဝင္ေတြ႔ရမလား?
ခက္တာက သူ႔ဆရာဆိုသူ ..ႀကီးႀကီးကလဲ ႐ုံးခန္းေလးထဲမွာ မရွိ။
အူတိအူေၾကာင္ ပုံစံနဲ႔ ႐ုံခန္းထဲ မဝင္ေသးဘဲ ႐ုံးခန္းဝင္ေပါက္ရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။
အရာ႐ွိငယ္ကေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာဖို႔ ေခၚတယ္။
တကယ္လက္မွတ္ထိုးေပးရမွာ သူမဟုတ္ေတာ့ "ရပါတယ္၊ ဒီကပဲ ေစာင့္မယ္" ဆိုၿပီး သူ႔ကို မၾကည့္မိေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္တယ္။
ဝင္သြားမိရင္ မေတာ္တေရာ္ေတြ လာေျပာမွ အားနာတတ္တဲ့ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။

အဲဒိလို ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတုန္း ..ႀကီးႀကီးကို ျဖတ္ခနဲ အတြင္းခန္းေလးထဲမွာ ေတြ႔လိုက္တယ္။
..ႀကီးႀကီးဆီ သြားဖို႔ ႐ုံးခန္းေလးထဲအဝင္ ခုနက အရာ႐ွိငယ္က "ဆရာဒီမွာ" လို႔ ေျပာၿပီး..
႐ုံးခန္းကအထြက္ အေပါက္ဝနားမွာ က်ေနာ့္ကို အမိအရ တုိးတိုးေလး ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
"ဆရာ့ကို ဘာညာတဲ့"
လက္မွတ္အေရးတႀကီး အရင္လိုေနတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔ မၾကားလိုက္သလို ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။
("တတ္သည့္ပညာ မေနသာ" ဆိုသလိုေပါ့)

..ႀကီးႀကီးက ..ႀကီးႀကီးမို႔ ေအးေဆးပါပဲ။
ေက်ာင္းသားလား? ဘာျပန္လုပ္တာလဲ? (တာဝန္?)ဝတၱ႐ားအရ ေမးၿပီး စာ႐ြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္။
ဟိုအရာ႐ွိငယ္က ဆရာ့ကို ဘာညာေပးမေပးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက အကဲခတ္သလို ၾကည့္ေနတယ္။
"ဒီမ်က္လုံး႐ိုင္းႀကီးေတြေၾကာင့္":(

အူတိအူေၾကာင္ပုံလုပ္၊ အလ်င္စလိုနဲ႔ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ၿပီး ဟိုအရာ႐ွိငယ္ ေ႐ွ႕ကေနျဖတ္အေလွ်ာက္...
သူကလဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။
"ငါ့ညီက ေက်ာင္းတက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဘာေလးညာေလးမ်ား မပါဘူးလား" တဲ့။
(စိတ္ထဲကေတာ့ "ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေတြးလုိက္ေပမဲ့)
အျပင္မွာေတာ့"ဟုတ္ကဲ့ မပါဘူးအစ္ကို" လို႔ ေလးေလးစားစား ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က အရာ႐ွိေတြအေပၚ က႐ုဏာသက္ဝင္မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးပါပဲ...
သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈေပကိုး။
(မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနတာ (သို႔) သူ႔အတြက္ သပ္သပ္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

ကဲ တစ္ခုေသာ ဂိတ္ကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီ။
ငရဲမက်ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ဂိတ္၁ခုက ဆီးႀကိဳေနပါေသးတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အသက္၃၅-၄၀ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီး အရာ႐ွိခင္ဗ်။
"မင္းက အိတ္ေတြ မ်ားလွခ်ည္လား"တဲ့။
"ဟုတ္ကဲ့၊ hand carryက က်ေနာ့္ဟာပါ၊ က်န္တဲ့ အိတ္၂လုံးက သူမ်ားဟာ"လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
စကားမွားသြားၿပီလို႔ သိလိုက္ေပမဲ့ မမွီေတာ့မွန္း ေငါက္သံလိုလို ၾကားမွ သိလိုက္ရတယ္။
"မင္းက ဘာမွန္းမသိ သယ္လာရလား?"
"ဘာမွန္းသိပါတယ္၊ အထဲမွာ အဝတ္အစားေတြပဲ ပါတာပါ၊ ဖြင့္ၾကည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။
စိတ္သိပ္ႀကီးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ထပ္ေငါက္ပါတယ္။
"အဝတ္အစားေတြဆိုရင္ အခြန္ေဆာင္ရမယ္တဲ့"
"အဝတ္အစားဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အခြန္ေဆာင္ရတာလဲ"လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
(တကယ္မသိတာပါ၊ ရစ္တာမဟုတ္ရပါ။)

"အဝတ္အစားအသစ္ေတြက အခြန္ေဆာင္ရမယ္ေလ"
ဟဲဟဲ သူ႔ခြင္ထဲ က်ေနာ္အဝင္ မခံပါဘူး၊ ေ႐ွာင္ႏိုင္လို႔ လြတ္ပါတယ္... ၾကည့္...
"အဝတ္အစားအသစ္ တထည္မွ မပါပါဘူး၊ အကုန္ ဝတ္ၿပီးသား အေဟာင္းေတြပါ"
"အဝတ္အစား အေဟာင္းေတြကို ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး သယ္ခိုင္းတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
ဒီလို ဆက္ရစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း "ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မယုံၾကည္ရင္ ဖြင့္ၾကည့္ပါလို႔"ေျပာလိုက္တယ္။
ဖြင့္ျပမယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး...(မုန္းလို႔)

အေပၚက စကားေတြ အမ်ားႀကီးကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ေျပာၾကၿပီးေနာက္...
ဦးေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သူ႔အတြက္ က်ေနာ္ သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေလဆိပ္အထိ လာယူပါတယ္။
အဲဒိဦးေလးက ေလဆိပ္မွာ အသိ႐ွိပုံပါပဲ။
သူ႔အိတ္၂လုံးကို ယူသြားလိုက္တာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး။
က်ေနာ္ျဖင့္ ဒီမွာ စကားရည္လုပြဲ ဝင္ေနတာ ေရေတာင္ငတ္တယ္။

ကဲ ဒီလိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္ သြားလို႔ ရၿပီေပါ့။
ဟိုးမွာ ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
ငါ့သား ၾကာလိုက္တာလို႔ လွမ္းေျပာေနသေယာင္။

သြားလို႔မရေသးပါဘူး....ေနာက္၁မ်ိဳးပါခင္ဗ်။
"ဒါဆို မင္းရဲ့ hand carryထဲမွာေရာ ဘာေတြပါလဲ" တဲ့။
"ဖြင့္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္" ပဲ ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ဖြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။
သူ႔ဟာသူ ဖြင့္ၾကည့္ပါတယ္။
"မင္းအဝတ္အစားေတြက အကုန္လုံး အသစ္ေတြပါလား"တဲ့။
"ဟုတ္ကဲ့"လို႔ တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။
(ဟုတ္တယ္ေလ... အေမနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လွၿပီ။ လူကို တရားခံစစ္ စစ္ေနလိုက္တာမ်ား...မုန္းတယ္၊ မုန္းတယ္)

"ဟုတ္ကဲ့ဆိုၿပီး မၿပီးဘူးေလ၊ အဝတ္အစားအသစ္ေတြက အခြန္ေဆာင္ရမွာေပါ့"လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
လာျပန္ၿပီ... ဒီအခြန္။ သူမ်ားပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္လုိခ်င္ေနၾကတယ္။

က်ေနာ္ စကားေတြ ဆက္တိုက္ ေျပာလိုက္တယ္။
"တဝက္က က်ေနာ့္အဝတ္အစားေတြ၊ က်န္တဝက္က အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္လာေပးတာ၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္နားခ်င္တာနဲ႔ တစ္လခြဲေလာက္ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ အေမတို႔အစ္မတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္လာခဲ့တာ"
ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္တယ္၊ ေတာ္ၾကာ သူျဖတ္ေျပာေနရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ မေျပာလိုက္ရမွာ စိုးလို႔။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္လာရင္၊ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား"တဲ့။
ကဲ... သူကလဲ မေလ်ာ့ဘူးခင္ဗ်။
"ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒိတုန္းက အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ရယ္ပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဝယ္တာကလဲ မိသားစုအတြက္ အနည္းအက်ဥ္းပါပဲ...စီးပြားျဖစ္ လုပ္လာတာ မဟုတ္ေတာ့၊ ဒါေတြ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး"လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

တဆက္တည္းမွာပဲ..."လက္ေဆာင္ကလဲ အေဟာင္းေတြေပးလို႔မွ မေကာင္းတာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသစ္ေတြ ဝယ္လာတာ၊ အစ္မလဲ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ဝယ္ဖူးမွာပါ၊ ျပည္တြင္းခရီးပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္တြင္းျပန္လက္ေဆာင္၊ ျပည္ပက ျပန္လာရင္ေတာ့ ျပည္ပျပန္လက္ေဆာင္ေပါ့... ဘယ္လိုမ်ိဳး လက္ေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္ အစ္မလဲ အသစ္ပဲ ဝယ္မယ္ထင္ပါတယ္၊ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဆိုလဲ က်ေနာ္ဝယ္လာတဲ့အထဲက အစ္မႀကိဳက္တဲ့အဝတ္အစားကို ယူပါ"လို႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာခ်လိုက္ၿပီး၊ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုတာ သိသာေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။

အဲဒိလို ေျပာေနတဲ့ခဏမွာ စိတ္ေကာင္း႐ွိပုံရတဲ့ အရာ႐ွိတစ္ေယာက္ဖက္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနဟန္၊ အေမကို ေတြ႔ခ်င္လွၿပီဆိုတဲ့ ပုံစံလုပ္ျပလုိက္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ... က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း အျပင္မေရာက္ေသးတာ။ ဘယ္ခရီးသည္မွကို မက်န္ေတာ့တာ။

ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ ကံေကာင္းၿပီခင္ဗ်။
ခုနက စိတ္ေကာင္း႐ွိပုံရတဲ့ အရာ႐ွိက
"ရစ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ သူလဲ အေမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လွေရာေပါ့"လို႔ ဝင္ေျပာေပးတာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
သူတို႔မွာလဲ ဒီမိန္းမႀကီး စံျပဝန္ထမ္းလုပ္ျပေနတာနဲ႔ပဲ တာဝန္ခ်ိန္ကုန္တာေတာင္ မျပန္ရျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လဲ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးဂိတ္ကိုျဖတ္ အေမ့ဆီကိုသာ အေျပးသြားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အိမ္ကိုအသြား ကားေပၚမွာေတာ့....
"အင္း... တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္က ဒီလိုမ်ိဳး အရာ႐ွိေတြဟာ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္...
နဂိုကတည္းက ကိုယ့္က်င့္တရားမေကာင္းတဲ့ တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္...
သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ အရာ႐ွိဆိုတဲ့ဂုဏ္ကိုေတာင္မွ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ၾကပဲ အဆမတန္ ျမင့္မားတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင့္ ဒါေတြ လုပ္ေနၾကရတာ...
ဘဝဆိုတာ ခဏေလးပါ၊ သံသရာကေတာ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာကိုဆိုလိုတယ္...
သံသရာမွာ သူတို႔ေတြ က်င္လည္ၾကရအုံးမွာကို ေတြးမိေတာ့လဲ..."

"ဒါနဲ႔ ခုနက ငါ့အေပ်ာ္ေလးေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ?"

ေနာက္ေတာ့လဲ အိမ္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျမင္ကြင္းေလးေတြၾကည့္ရင္း အေမနဲ႔စကားတေျပာေျပာလုပ္လာလုိက္တာ အေပ်ာ္ေလးေတြ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္...

ေတာ္ပါေသးရဲ့...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ခ်စ္တယ္ ျမန္မာျပည္ရယ္..."