Monday, September 6, 2010

သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရွိေလသည္...

လူငယ္မဟုတ္ လူႀကီးမဟုတ္ အခုအသက္အ႐ြယ္မွာ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြပဲ အမ်ားဆုံးေတြးျဖစ္ေနတယ္။
ေ႐ွ႕ျဖစ္ထက္ ေနာက္ျဖစ္ေတြကို မၾကာခဏေရာက္ေရာက္သြားတတ္တာ ဘာေၾကာင့္လို႔ထင္လဲ?
လူက စင္ကာပူမွာ၊ စိတ္က ျမန္မာျပည္မွာ...
ဒီေတာ့ အေတြးေတြကလည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အရြယ္ေရာက္လာလို႔ တာဝန္ေတြမ်ားလာေလ စိတ္ေတြက မေပါ့ပါးေတာ့ေလပဲ။
အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စိတ္ကေလး ျပန္ရတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း လူငယ္ဘဝရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ဖက္တြယ္ထားတာ ျဖစ္မယ္။
အဲဒိတုန္းက ဒီအ႐ြယ္မွာ မလုပ္ႏိုင္ မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈေတြနဲ႔ သိပ္ကို ျဖဴစင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
အပူအပင္မ႐ွိဘဲ ေနႏုိင္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေပါက္စအရြယ္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္အသက္သြင္းၾကည့္ခ်င္ေနမိတယ္။
ငယ္ဘဝရဲ့ ပုံရိပ္ေတြကို ျပန္ေျပာရင္း အလြမ္းေျပေပါ့...

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္ ဆဠမတန္းအေရာက္မွာ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စေတြ႔ၿပီး ခင္မင္ခဲ့ရတယ္။
အဲဒိတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေယာကၤ်ားေလး၄ေယာက္ဟာ အရင္းႏီွးဆုံး၊ အခင္မင္ဆုံးေတြပါ။
သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔ ၄ေယာက္... က်ေနာ္၊ ငတိုး၊ ေက်ာ္ႀကီး၊ ဖိုးထက္။
ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔က်ေနာ္က အိမ္ခ်င္းနီးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္က ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အတူတူပဲ။
ငတိုးအိမ္က ဖိုးထက္အိမ္နဲ႔နီးေတာ့ သူတို႔၂ေယာက္လဲ အတူသြား အတူျပန္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုမွာ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္႐ွိေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အမ်ားဆုံး သြားလာေတြ႕ၾကတာ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္မွာ မိန္းခေလး၄ေယာက္အေၾကာင္းမေျပာေတာ့ဘူး။
သူတို႔နဲ႔ကလည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ထဲကို ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ တျခားသူငယ္ခ်င္း၄-၅ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ဝင္လာလိုက္ၾက ...<<<... ျပန္ထြက္သြားလိုက္ၾကနဲ႔ ...>>>...
ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ စိတ္တူကိုယ္တူဒီ၄ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာ။
အမာခံ ၄ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ ဝင္မလာေတာ့ဘူး။
က်န္တဲ့အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လဲ ခင္ၾကပါတယ္။
ဒီ၄ေယာက္လိုေတာ့ အျမဲအတူတူ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္လုံးမွာ တူညီတဲ့အခ်က္က သီခ်င္းေတြကို အရမ္းႀကိဳက္ၾကတာ။
တစ္ေယာက္ကစဆိုလိုက္တာနဲ႔ က်န္၃ေယာက္ကလဲ လိုက္ဆိုပီးသားပဲ။
အဲဒိေခတ္တုန္းက လူငယ္ႀကိဳက္ သီခ်င္းအမ်ိဳးအစားေတြ သိပ္အမ်ားႀကီးမရွိေသးဘူး။
အႀကိဳက္တူတယ္ ေျပာရမလား?
အရြယ္ေတြတူလို႔ ခံစားခ်က္ေတြနီးစပ္ၾကတာလား?
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ တစ္ေယာက္ကဘာဆိုဆို က်န္တဲ့၃ေယာက္ကလဲ ႀကိဳက္ၿပီးသား၊ ဒါမွမဟုတ္ နားေထာင္ဖူးၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာ မ်ားတယ္။
အဲဒိေတာ့လဲ လိုက္ဆိုၿပီးသားပဲေပါ့...

ဖိုးထက္က ဘာသီခ်င္းဆုိဆို ေရာ့ခ္ပုံစံ ဆိုေလ့ရွိတယ္။
ငတိုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဆြးသမား။
ဒီေကာင္ဆိုလိုက္တိုင္း သီခ်င္းေဆြးေဆြးေလးေတြ ျဖစ္ေနတာမ်ားတယ္။
ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အကုန္လုံးနဲ႔ လိုက္ေလာညီေထြ အျဖစ္ဆုံး။
သူမ်ားႀကိဳက္တာေတြ သူမႀကိဳက္လဲ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္ခံစားေပးတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဘာရယ္လို႔ ထူးထူးျခားျခားႀကိဳက္ေနတာမ်ိဳး ေက်ာ္ႀကီးမွာ မရွိခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူလဲ သီခ်င္းေတြကို သိတယ္၊ ႀကိဳက္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ လိုင္းစုံ။
သီခ်င္းကို နားေထာင္တာေရာ၊ ကိုယ္တိုင္ဆိုတာေရာ ၂မ်ိဳးစလုံး ႀကိဳက္တယ္။
♫♫...ညတိုင္းပဲ ေစာင့္ေနဦးမလား၊ ညတိုင္း အားေပးအုံးမလား..♫♫
♫♫...ဆိုျပမယ္ ရင္ကြဲသြားစမ္းပါေစ..♫♫ က်ေနာ္က ဒါမ်ိဳး။
ဘယ္သီခ်င္းပုံစံရယ္လို႔မဟုတ္ပဲ အကုန္ႀကိဳက္တယ္။
သီခ်င္းကေပးခ်င္တဲ့ ခံစားမႈကိုရေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆိုထားရင္ အဆိုကို ႀကိဳက္လို႔ အဲဒိသီခ်င္းကို ႀကိဳက္သလို၊ အတီးသပ္သပ္ပဲ ေကာင္းလြန္းေနတာမ်ိဳးဆိုရင္လဲ ႀကိဳက္တာပဲ။
အတီးကို သိပ္မေဝဖန္တတ္ေပမဲ့ အဆိုကိုေတာ့...
"ဒီေနရာမွာ အသံေလးတိမ္သြားတာ၊ တုန္သြားတာ၊ အက္သြားတာ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ကြတ္တိပဲကြာ၊ ဆိုထားတာ ဆရာအထာက်တယ္"
သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းေလး နားေထာင္ရတိုင္း ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာတတ္တာက က်ေနာ္။
ဘယ္လိုသီခ်င္းပုံစံပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာလုပ္ထားတယ္လို႔ ခံစားရရင္ အႀကိဳက္ဆုံးမဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။
ေရာ့ခ္ကာႀကီး ကိုဖိုးထက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာ၊ ရီစရာျဖစ္ေနေတာ့တာ။
ဒီေကာင္က ထူးအိမ္သင္ရဲ့ အခါလြန္မိုးလို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေရာ့ခ္ပုံစံ ထထဆိုတတ္ေသးတယ္။
ဖိုးထက္ အဲဒိလိုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရီေတာ့တာပဲ။
တခါတေလ သူက အတည္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔က ပုံမွန္အတိုင္း လုပ္ဆိုေနတယ္ထင္ၿပီး ရီမိေတာ့ ဒီေကာင္က အေသစိတ္တိုတာ။
အဲဒါလဲ ရီရတာပဲ။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြဆိုေတာ့ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္ဆုံး ဒီေကာင္ပါ လိုက္ရီေရာ။

ဖိုးထက္ ဒီလိုမ်ိဳး ေပါက္ကရ မလုပ္တာ ၾကာေနရင္ က်ေနာ္တို႔ကေတာင္ လြမ္းေနတတ္ျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ဖိုးထက္ ေပါက္တတ္ကရေတြ ဆိုေအာင္ လုပ္တတ္ၾကေသးတယ္။
အဲ... ဒါေပမယ့္... ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ ဖြင့္မေျပာၾကဘူး။
အေၾကာင္းက...
ဒီေကာင္က တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြဆိုရင္ ကီးေၾကာင္ေနတတ္တယ္။
အဲဒါမ်ိဳးဆို က်ေနာ္တို႔က "ဟိတ္ေကာင္ ဒီလိုကြ"လို႔ ဆိုျပလဲ၊ မဟုတ္ဘူးႀကီးပဲ လုပ္ေနတတ္တယ္။
တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ဆိုေနတာ မွန္ေနရက္နဲ႔ ဒီေကာင္က ျပန္ၿပီး "မွားေနတယ္ ဒီလို"ဆိုၿပီး အလြဲႀကီးဆိုျပတတ္ေသးတယ္။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို သိပ္ေျမွာက္မေပးရဲတာ။
အဲဒိလိုေန႔က်ရင္ ေက်ာင္းအျပန္ လမ္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ေက်ာ္ႀကီး "ဒီေကာင္ဖိုးထက္ သူေျပာတာမွအမွန္ ၿပီးေတာ့ မွန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အေတာ္ရယ္ရတဲ့ေကာင္ မႏုိင္ဘူး"လို႔ ျပန္ေျပာရင္း ျပန္ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲႀကီးမေျဖခင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။
စားၾက ေသာက္ၾက ဆိုၾက တီးၾကေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ... ၇တန္းႏွစ္က ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုေတာ့ ငတိုးနဲ႔ဖိုးထက္က ဟာမိုနီလိုက္ဆိုေပးတယ္။
ဒီလိုပြဲမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္က သီခ်င္းျမဴးျမဴးေလးေတြပဲ ဆိုတယ္။
အဲဒိတုန္းက ဟစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ထုံခ်ိဳင္းသီခ်င္းေတြဆိုတာေပါ့...ျမဴးမွျမဴးပဲ။
ရန္ေအာင္ ျပန္ဆိုတဲ့ “ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ အထင္မလြဲေၾကး”၂ပုဒ္ဆိုတယ္။
ထိုင္းအသံထြက္အတိုင္း ဆိုတာ၊ နားလည္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
မတူတူေအာင္လိုက္ဆိုရင္း ၾကာေတာ့ ဆိုတတ္သြားတာ။
က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုေနတုန္း မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ထဲက၂ေယာက္ စင္ေပၚတက္လာၿပီး ကေပးၾကေတာ့ အဆိုေရာ အကေရာ မိုက္မွမိုက္ေပါ့ဗ်ာ။
သူတို႔၂ေယာက္ကလဲ အိမ္မွာ ထုံခ်ိဳင္းေခြ ၾကည့္ၿပီး ကေနၾကဆိုေတာ့ ကြတ္တိပဲ။
အခုအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အဲဒိအခ်ိန္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး လူက အလိုလိုေပ်ာ္လာတယ္။

သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ...(အမွတ္တရ ၁)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

က်ေနာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္တူတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။
အဲဒါက က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္စလုံး စာႀကိဳးစားၾကတယ္။
ဆယ္တန္းမေအာင္မခ်င္း ရည္းစားမထားရဘူးလို႔ ဂတိေတြလဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။
ငတိုးက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံး။
သိပ္မႀကိဳးစားရပဲနဲ႔ အရမ္းေတာ္တဲ့ေကာင္။
က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းထုံတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငတိုးထက္ ပိုၿပီး ဝီရိယထားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ငတိုးကို မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္မွာ က်ေနာ္၊ ငတိုးနဲ႔ ဖိုးထက္က လက္ေရးလွတယ္။
ငတိုးနဲ႔ ဖိုးထက္က အခုဖတ္ေနရတဲ့ စာလုံးေတြလို ဝုိင္းစက္ေနေအာင္ ေရးတာ။
က်ေနာ္က လက္ေရးေတာ့လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုံစံစုံေအာင္ေရးတယ္။

လက္ေရးနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ အမွတ္တရေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ငတိုးက ၁ခုခုဆို အျမဲတမ္း အဆန္းထြင္တတ္တယ္။
ကြန္႔တတ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။
ငတိုးရဲ့အဆန္းေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္က သေဘာတက် လိုက္လုပ္တတ္တယ္။

ငတိုးစာေရးတဲ့အခါ...
ေခါင္းစဥ္ကို font sizeအႀကီးနဲ႔ေရးေလ့ရွိတယ္။
subtitleေတြကိုေတာ့ ပုံမွန္ထက္ နည္းနည္းႀကီးၿပီး..
အေၾကာင္းအရာေတြကိုမွ ပုံမွန္စာလုံးနဲ႔ေရးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေခါင္းစဥ္စာလုံးေတြမွာ ကႏုတ္ေတြထည့္ေရးတယ္။

ငတိုး ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္တဲ့ စတုိင္လ္ကို သေဘာက်ၿပီး အတုခိုးခဲ့မိတယ္။
ဥပမာ - နာမ္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္မယ္ဆိုရင္ နငယ္ရဲ့ေအာက္က အတံကို ႐ွည္႐ွည္ေလးဆြဲၿပီး အတြန္႔ထည့္ ငသတ္ကိုလဲ ႐ွည္႐ွည္ေလးဆြဲ အတြန္႔တပ္နဲ႔ ဟုတ္ေနတာ...
ကႏုတ္ပုံစံေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေရးထားတာ။

ကိုယ့္စာအုပ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ သေဘာေတြက်၊ ၿပီးရင္ ကႏုတ္အသစ္ကေလးေတြ ထြင္ၾကတယ္။
မွင္အေရာင္ကိုလဲ ၄မ်ိဳးသုံးၿပီး ဘာသာ၁ခုစီကို အေရာင္၁မ်ိဳးစီ၊ ကႏုတ္ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္တယ္။
တေယာက္စာအုပ္တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး၊ မင္းကႏုတ္က ပိုလွတယ္၊ ငါ့ကႏုတ္က ပိုလွတယ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကေသးတယ္။
စာစစ္ဖို႔ ဆရာမဆီမွာ စာအုပ္ေတြထပ္ၾကတဲ့အခါ အတုခိုးထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေရးကို ေတြ႔ၿပီး ျမန္မာစာဆရာမ ေခၚဆူဖူးတယ္။
ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး ေရးထားတာေတြ အကုန္လုံးကို ျပန္ျပင္ေရးခဲ့ရတယ္...:(

အမွတ္တရပါပဲ။ (အမွတ္တရ ၂)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလဲ က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ေက်ာ္ႀကီး ငတိုး(သို႔)ဖိုးထက္တို႔အိမ္ သြားေလ့ရွိတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ယာက္ရဲ့အိမ္နားက ဘုရားနားမွာ သစ္ပင္ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ အရမ္းကိုသာယာတယ္။
အဲဒိဘုရားနားမွာ ၾကာပင္ေတြ ကန္လုံးျပည့္နီးပါးရွိတဲ့ ၾကာကန္အႀကီးႀကီးရွိတယ္။
ကန္ပတ္လည္ ကုကၠိဳပင္ေတြဝိုင္းေနတဲ့ သိပ္ကို အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေနရာပါ။
တခါတေလ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္လဲ ေရာက္လာတတ္တယ္။
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ကစားၾကတယ္၊ စကားေတြေျပာရင္း ျငင္းခုန္ၾကတယ္၊ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။
ၿပီးရင္ ယူလာတဲ့ မုန္႔ေတြစားၾကတယ္။
အဲဒိေန႔က သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ စိတ္ကူးေလးတစ္ခု ရလိုက္တယ္။

ဒီေရကန္ႀကီးထဲက ၾကာေတြခူးၿပီး ဘုရားမွာ သြားလွဴၾကမယ္လို႔။
အဲဒိမွာ ဖိုးထက္က တစ္ေယာက္တစ္ပြင့္ ကိုယ္တိုင္ခူးၾကရေအာင္လို႔ အၾကံေပးတယ္။
ကန္က အရမ္းနက္တယ္။
ကန္အလယ္သြားဖို႔ ေလွလည္းမေတြ႕ဘူး။
အဲဒါနဲ႔ ကန္အစပ္နားမွာ ပြင့္ေနတဲ့ ၾကာပန္း၄ပြင့္ကို လိုက္ရွာၾကတယ္။
ေတြ႕ပါတယ္၊ ၆ပြင့္ ၇ပြင့္ေလာက္ရွိမယ္။
အဲဒိထဲကမွ ကန္စပ္အေရာက္ဆုံး အေကာင္းဆုံးၾကာကို ခူးဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။
ကန္က အစပ္မွာတင္ ေပါင္တဝက္ေလာက္နီးပါး နက္တယ္။

ေက်ာ္ႀကီးနဲ႔ ဖိုးထက္က သူတို႔ေဘာင္းဘီရွည္ေတြကို ေပါင္တဝက္ေလာက္အထိ ေခါက္တင္ၾကတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးရဲ့ ေဘာင္းဘီကအတိုေပမဲ့ ေပါင္အရင္းေလာက္အထိ ထပ္ေခါက္ၾကတယ္။
ကိုယ္တိုင္ခူးဖို႔အလွည့္က်တဲ့သူက ေရွ႕ဆံုးက၊ က်န္၃ေယာက္က ေနာက္မွာ။
ၿပီးမွ တန္းစီၿပီး တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ ေရနက္နက္ထဲဆင္းၿပီး ၾကာပန္းခူးၾကတယ္။
ၾကာပန္း၄ပြင့္လဲရေရာ ဘုရားမွာ သြားလွဴၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္။
“ဒီသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ အျမဲအတူတူ ေနရပါလို၏၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ရပါလို၏”ဆိုၿပီး ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကတယ္။
လူငယ္ဘဝရဲ့ အေပါင္းအသင္းအေပၚ ခင္မင္တဲ့စိတ္၊ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

ၿပီးေတာ့ ဟာသကားတင္လို႔ ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္။
အဲဒိေန႔က ညေနပိုင္းမွာ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဖို႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တယ္။
ခ်ိန္းထားတဲ့ဆီ မသြားခင္ က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္ ဘုရားအရင္သြားခဲ့ၾကတာ။

႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ေနရင္း ေျခေထာက္က စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္တာကို တခ်က္တခ်က္သိေနခဲ့တယ္။
ဟာသကားကေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး
အ႐ႊန္းေဖာက္မယ့္ စကားေတြကိုလဲ မလြတ္တမ္း နားေထာင္၊ ဒီေတာ့ ေျခေထာက္က ေဝဒနာကို ေမ့သြားတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိပဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးေတာ့မွ အျဖစ္ကို ေသခ်ာသိေတာ့တယ္။
ေျခသလုံးမွာ အ႐ိႈးရာေတြဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။
အိမ္ကေတြ႔ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အရိုက္ခံခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္မွာ အေသအခ်ာပဲ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒိလို ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။
အေတာ့္ကို စပ္ဖ်ဥ္းေနလို႔၊ ေရအျမန္ခ်ိဳးလိုက္ရတယ္။
ထမင္းစားလဲ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ။
အိပ္ခါနီးမွ အေျဖကို သိသလိုလို ျဖစ္လာတာ...

ဟိုေကာင္ေတြဆီကလည္း ဘာသံမွမၾကားေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔လဲ သံသယ ႐ွိေနေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။
ေက်ာ္ႀကီးဆီ အရင္ဆက္တယ္။
အဲေတာ့မွ အေျဖက ပိုနီးစပ္လာၿပီး၊ ငတိုးဆီပါ ထပ္ဆက္ေတာ့... က်ေနာ္ ထင္ေနတာ အမွန္ပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

ေျခသလုံးက အ႐ိႈးရာေတြရဲ့ တရားခံက ျမက္ပင္ေတြပါ။
ၾကာကန္အစပ္ ကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမက္ပင္႐ွည္ႀကီးေတြ ႐ွိတယ္။
ျမက္ပင္ေတြက ဓားလိုပဲ ထက္တယ္၊ ႐ွတယ္။
ေျခေထာက္မွာ အ႐ိႈးရာေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။
၂ရက္ေလာက္ ခံလိုက္ရတယ္။
ေရခ်ိဳးတဲ့အခ်ိန္ အဆိုးဆုံး၊ ပူစပ္ေနေရာပဲ။

အခုက်ေတာ့လည္း ဒါေတြက အမွတ္ရစရာေတြျဖစ္ရၿပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ..
(အမွတ္တရ ၃)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္မွာ စရိုက္အတူဆုံးက က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးပါ။
က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ စရိုက္တူတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အတူဆုံးကေတာ့ ၂ေယာက္စလုံး စတိုင္လ္မလိုင္နဲ႔ေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္။
အဟဲ... ပဲမ်ားတယ္ေခၚမွာေပါ့။ :P

က်ေနာ္က ၈တန္းေလာက္ကမွစၿပီး ပဲမ်ားလာတာ။
ငတိုးကေတာ့ ၆တန္းေလာက္တည္းက ေျပာတဲ့ဆိုတဲ့ အျပဳအမူ၊ ေနတဲ့ထိုင္တဲ့ ပုံစံ၊ ဝတ္တဲ့စားတဲ့ စတိုလ္ေကာ ပဲနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ငတိုးက က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပဲအမ်ားဆုံးေကာင္။
ဖိုးထက္ကလဲ က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးလို ပဲခပ္မ်ားမ်ားေပမဲ့၊ ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ဝတ္စားတာေလာက္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔၄ေယာက္မွာ ငတိုးက စိတ္ထားအေကာင္းဆုံး။
ဒီေကာင္စိတ္ေကာင္းရွိတာ ေတာ္ရုံခင္တဲ့လူေတာင္ သိႏိုင္တယ္။
သူ႔စိတ္ကို သိေနၾကေတာ့ ငတိုးပဲမ်ားေနေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ေသာက္ျမင္မကပ္ၾကဘူး။
တခါတေလ ဒီေကာင္ overလုပ္ျပေနတာကိုက ခင္စရာ၊ ရယ္စရာျဖစ္ေနၾကတာ။

ဒီေကာင့္ကို မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ခင္ၾကတယ္။
ငတိုးက အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္အေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္းပါ။
အျမဲအနစ္နာခံတတ္တယ္။
က်ေနာ့္ရဲ့ အတိုင္ပင္ခံ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။
ဘဝမွာ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလးပါပဲ။

အျပင္သြားၾကမယ္ဆို က်ေနာ္က ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆင္တူဝတ္ၿပီး မသြားခ်င္ဘူး။
အဲဒါလဲ ငတိုးနဲ႔ တူတယ္။
မေတာ္တဆတူခဲ့ရင္ ၁ေယာက္ေယာက္က ျပန္လဲရတယ္။
အခုအခ်ိန္အထိ ျပင္လို႔မရေသးတဲ့ က်ေနာ့္စရိုက္ပါပဲဗ်ာ။

ပဲမ်ားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာက...
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီးခါစ အားေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္၊ ငတိုးနဲ႔ဖိုးထက္ modelဝင္ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ငတိုးက စမ္းၾကည့္တဲ့သေဘာေလာက္ပဲဲ ေနာက္ပိုင္း ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
ဖိုးထက္ကေတာ့ ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။

ဒါလဲ ဘဝမွာ အမွတ္တရပါပဲ။ (အမွတ္တရ ၄)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ ဆင္တူဝတ္ၾကတဲ့ အခါေတြလဲရွိတယ္။
လည္ကတုံးအက်ႌအျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးအနက္ကို က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္စလုံး သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ဆင္တူဝတ္ေလ့ရွိတယ္။
အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေမြးေန႔ေတြမွာ ဘုရားသြားၾကတဲ့အခါ၊
သီတင္းကၽြတ္ ဆရာ၊ဆရာမေတြ လိုက္ကန္ေတာ့တဲ့အခါ၊
ႏွစ္ဆန္း၁ရက္ေန႔လိုမ်ိဳး စတုဒီသာေကၽြးတာေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြဆီသြားၿပီး ကုသိုလ္လုပ္ၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့...

အဲဒိတုန္းက က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္ ပိုက္ဆံစုၿပီး မၾကာခဏ အလွဴလုပ္ေလ့႐ွိတယ္။
အစပ်ိဳးခဲ့တာက ဒီလိုပါ...
က်ေနာ့္ေမြးေန႔တိုင္း လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ အလွဴ၁ခု႐ွိတယ္။
အဲဒါကေတာ့...ေမြးေန႔မွာ မနက္ခင္း ဘုရားတက္ၿပီးရင္ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ အိုႀကီးအုိမနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတဲ့(ေတာင္းစားေနၾကရတဲ့) အဖိုး၊အဖြားေတြကို က်ေနာ္စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ၆ပုံပုံၿပီး အရင္ဆုံးေတြ႔တဲ့၆ေယာက္ကို ကန္ေတာ့ေလ့႐ွိပါတယ္။

“သားေမြးေန႔မို႔ ကန္ေတာ့တာပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေတြေပၚက အျပံဳးေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ရတယ္။
ဒါကို ဟို၃ေကာင္ သိေတာ့ သူတို႔လည္း သူတို႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ့္လိုမ်ိဳး အလွဴလုပ္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္သူ႔ေမြးေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္စလုံး ဆင္တူဝတ္ ဘုရားတက္၊ ၿပီးရင္ အလွဴလုပ္ၾကတာ စင္ကာပူမလာခင္အထိပဲ...
စင္ကာပူက ျပန္လို႔ ေမြးေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ရင္ ဒီလိုမ်ိဳး အလွဴလုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ။

ဟို၃ေကာင္ကို ပိုၿပီးသတိရမိေစတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ...(အမွတ္တရ ၅)

..............;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;...............

ငယ္ဘဝရဲ့ အမွတ္တရေတြပါပဲ။
က်ေနာ္အမ်ားဆုံးေတြးမိတဲ့ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းေတြမွာ အဲဒိအရြယ္တုန္းက အမွတ္တရေတြက အမ်ားဆုံးပါဝင္ေနတယ္၊ ေတြးလိုက္တိုင္းလဲ ေပ်ာ္တယ္။
ဆက္ေရးရရင္ အမွတ္တရေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ။
အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ထားပါရေစ။

ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က အခုေတာ့လည္း မတူတဲ့ ေလးေနရာမွာ။
မဆုံျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္ေတြၾကာလွေပါ့။
ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္။
“သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ... မင္းတို႔ကို ငါအျမဲလိုလို သတိရေနတယ္၊ မင္းတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာ ရွိၾကပါေစကြာ...”

Remind me of enjoying wonderful times with my lovely friends.........

Truly great friends are hard to find, difficult to leave, and impossible to forget...

They never get mad if friend teases with love :)

Miss you guys!!!


9 comments:

Maung Myo said...

လည္ကတုံးအက်ႌအျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးအနက္ကို ကုိ၀တ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ အလွဴလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေလးဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္လညး္ အဲ့လိုမ်ိဳးေလး ျပန္ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာလို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးတာေလး ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္ ။ ဒီလိုပါပဲ လြမ္းေမာရေသာ အတိတ္ကေန႕ရက္မ်ားေပါ့ ျပန္မရနို္င္ေတာ့တဲ့ အျဖဴစင္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရကို ျပန္ျပန္ေျပာရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးပဲ ။

Anonymous said...

ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္...ရီလဲရီရတယ္...ေပ်ာ္ဖို့လဲေကာင္းတယ္...ဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္...ထပ္ေရးပါဦး...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ၿပန္ဆံုနိုင္ပါေစလို့ဆုေတာင္းေပးပါတယ္... ဒီpost ဖတ္ၿပီးေတာ့ငယ္ငယ္တုန္းကအေႀကာင္းေတြေတာင္ သတိရသြားတယ္...လူကၿပန္နုပ်ိဳသြားသလိုပဲ...ဟဲ ဟဲ...(ၿပန္နုပ်ိဳသြားတယ္ဆိုလို့အသက္ႀကီးတယ္လို့ေတာ့မထင္နဲ့ေနာ္...:P နဲနဲေလးပါ)

:P said...

သိပ္ခင္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း (၄)ေယာက္ကို သတိရသြားၿပီ....။

Anonymous said...

အမွတ္တရေလးေတြ....ေကာင္းတယ္ေဟ့....
ငယ္ဘ၀ေတြ........လြမ္းတယ္ေဟ့....
သူငယ္ခ်င္းေတြ......ၿပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကပါစို႕။

llho

Anonymous said...

ငါလည္း မပါဘူး... :(
နည္းနည္းေတာ့ မ်က္စိလည္သြားတယ္.. ဗိုလ္တေထာင္(၆) ကမဟုတ္ဘူးလား..
စာပိုဒ္ေတြေတာ့ နည္းနည္းေဖာင္းပြေနသလိုပဲ.. အစအပ်ဳိးေလးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတယ္..
KKK

TURN-ON-IDEAS said...

ေမာင္မ်ိဳး ... ဟုတ္တယ္ အစ္ကို၊ လည္ကတုံးအက်ႌအျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးအနက္ကို က်ေနာ္သိပ္ႀကိဳက္တယ္...
သူငယ္ခ်င္းေတြ႔နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ အခုအရြယ္ေပမယ့္ အရင္တုန္းက စိတ္ေတြသြင္းၿပီး ဟိုတုန္းကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာ...
ေပ်ာ္စရာ အေတာ္ေကာင္းမွာ...
ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္ရခ်င္တယ္...

Anonymous ... ဆုေတာင္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ေၾကာ္ျငာဝင္သြားေသးတယ္... ဟီဟိ စတာ..

:P ... ျပန္ေျပာင္ျပတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ သူငယ္ခ်င္း၄ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေသးလား...က်ေနာ္ေတာ့ ၂ေယာက္ကိုပဲ ဆက္သြယ္လို႔ရတယ္...

llho ... ဟုတ္တယ္ သယ္ရင္း၊ ငယ္ဘဝေတြက လြမ္းစရာ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လြမ္းလို႔ေကာင္းလို႔...

KKK ... မ်က္စိလည္သြားလား...:P
ဗိုလ္တေထာင္(၆)မတက္ခင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ...
ငါက စာသိပ္မေရးႏိုင္ေသးဘူး... မနည္းေရးေနရေတာ့ အဲလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္...
ေဆာရီးပါ...

Anonymous said...

ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္။ ဒီတခါေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ ခ်ီးၾကဴးလိုက္မိၿပီ။ ဒီလူ႔ဘေလာ့ စကတည္းက ဘယ္ေတာ့မ်ား TURNOVERED IDEA ေတြေပၚလာမလည္းလို႔ ေစာင့္ဖတ္ေနတာ၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ပိုေကာင္းလာတယ္။ Great Article

TURN-ON-IDEAS said...

Anonymous ... လာဖတ္တဲ့ အတြက္ေရာ၊ ကြန္မန္႔အတြက္ေရာ ေက်းဇူးပါ။

ဘေလာ့ဂ္ရဲ့နာမည္ေပးျဖစ္တာေလးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ေျပာျပပါရေစ...

ကံတရားက က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့ေတာ့ အလုပ္ရဲ့တာဝန္ေတြက ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပညာနဲ႔ဥစၥာကို ရေစခဲ့တဲ့အျပင္ ဘဝနဲ႔ဆႏၵထပ္တည္းက်ေစခဲ့ျပန္တယ္...
သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္မိလို႔... ကံတရားရဲ့ ပံ့ပိုးမႈေတြ အမ်ားႀကီးေၾကာင့္ ရလာခဲ့တဲ့ ဒီအလုပ္ကို အျမဲ ဂုဏ္ယူေနခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ဂ္နာမည္ကို အလုပ္ရဲ့ TMသေဘာမ်ိဳးျဖစ္တာေလးကို ယူလိုက္တာပါ...

ဒီဘေလာ့ဂ္ကို ဘဝရဲ့အမွတ္တရေတြ သိမ္းထားခ်င္တဲ့စိတ္ဆႏၵ၁ခုတည္းေၾကာင့္သာ ေရးျဖစ္ေနမိတယ္...

က်ေနာ့္ပို႔စ္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဝန္ခံစရာေတြလဲ ရွိပါတယ္...

ပို႔စ္ေတြက...

အမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့ရင္..

စာေသခ်ာေရးတတ္လို႔ (သို႔) ေရးတတ္လာမယ္ထင္လို႔ ေရးေနတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဖတ္မိလို႔ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္...

အဲဒိလိုျဖစ္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္း လုံးဝမရွိေၾကာင္း အခုကတည္းက ဝန္ခံပါရေစ...

Anonymous said...

အခုမွ ဖတ္မိတယ္ ကိုႀကီး...
ကုိတိုးတစ္ေယာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္...
ဖတ္ရတာ အရသာရွိတယ္...

ညီငယ္
MS